Bryan Ferry, de gentlemen van Roxy Music, heeft met deze groep uiteraard geschiedenis geschreven. Grootste hits van de band zijn Love Is The Drug, Jealous Guy en Avalon. Daarnaast is Bryan tegelijkertijd altijd bezig geweest met het maken van solo albums. Qua singles zijn de grootste solo-successen Let’s Stick Together en The Price Of Love geweest. Sinds de reünie in 2001 van Roxy Music heeft hij al weer drie solo-albums uit gebracht, na Frantic (2002) en Dylanesque (2007) wordt Olympia zijn derde solo-cd dit decennium.

We beginnen maar eens met de cover van de cd, daarop staart niemand minder dan Kate Moss ons als hoezepoes verleidelijk aan. Snel maar even de credits van het album nakijken en ook dit is als kind door een snoepwinkel lopen. Want in zijn vaste band op gitaar Nile Rodgers (Chic) en op bas Marcus Miller (David Sanborn, Miles Davis). Daarnaast heeft Bryan Ferry zijn adressenboekje met muzikale vrienden maar eens gebeld. En ach, zo treffen we onder andere Flea (RHCP), Dave Stewart (Eurythmics), Brian Eno (Roxy Music), David Gilmour (Pink Floyd), Groove Armada en Phil Manzera (Roxy Music). Zo wordt er voordat we nog maar één noot hebben gehoord al wel het nodige verwacht.

Deze verwachting wordt gelukkig helemaal ingelost. Met opener You Can Dance neemt Bryan je meteen mee op zijn muzikale trip, want zo mag je dit album toch wel omschrijven. Overal stuwende drums, catchy koortjes, oorstrelend gitaarwerk, maar bovenal Bryan Ferry die je aan de hand van zijn stem mee neemt naar zijn ziel. In Alphaville (film uit 1965) schuilt er wederom iemand. “Nobody knows you are here, deep undercover.” Heartache By Numbers is een aardige song maar raakt me helaas nergens. Me Oh My opent met een wonderschoon stukje synthesizer van Brian Eno, om daarna subliem te worden aangevuld met de stem van Brian terwijl op de achtergrond David Gilmour zijn gitaar heerlijk spacy laat gaan. Subliem nummer! Op Shameless horen we duidelijk de invloeden van Groove Armada terug, stevige krachtige beats. Hiervan zullen ongetwijfeld nog wel enige remixen verschijnen.

De cd kabbelt ondertussen door, zonder iets aan kracht te verliezen. Het ingetogen Song To The Siren, geschreven door onder meer de helaas te vroeg gestorven Tim Buckley gaat verder met No Face, No Name, No Number van Steve Winwood & Jim Capaldi (Traffic) waarin Bryan op zoek gaat naar zijn onvindbare geliefde. In BF Bass (Ode To Olympia) worden alle sociale netwerken eens onder de loep genomen. In Reason Or Rhyme gaat het krachtige pianospel van Brian Eno over in het psychedelische gitaarwerk van Phil Manzanera en van mij had dit wel tien minuten mogen duren. Als slotstuk volgt het iets tegenvallende en zweverige Tender Is The Night.