Abby Posner
Kisbee Ring
Abby Posner is al een tijdje actief in LA, ruim vijf jaar geleden zette ze Abby and The Myth en bracht met dat indiefolk combo na een epeetje een langspeler uit. Daarnaast componeert ze muziek voor commercials enTV shows en soundtracks voor films. Op de coverfoto van de naar een reddingboei genoemde langspeler draagt ze naast de gitaarkoffer een knalrood exemplaar. Het is een metafoor voor levensreddende actie en dat blijkt niet overbodig als je de tien songs beluisterd die Abby hier in haar eentje van instrumentatie en productie voorzag.
Vanaf de opener, de op percussief snarenwerk evoluerende titeltrack, neemt de zelfbewuste dame je mee in haar eigen leefwereld en daarbuiten. In tegenstelling tot de alomtegenwoordige sombere bespiegelingen, depressie is nooit ver weg in songs als Low Low Low, Fall Apart, de sobere warme instrumentatie maakt het bijzonder draaglijk bij momenten zelfs behaaglijk voor de luisteraar.
Na het aftellen start Emergency Only een beschouwing over het onvermogen om behoorlijk te communiceren zonder misverstanden, het klinkt eerder als een vrolijke sixties song. Het met melodische fingerpicking en zachte zang gedebiteerde The Trilogy heeft iets van dromerige folkpop die je naast de onstuimige rock in de zachtere passages van pril Beatles werk aantreft en dat geldt eveneens voor Fall Apart.
In Blind Spots ventileert Abby haar ongenoegen en woede rond de noodlottige arrestatie van George Floyd en de uiteindelijke afwikkeling van het proces in een beladen, racistische sfeer, met de combinatie van banjo mandoline en gitaarbegeleiding heeft het iets van een stokoude bluessong.
Zo versterkt Abby Posner indringende verhalen en statements telkens met gedreven, bij momenten verbluffende instrumentatie, die nog krachtiger klinkt in de sobere benadering van een sterke strijdvaardige vrouw.