Binnenkort wordt hij tachtig jaar, de uit Cornish afkomstige muzikant is sinds beginjaren zeventig actief, in Wales in de folkscène. Eerlijk gezegd had ik nooit gehoord van Andrew Hawkey tot zo’n drie jaar geleden Long Story Short werd uitgebracht als opvolger van het uit 2015 daterende What Did I Come Up Here For?  Die langspeler bevatte naast de evidente Keltische folkinvloeden ook country getinte elementen  die je meestal met de overkant van De Oceaan associeert er was zelfs countrysoul terug te vinden die leek weggelopen uit de archieven van Muscle Shoals.

Hindsight biedt in 17 tracks en een chronologisch van Hawkey’s muzikale activiteiten die zich ontrollen tijdens een parcours van twaalf stielen, niet helemmal zonder de gebruikelijke dertien ongelukken maar de muziek biedt telkens een uitweg.

De terugblik in de achteruitkijkspiegel start eind jaren zestig met Between Two Horizons, het is een door harmonica aangedreven ballade die de fascinatie illustreert van Hawkey voor de Trans Atlantische folkgolf die destijds aanspoelde. As Frightened as the next Man dateert uit dezelfde periode.

Met het op prachtige fingerpicking geënte en met harmonieuze backing verrijkte Columbine en het op fiddle en percussie gedragen Ivingho belanden we midden de jaren zeventig. Een creatieve periode die na het op dynamisch snarenspel drijvende Poor Jane hier afgesloten wordt met het Clipper Line Pirates, een ruim zeven minuten lang  uitgesponnen epos over minder bonafide praktijken met cargo’s op zee, het herinnert me aan het verhalend songwerk van Donovan. Just One Night of Love drijft op duizelingwekkende slide van John Holburn en is afkomstig van het enkel op cassette verkrijgbare debuut uit 1982 Halfway Alone.

Always Treat Me Right een melancholische song die op kampvuurharmonica de schoonheid van het glooiende natuurlijke landschap rond Hawkey’s  bescheiden cottage beschrijft en het verlangen naar vrouwelijk gezelschap in deze wonderlijke omgeving.  Het moederziel alleen gebrachte poëtische Make Do and Mend  getuigt van een identieke schoonheid. 

Het wat ruimer geïnstrumenteerde Waterloo is uit het epeetje And This geplukt dat in ’83 op Hawkey’s eigen label So So werd uitgebracht. Verder zijn er nog experimentele instrumentale passages  zoals Desert Moon, met elektrische gitaren, synthesizers en basgitaar borstelt Andrew een impressionistische soundtrack. Een merkwaardig moment beleven we in Take Me. Het hijgende suggestieve parlando is afkomstig van de eveneens uit Wales afkomstige Jane Gilbert die 15 jaar na datum Jane Birkin naar de kroon, steekt in een expliciete ‘chanson d’amour’.

Dat Hawkey van meerdere muzikale markten thuis is illustreert hij met de orgellijnen in de Sonny Boy Williamson cover Help Me in een liveregistratie van Pat Grover’s Blues Zeros waarin hij twintig jaar figureerde. Op gevorderde leeftijd komen nog twee langspelers met hulp van producer en multi-instrumentalist Clovis Philips tot stand in zijn studio in Mochdre. Op die plek in Wales eindigt voorlopig de muzikale trip van Andrew Hawkey, met na 52 jaar de reprise van Between Two Horizons.