×

Recensie

Rock

04 september 2020

The Pineapple Thief

Versions Of The Truth

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: K-Scope

Versions Of The Truth The Pineapple Thief Rock 4.5 The Pineapple Thief – Versions Of The Truth Written in Music https://writteninmusic.com

De opener, het titelnummer, alleen al staat als een huis. Langzaam horen we de leadgitaar zich melden; Bruce Soord glijdt het klankbeeld in. Dan zijn stem. Stilletjes. Gavin Harrison sluit met zijn percussie aan en langzaam ontvouwt zich een prachtig sfeervol nummer. Hoe heerlijk het spel hier van Gavin! Stemmig, donker en stevig. Tempowisselingen en Bruce zo nu en dan in een schijnbaar bedachtzame stemming.  Mooi basloopje, fraaie bijpassende toetsen. Het nummer draait en keert en kent nadrukkelijk zwaarder terrein als we naar een gave gitaarsolo toe gaan. Dat draaien en keren blijft terugkomen in het nummer, een oneindige twist. De swing die Gavin het nummer geeft en de perfecte interactie met de stemmen maken het een topopener. Het einde zeer fraai.

Break It All trapt de deur in, na een korte sfeerzetting. Het fraaie drumwerk van Gavin geeft een extra kick bij de gitaar die de lucht doorklieft. Fraai contrast tussen de logheid van de riff en de subtiele zang van Bruce. Met scherpe tekst. “You will find your so-called love.” Niet al te vrolijk. Er gaat een enorme dreiging van de klanken van het nummer uit, waarbij een deel van de energie wordt ingezet voor het instrumentale tussenstuk waar Gavin, Bruce, Jon Sykes pompend op bas en Steve Kitch met zijn toetsenspel het nummer met elkaar meer verdieping geven nog.

Hierna klinkt Demons bijna relaxed, speels en met weer een fijne rol voor de stem van Bruce. De kop is van het album af met dit heerlijke trio nummers. De ritmetandem sterk op elkaar ingespeeld, de heerlijke toetsen van Steve Kitch. Het nummer kent hier en daar fraaie accenten op de leadgitaar. De zang fijn tweestemmig. En hoe mooi alle instrumenten in balans met elkaar. Niets aan te merken op de productie. Compacte nummers en dan toch een spanningsboog erin leggen, dat kan niet iedereen. The Pineapple Thief laat dat met dit nummer heel nadrukkelijk horen.

Driving Like Maniacs, je verwacht misschien de nodige Sturm und Drang bij dit nummer, maar anders dan de titel doet vermoeden, is het angstaanjagend rustig. Bedachtzaam, rustig, subtiel, heerlijk overdonderende stemmen en wat gebeurt er veel op percussiegebied en met de overige instrumentatie. Over de hoofdtelefoon een waarlijk genot.

Leave Me Be brengt ons Gavin weer in het middelpunt van de aandacht. Niet dat de andere muzikanten er een potje van maken, maar hoe goed, hoe gaaf, hoeveel swing geeft Gavin aan dit nummer. Het moet voor Jon Sykes toch ook een genot zijn om met Gavin samen te spelen. Gavin bouwt het nummer in spanning mee op en verdorie, wat loopt het waanzinnig lekker. Alweer de toetsen die prachtig de achtergrond in kleuren en Bruce die de gitaar behoorlijk in beeld brengt ook weer hier.

Too Many Voices is heerlijk, heerlijk stemmig. Kunnen nummers compacter nog zijn en tegelijk zoveel emotie in zich dragen? Groots hoe dit klinkt in het klein blijven. En dan volgt er met Stop Making Sense een paar nummers verder nog zo’n nummer dat je gewoonweg weet te pakken. Geen onnodige poespas, gewoon sfeer vastgelegd in muziek en klasse uitgevoerd door The Pineapple Thief die hier toch echt wel een zeer fraai album neerzetten.

Our Mire is het langste nummer van het album en is er alweer eentje met zo’n heerlijke opbouw. Hoe dan toch? Ja, gewoon zó doen ze het. Gavin met een heerlijke drum- en percussie basis, Jon met zijn bas er over heen, aanvullende toetsen door Steve en Bruce die met zijn gitaar en zang het nummer afmaakt. Het zijn composities die je misschien niet zomaar van je stoel laten vallen, maar dit is zo’n album dat je speelbeurt na speelbeurt pakt. Het gaat nergens over een grens naar commercie: het zijn gewoon ontzettend strakke liedjes. Om van te genieten. Stap je hier in de wereld van The Pineapple Thief, dan is de kans groot dat je meer en meer wilt horen.

Het is makkelijk zat. Wanneer je van melancholische sfeervolle muziek houdt, wanneer muziek avontuurlijk voor je mag zijn, wanneer dat avontuur mag zitten in de manier waarop de nummers klinken, de afwisseling van de instrumenten, de dynamiek van de ritmesectie, de smaakvolle invulling van toetsen en gitaar, heerlijke en emotievolle zang, met teksten die iets zeggen over de wereld van nu, met al zijn halve waarheden en hele onwaarheden, dan kan dit zomaar een album zijn waar jij heel erg van weet te genieten. Voor mij is de waarheid in elk geval dat dit een van de topalbums van 2020 is, van een band die bijzonder wel in vorm is.



  1. Versions Of The Truth
  2. Break It All
  3. Demons
  4. Driving Like Maniacs
  5. Leave Me Be
  6. Too Many Voices
  7. Our Mire
  8. Out Of Line
  9. Stop Making Sense
  10. The Game