Bob Bradshaw
The Art Of Feeling Blue
De vanuit Ierland naar de VS uitgeweken muzikant componeerde de afgelopen dertig jaar ruim 100 songs dien tien langspeler vullen. De hoes van de recentste langspele herinnert sterk aan de cover van Queen Of The West een gelijkaardige collage met een uitgespaarde figuur in een groter portret. Beide schilderwerkjes zijn van dezelfde kunstenaar afkomstig, de eveneens als Bradshaw, in Boston residerende Robert Maloney.
In het geval van The Art Of Feeling Blue is het gezicht onherkenbaar we kijken naar een openstaande deur met de afbeelding van een man die met de gitaarkoffer in de hand naar buiten wandelt. Het zijn afbeeldingen die Bob Bradshaw voorstellen op weg naar een nieuwe werkdag gevuld met muziek en songschrijverij.
Er wordt weerom met het vertrouwde muzikantenkliekje samengewerkt. Waiting is een uitbundige, door piano en galmende gitaar aangestuurde, melodieus rockende opener. De pulserende baslijnen en pianoklanken zijn van medecomponist Scoop McGuire afkomstig. Die trouwe compagnon van Bradshaw heeft eveneens een niet te onderschatten aandeel in het tot stand komen van I Keep It Hid en de afsluiter Stepping Stones.
De overige muzikanten schuiven beurtelings mee aan de schrijftafel, in de titeltrack is dat toetsenman Andy Santospage met een knappe ballade die naar de verrichtingen van Elvis Costello lonkt en dat is hier geen uitzondering. Luister maar eens naar The Silk Road Caravan, een sfeervolle passage waarbij de alomtegenwoordige achtergrondzang van Kris Delmhorst en de fiddle van Chad Manning sterk op de voorgrond komen. In het op jazzy snarenlicks leunende Somebody Told Me A Lie overheerst een sterk nostalgisch gevoel.
Het is toch vooral bij het voorafgaande Rosa dat de repeat toets instinctmatig ingedrukt wordt en het blijft niet bij een enkele keer. Is het de in de verte luidende klok van de Mexicaanse missiepost, de opzwepende ritmiek of het karakteristieke trompetje van Jacob Valenzuela, onlosmakelijk verbonden met Calexico. Het intrigerende woestijnepos explodeert gaandeweg in een haast ondraaglijke kolkende klankenbrij van messcherp vervormd snarenwerk, de perfecte soundtrack bij het schrijnende relaas over vluchtelingen die aan de overkant van de Mexicaanse grens, wanhopig naar hereniging met hun geliefde smachten. De versmelting van Ierse roots en Americana- elementen resulteert andermaal in een opmerkelijke soundtrack.