Als je enkele nummers van I’m Not The Devil beluisterd hebt is het moeilijk te geloven dat deze uit Denton afkomstig man ooit deel uitmaakte van een trash metal formatie.  Van ‘97 tot 2003 was hij een toegewijd adept van het bikkelharde genre dat hij uitdroeg met Unchecked Agression. Gelukkig zag Jinks tijdig het licht en hij bekeerde zich tot de meer traditionele country die hij  tijdens zijn jeugdjaren in vaders platencollectie ontdekte, de muziek van countryhelden Johnny Cash, Waylon Jennings en Merle Haggard.  Het ronduit schitterend gebrachte The Way I Am is overigens afkomstig van Haggard en Church at Gaylor Creek is een adaptatie van Billy Don Burns’ Gaylor Creek Church. De warme bariton van Cody is geknipt voor het genre, in het zog van de pedalsteel  brengt Jinks doorleefde verhalen over zijn religieuze achtergrond zoals in de dartele honky tonker No Guarantees.

“I’m not the devil you think that I am. It ain’t no excuse, but I’m just a man. I slipped and I fell and got out of hand, but I’m not the devil you think that I am”, claimt Jinks in de sleutelsong  na de door fiddle aangedreven tearjerker The Same. Ook in She’s All Mine steekt die verscheurende twist tussen goed en kwaad de kop op, iets wat  constant door het hoofd van de stevig bebaarde en overvloedig getatoeëerde outlaw spookt. Achter dat ruige uiterlijk schuilt een goed menende, doodeerlijke familieman die zijn misstappen betreurd en eerlijk opbiecht aan zijn geduldige en genereuze vrouw in  No Words.  Give All You Can is een oprechte liefdesverklaring met de bijbel in de hand, aanvankelijk ingetogen met enkel  piano en pedalsteel mondt het epos uit in een zinderende apotheose. Chase That Song raast twangend over de frets van de Telecaster en de pianotoetsen.

Nergens een spoor van de gebruikelijke, gelikte Nashville stuff, Cody Jinks profileert zich als een traditionele hardcore countryman uit de Lone Star State en levert een van de betere hedendaagse werkstukken uit het genre af.