De Ierse songwriter en –folkzangeres Brigid Mae Power neemt met haar karakteristiek zagend, licht zeurderige stem na vijf releases rustig aan haar eigen plek in de folkscene in. Waar ondertussen gebruik wordt gemaakt van sessiemuzikanten en (inmiddels ex-man), producer en muzikant Peter Broderick. Op  voorloper Head Above the Water leverde dat al een gevarieerd werkstuk op, vol invloeden van psychedelica, country en jazz.

Meer dan ooit beschrijft Power op  Dream from the Deep Well zeer gevoelens zonder daar al te concreet over te zijn tegen de luisteraar. In Counting Down klinkt nog wel duidelijk een gemis door van haar dierbaren, thuis en twijfels over tourschema’s In de door liefde verblinde Tim Buckley cover I Must Have Been Blind is het tekstueel al een stuk mistiger. Alsof we onderdeel zijn van een familie onderonsje als buitenstaander. Twee keer wordt er van die sfeer geweken: Ashling dient als verdrietig eerbetoon aan Ashling Murphy, de folkzangeres die in 2022 aan haar verwondingen overleed toen zei in 2022 werd aangevallen langs de waterkant van Tullamore Even later covert ze de politieke protestsong (ook wel ‘rebel songs’ genoemd) Down by the Glenside van Peadar Kearney, wie ook de tekst van het Ierse volkslied op zijn naam heeft staan. Hoe persoonlijk de andere tracks ook mogen klinken, juist het concrete karakter van deze twee maatschappelijk betrokken tracks verkleint de afstand tussen haar en de luisteraar.

Juist de titelsong geeft de sfeer van het album goed weer, door inderdaad ver weg te klinken. Gezongen als komende uit een put is de invloed van dubmuziek niet ver weg, terwijl gebruik van accordeon zorgt voor dat duidelijke “folk gevoel”.  Maar de afstandelijke sluier die we horen in het muzikaal goed naar voren en zorgt voor de perfecte balans. Op de openende traditional cover I Know Who is Sick krijgt het lied een futuristische make over door flarden synthesizer toe te voegen.  Het door dreunende, in de natuur gewortelde ritme van Waterford Song heeft vervolgens een bezwerende uitwerking die de lichtvoetige folk een stuk intenser laat klinken.

Waar de afstandelijke, in mist gehulde teksten een interessant mystiek randje geven, moet ze muzikaal soms uitkijken dat het niet te gezapig of voorspelbaar wordt. Flirts met zoete strijkers, warme pianoklanken en Amerikaans aandoende country met pedalsteel heeft ze eigenlijk niet nodig. Het is een beetje op veilig spelen, terwijl het zoveel mooier en dieper kan. Toch is ook dit weer een prachtig folkalbum geworden, vooral zoveel sterker gemaakt door haar prachtig karakteristieke stem!