Doorgewinterd muzikant is in het geval van Billy Hector geenszins een misplaatst adjectief. De gitarist uit New Jersey draait al ruim vijftien jaar mee, tourde met blueslui als Hubert Sumlin en Joe Louis Walker. Eind jaren ’70 nam hij met The Shots  de plaats in van Southside Johnny’s Asbury Jukes als huisorkest van The New Pony, een legendarische club in Asbury Park.

Tijdens de jaren tachtig was hij als gitarist voor Hot Romance in Mr Jay Biker’s Bar gestationeerd. Daarna volgden The Fairlanes, een bluesformatie waaruit in ’93 zijn huidige power trio gedistilleerd werd. Ondertussen is Hector aan zijn veertiende werkstuk toe, hoofzakelijk met bluesgetint werk., weliswaar stevig rockend, waarbij drummer Sim Cain en Tim Tindal, die in enkele enkele nummers  plaats ruimt voor Winston Roye, de ritmisstructuur opbouwen.

Goin Down is een eerbetoon aan Freddie King, zijn vroege inspirator samen met T Bone Walker, Hendrix en de onvolprezen fingerpicker op de Telecaster Roy Buchanan. Invloeden die duidelijk hoorbaar zijn in de bluesy tracks. In Evil Slick and Sly zou je zweren dat het Albert Collins is die de verzengende messcherpe snarenrepliek debiteert en Short and Sweet Blues is sterk schatplichtig aan de betreurde Texaanse snarenridder Stevie Ray Vaughan, een van de nummers waarin het basistrio versterkt wordt met orgel en blazerssectie.

Dat gebeurt eveneens als er meer avontuurlijke funkpaden bewandelt worden zoals People Of The World en in een bijzonder toepasselijk getiteld  Hammer of Old School Thang, een knap staaltje uitgepuurde funkrock waarvoor Hector in het zog van zijn ritmesectie zijn vaardigheden etaleert. Het zijn die muzikale zijpaadjes die Billy Hector van de modale bluesrocker onderscheiden en Old School Thang voor een ruimer publiek toegankelijk maken