Eerlijk gezegd was ik niet vertrouwd met deze Nederlandse band en hun vroegere werk. Zoals blijkt was dit eveneens het geval voor Hans Broere, de promoman die de derde langspeler van BluesShack verstuurde. Wellicht waren het de namen van gastmuzikanten Franck L. Goldwasser, bluesveteraan van de West Coast  en Chad Strentz,  gitarist bij Paul Lamb’s Kingsnakes die in eerste instantie de aandacht trokken. Dat deze gereputeerde lui zich met een minder bekende band uit Utrecht is al een indicatie voor de muzikale kwaliteit die zich overigens vanaf de eerste beluistering openbaart.

Don’t Ever Let Nobody Drag Your Spirit Down, een van Eric Bibb geleende song etaleert meteen de klasse. Zangeres Loes Jongerling  vindt met haar zwoele stemtimbre aansluiting bij de soul- en bluesdiva’s van weleer. In de countryblues van de opener wordt beheerst gemuciseerd en deponeert Simon Bullock puik harmonicaspel terwijl Ies Wiecher een doorleefde gitaarsolo deponeert. Er wordt meestal klassiek blueswerk opgediept. Zo horen we een fraaie interpretaties van het uit de jaren vijftig daterende That’s Allright van Jimmy Rogers met inbreng Little Walter en opgepikt werd door Muddy Waters,  kreeg. Loes sensuele stem wordt geflankeerd door snepende slidegitaar van Goldwasser en op de achtergrond horen we de rinkelende piano van  Christian Johansson.

Het bijna gelijknamige, weerom met pratende harmonica gelardeerde It’s Allright is van recentere datum en werd aangeleverd door Chad Strentz. De uit de jaren dertig daterende Why Don’t You Do Right van Joe McCoy herinneren we ons vooral van Peggy Lee en Julie London. Bij die schitterende big band uitvoeringen misstaat de hier in een bluesy duet herwerkte versie geenszins, naast zijn gitaar horen we de stem van Strentz in dit bluesy duet. Is You Is You (My Baby) passeert eveneens in een sobere, tot de essentie herleide uitvoering.

Het blijft overigens niet beperkt tot fraaie interpretaties, Johansson wordt samen met Jongerling vermeld als auteur van de relaxed wiegende ballade You Say You Love met rollende piano en subtiele inbreng van de ritmesectie (Marcel Poeze en Mich Buschman). Het   op dartele, ritmische piano en speelse harmonica huppelende Salty Water en de titeltrack Ten To Five een beurtelings op energieke boogie woogie en lekkere orgelgroove flanerende uitsmijter, openen mooie toekomstperspectieven voor BluesShack.