Fris van de lever, geen onnodige tierlantijntjes en opsmuk en vooral recht op het doel af: rock ‘n roll, man! Een lange reeks aan speelbeurten heeft Tbat’s Amore meegemaakt voor deze woorden aan het digitale vel werden toegevoegd. De beleving van het album was in eerste instantie niet eenduidig en riep vooral de vraag op hoe origineel het geheel nu klonk.

De draaibeurten deden de beleving van het album goed. De live sound van het album blijfr strak overeind en onderstreept een van de pluspunten ervan: de band en het album klinken ongepolijst en energiek en juist dat laatste, de energie van de band blijft erg hangen. Het gevoel dat je Black Bottle Riot live moet zien om de nummers nog beter tot je te nemen, dat komt nadrukkelijk bij je op.

Wat doen die draaibeurten dan verder met je? In plaats van je af te vragen waar je nou een bepaalde invloed van denkt te herkennen, gaan de nummers spreken en krijgen ze hun smoel. Dat wat eerst hinderlijk voelde, zorgde juist ook voor een keerpunt: de drive van het album pakt je in en wat Black Bottle Riot laat horen op That’s Amore krijgt zijn eigen dynamiek. En als ze je dan hebben geraakt, dan ga je juist de nummers ook waarderen zoals ze zijn.

Van opener That’s Where I Stand dat rustig opent en dan naar een fijne staccato riff gaat terwijl de zang van drummer Mark Weerts en zanger-gitarist Simon Snel hier fijn samenpakt: geweldig klinken de twee zowel in hun individuele partijen als in samenzang. Dit nummer live horen moet al een feestje zijn: je hoort dat de mannen gefocust zijn op de zang maar hun respectievelijke partijen vragen ook aandacht. Die samenzang klinkt op het hele album alsof je naast de mannen staat. En de invulling ervan geeft een extra dimensie aan de beleving van het album.

De instrumentatie op het album is bovendien gewoonweg uitstekend: Snel en Mike Sedee zijn een prima gitaarduo dat zich niet zozeer met spetterend gitaarwerk onderscheidt, maar vooral met fijn en heel natuurlijk gitaarspel, elkaar goed aanvoelend en aanvullend. En verdomd fijne solo’s weten de mannen te spelen. Ja, ze hebben ook prima riffs in huis, maar het gaat vooral om de rock-beleving. Luister maar naar Long Road Down of Midnight Walkers. Beide nummers hebben een gewisses Etwas en dat is dan vast het Black Bottle Riot gevoel.

That’s Amore is, zo kun je wel zeggen, weer een volgende mijlpaal in de catalogus van de Nijmeegse band. Een nummer als Still Got My Soul is een zeer aangenaam te beluisteren track die versterkt wordt door de saxofoon van gast Martijn van Toor. Let ook op de interactie tussen gitarist en saxofonist en op de klankversterking door de toetsen van Thijs Schrijnemakers: al met al een groots nummer van de mannen.

Just A Man komt uit de koker van Los Lobos, maar leg de twee versies naast elkaar en dan is de vurigheid van de Nijmegenaren toch een element dat het nummer letterlijk en figuurlijk kracht bijzet. Niet dat het origineel flauw klinkt, verre van, maar de gitaristen van Black Bottle Riot geven je het gevoel dat ze het nummer met meer gedrevenheid spelen. En die gedrevenheid, ja, die kom je op het hele album tegen. Neem Burning Desire maar, dat zijn geen halve maatregelen, maar gewoon voluit gaan:

Elf nummers op deze release, waarvan één een cover. En een verdomd goed gespeelde bovendien. Ja, de heren weten wel hoe een puntig album te maken. Met naast de al eerder genoemde gasten en muzikanten luisteren we ook nog naar de strakke ritmesectie van Mark Weerts en de bas van Jaap van den Berg. Het album, het moet gezegd worden, het klopt gewoon. Als het pakt, dan pakt het ook goed.

Fire uit 2019 was al een fijne release en nu met opnieuw Sebastiaan van Bijlevelt aan de knoppen voor That’s Amore heeft Black Bottle Riot een sterke sprong vooruit gemaakt. Zó klinkt gedreven rock ‘n roll: inpluggen, spelen, gaan! En dat met een paar fijne gasten die echt ook nog eens kersen op de taart toevoegen. En nu Black Bottle Riot maar eens live gaan zien. Dit rockt en smaakt naar meer!