Altijd fijn als er nieuw werk van Bruce Soord verschijnt. Liggen we dan wakker van de vraag of het Bruce in eigen persoon is, in samenwerking met een partner of als frontman van The Pineapple Thief? Je kunt erover twisten, maar de kwaliteit van het gebodene is in elke verschijningsvorm tenminste zeer aangenaam te noemen, met pieken naar overdonderend goed en van uitmuntende kwaliteit. Luminescence is inmiddels het derde echte solo album van Bruce, na zijn gelijknamige debuut en opvolger All This Will Be Yours uit 2019.

Wat meteen opvalt bij openingstrack Dear Life is de klein gehouden klank van het nummer. Natuurlijk, je mag dat ook wel als een van de kernkwaliteiten van zijn wijze van componeren zien; het  laatste studiowerk van de band laat dat ook horen. Subtiliteit is een sterk kenmerk van zowel Bruce solo als samen met The Pineapple Thief. Hij weet heel goed kleine liedjes te schrijven en wat mooi is, ze zijn sterk afwisselend qua kleuring ook nog eens. Wetende dat Bruce in zijn muziek ook field recordings inbedt, dan kun je daar ook wel een rol als observator in zien. Zijn liedjes mag je dan ook zien als observaties en bespiegelingen over wat hij onderweg in het leven tegenkomt.

Luminescence is een album dat zich, het klinkt bijna achteloos, erg gemakkelijk meerdere keren achter elkaar laat beluisteren. Zeker niet omdat het nu zomaar muzak is, luisterbehang. Nee, het is juist de aantrekkingskracht van de nummers die maakt dat je het meerdere keren wilt beluisteren. De nummers zijn onderling sterk afwisselend en het is genieten van de (stads-)wandeling waarin Bruce ons meeneemt, een reis naar het vinden van innerlijke rust tegen de achtergrond van wereldsteden. De akoestische gitaar is de helende, louterende reisgezel die de reis meemaakt. Warme begeleiding is er in de arrangementen en, vanaf de opener, voel je de verkwikkende werking van de muziek van Bruce.

Hoe ogenschijnlijk eenvoudig de nummers misschien ook lijken te klinken, niet alleen gebeurt er onder het oppervlak veel, het is ook de verfijning van de nummers die je steeds weer aangenaam weet te prikkelen. Lie Flat is daar een uitstekend voorbeeld van. Klein beginnend bouwt het langzaam op en bij elke beluistering valt je meer op. De afwisseling in gitaargeluid, in het toetsengeluid, de zang, het basloopje. En de wending in de zanglijnen. Er zit een warmte in de zang van Bruce die het geluid sterk mede bepaalt. Die warmte, die legt hij ook in zijn gitaarspel. Bij Bruce ervaar je nabijheid. En dat zit ook in zijn teksten. “How could I prepare without you next to me?”, zingt hij in het fraai georkestreerde Olomouc. En alweer, let op de fraaie accenten in het uiteindelijk arrangement van het nummer. Buitengewoon mooi en mooi melancholisch.

Het is alsof je meer luistert naar de innerlijke singer-songwriter. Het album onderstreept nog maar eens dat het niet gaat om oneindige tempowisselingen na een tien minuten durend intro. Muziek pakt je in zijn authenticiteit, in het eigen kwetsbaar zijn, in subtiele accenten, in de manier waarop muziek je raakt, al dan niet betekenisvol, in relatie tot jouw leven of jouw beleving. Het contrast wat dat aangaat tussen So Simple en Never Ending Light illustreert dat. Het ene betekenisvol miniem, het andere in contouren al in meer lagen opgebouwd met tegelijkertijd een heel effectieve en rake gitaar.

Het is die gitaar die niet alleen reisgezel is, maar zoals in de openingstrack en in Day Of All Days is de gitaar ook de gids, voorgaand, logischerwijs in wat we te horen krijgen. En dat zijn op dit album twaalf mooie nieuwe nummers. Observaties, kleurschakeringen, nuances geschilderd in akoestische gitaar, beleving ingebed in het kleine, nergens gehaast, gewoonweg een dozijn aan fraaie nummers. Mooie arrangementen voor een zespersoons strijkgezelschap van de hand van Andrew Skeet, van The Divine Comedy faam. Bruce laat ons genieten van verstilling in eigentijdse beleving. Het is een album dat meer dan goed gezelschap is. Het is genieten. Als je het album bestelt, let er dan even op dat er ook een versie is met een bonus album erbij. Een erg vrije vertaling van Bruce zijn eigen woorden: ik was toch aan het schrijven. De gelimiteerde oplage van het album levert je dus ook  Our Ship Sails At Dusk; dat zijn de bonustracks, met vergelijkbare thematiek. In het vroege najaar komt Bruce naar Europa om het album te promoten. Mis hem dan niet.