De muzikant met Ierse roots speelde tijdens zijn tienertijd in de vroege jaren zestig  al in pop en rockcombo’s in Bathgate waar hij opgroeide. Billy Jones legde ondertussen een lange weg af met talloze concerten in zijn thuisland en af en toe uitstapjes naar Europa. Naast  Schotland en Engeland leefde hij een tijdje in Griekenland en Zweden waar hij als leraar Engelse taal actief was. Tegenwoordig is hij terug full time muzikant.  Zo’n vijfenveertig jaar na zijn debuut Drinking At The Bar komt Billy Jones aanzetten met een nieuwe langspeler.

In Gothenburg bundelde hij de krachten met de Slainte, een Zweeds folkgezelschap met de uit het Gaelic gelichte term ‘gezondheid’ d vaak gebruikt word als drinktootst.

In Jones reguliere band wordt hij geflankeerd door Jonas  Liljeström, die manifesteert zich meteen uitvoerig in de countryneske opener Mirroe, Mirror die op een catchy ritmiek leunt en aangevuld met accordeon. In Thunder wordt het tempo stevig opgevoerd  terwijl de titeltrack een ode aan een trouwe hond op harmonische gezangen met Emily Brown en akoestisch snarenwerk steunt, een  melancholische herinnering aan Jones oorspronkelijke thuishaven. October, een onvervalste troubadourssong eert de Keltische traditie evenals Till The Moon Goes Down.

We Make Love is een stevige met combinatie van elektrische gitaar en viool aangestuurde folkrocker en het compromisloos rockende In The Name of the Devil herinnert aan Jones wildere levensfases.

Overigens  weerklinken in de twaalf songs meest uiteenlopende muzikale invloeden die Jones onderweg opsnoof naast de Trans Atlantische folk huizen rockabilly, country en andere rootselementen. Na de melodieuze meezinger en afscheidsnummer Fool volgt  Gone Too Long, die weemoedige ballade wordt hier naadloos verweven met een in heimwee gedrenkte Schotse traditional Margaret’s Waltz. Billy Jones kondigt het einde letterlijk aan met de gelijknamige song en neemt al fluitend afscheid.