Hoe mooi is Land Of My Other en hoe zeer hebben we uitgekeken naar de Nederlandse tour die The Breath in april naar Nederland bracht? Vanaf het moment dat meestergitarist Stuart McCallum het meldde in het interview in januari toen ze, met sneeuwval, nog in België toerden naar vorige week, het was in enthousiasme aftellen. Want, Written in Music houdt van The Breath, dat is allang geen geheim meer.

Vanaf het prille begin met debuut Carry Your Kin zijn we enthousiast over de zeer fraaie zang van Rioghnach Connolly en het ontstellend mooie en steeds wonderbaarlijk verrassend en afwisselend gitaarspel van Stuart. Ja, inderdaad, in januari deed de band Vlaanderen aan en daar was het al prachtig en mooi en nu dan terug in Nederland. Utrecht, Nijmegen, Amsterdam en Rotterdam.

Er zat maar één ding op en dat was de live ervaring induiken én volop genieten. Vier avonden The Breath waarvan wij er drie bezochten. We nemen jullie graag mee in onze beleving van de concertreeks. Spoiler vooraf: dit wil je niet gemist hebben. Als je er nu niet bij was, dan raden we je aan bij een volgende gelegenheid zeker je kans te pakken.

Wij startten in Cloud Nine, een van de kleine zalen van Vredenburg Utrecht en nemen je vervolgens mee naar de industriële geschiedenis van Nijmegen, waar de band optrad in de historische loods van uitgeverij Thieme om te eindigen in Lantaren Venster te Rotterdam.

De Cloud Nine was nog aardig leeg zo vlak na 20:00 uur, maar de klein fijne zaal liep aardig vol richting 20:45 zodat de Rioghnach en Stuart een warm welkom kregen. Het optreden als duo en niet met band bracht de muziek terug tot de essentie: het verfijnde inventieve en steeds warme gitaarspel van Stuart, de stem van Rioghnach die emotie weet te vangen en weet over te brengen als geen ander en haar vaardigheden zowel op fluit als in het bespelen van de Shruti box: een Indiaas instrument dat lang aanhoudende klanken laat horen. Je kunt het nog het best vergelijken met het geluid van mondharmonica, accordeon of harmonium. Misschien ook wel als akoestische tegenhanger van de Mellotron. En die donderdag kundig en subtiel bespeeld door Rioghnach.

De band speelde een fijne mix van nummers van het huidige album en voegde daar, goed gematcht, oudere nummers aan toe. Wat je bij de twee aan samenspel zag en hoorde, was al mooi én dat herken je als je het album vaker beluisterd hebt. Mooier misschien nog waren de nummers waarin Stuart’s spel al een heel eigen wereld op zich leek te zijn én Rioghnach haar partijen zong, ook al met een heel eigen karakter terwijl de combinatie elkaar ook juist versterkte.. Het fijne was daarmee dat je dus soms kon inzoomen op precies wat Stuart speelde, dan weer op Rioghnach en dan weer op de songs als geheel.

Je kunt er daarbij ook niet omheen hoe diep de liedjes kunnen raken. Je hoort het aan Rioghnach’s stem, de teksten zijn niet zomaar wat woorden bij elkaar gepakt, de teksten kunnen je even zeer meevoeren als beroeren. The Breath betoverde. En deed dat met fijne onderlinge dynamiek: de blikken, de lachen, de gedeelde boodschappen. Rioghnach nam veelal het woord en wist de nodige humor aan de dag te leggen: de ernst kwam even zeer aan bod. Hoe diep de betekenis van Letters From Long Kesh voor haar, over haar vader die actief was voor de IRA en daardoor in Long Kesh terecht kwam, de gevangenis waar ook Bobby Sands vast zat? De band van een vader en dochter dwars door alles heen.

En dan waren Cliona’s Wave, Little One, Don’t Rush It en het bloedmooie titelnummer al geweest. Gewoonweg schitterend. De donderdag kon niet meer stuk en na een kort en aangenaam onderhoud met beiden werd het marathonstokje overgedragen voor de vrijdag.

Op vrijdag speelde The Breath in de Thiemeloods in de Nijmeegse wijk Bottendaal, de minst bekende van de vier locaties tegelijkertijd passend en sfeervol voor concerten in een intieme setting. Vanavond deed de historische locatie dienst als fijne Ierse pub. Rioghnach en Stuart benutten een groot gedeelte van de dag in de omgeving om te acclimatiseren. Ze wilden zich de zaal eigen maken en de middagwandeling van het muzikale koppel door het naast gelegen Thiemepark was voor hen dan ook inspirerend. Dat was zeer zeker te merken. Het tweetal werd gastvrij ontvangen en kon de rust in zich opnemen. Het optreden was heerlijk in balans.

Net als in Utrecht was de bovenzaal van de Thiemeloods aardig gevuld. Het publiek bestond grotendeels uit vijftigers die er waarschijnlijk vaker kwamen: het voelde als een soort thuis aan, een warm bad. Dat warme gold ook voor de temperatuur. Om die te temperen werd in de pauze tussen de 2 sets een raam open gezet.

Na de pauze kwam Rioghnach terug in andere kleding. Ze is een bijzondere verschijning die met haar Ierse accent alles aan elkaar babbelt. Ze nam het publiek in uiteenlopende anekdotes en kreeg de lachers op haar hand. In het thuisland zou ze misschien in een pub het hoogste woord hebben, tegelijkertijd, in hoeverre was juist dat aspect van het optreden er niet ook als contrast met wat en hoe ze zong? Hun nummers kwetsbaar, haar zang klein, intiem en zo nu en dan haar stem zo krachtig dat ze niet eens een microfoon nodig zou hebben. Haar woorden tussendoor misschien juist ook wel om niet alles dichtbij te hoeven laten komen. En natuurlijk, in alles ademde ze Ierland.

Stuart leek in haar bijzijn misschien wat stiller, maar ook hij deelde mee in de praatjes tussendoor. Een mooi contrast tussen de twee, soms aangever en afmaker. Maar ook hij was scherp in zijn teksten. Het was echter vooral zijn spel dat raakte en juist dat sprak boekdelen. Zo zat er een mooi evenwicht in het tweetal.

Ja, op de momenten dat Rioghnach niet zong, was er haar dwarsfluit. Hiermee bleef ze dicht bij haar muzikale roots. En inderdaad, in de Ierse wat meer traditionele samenleving geldt ook nu nog het belang van familie. Ontroerend mooi was het aanhalen van de betekenis van haar vader voor Rioghnach.

The Breath waardeerde de aandacht en vond het bijzonder fijn dat er vrijdag zoveel mensen waren. Vooral ook met gepaste stilte als de band speelde. Gewoonweg muisstil. En daarmee de perfecte aftrap van een mooi weekend. Over naar de zondag.

De laatste avond van deze korte Nederlandse tour was in het Rotterdamse LantarenVenster. Een uitstekende plek om een tour als deze af te sluiten en ook nog eens met een prima opkomst voor de zondagavond ook. Stuart en Rioghnach zijn een geweldig op elkaar ingespeeld duo die met geweldige songs het publiek kunnen ontroeren.

Rioghnach was ook hier tussen de songs een heerlijke spraakwaterval met veel grappen en anekdotes. Maar zodra de songs begonnen dook ze er steeds weer heel diep in. Ook deze avond in Lantaren Venster was Stuart weer fantastisch in vorm met subtiele gitaarlijnen, zijn prachtige tokkel, heerlijk ritmisch spel met af en toe zo’n virtuoze goitaarlijn tussendoor.

Rioghnach was vocaal en muzikaal van diezelfde orde. Er is geen tweede zangeres zoals zij. Haar Ierse roots, wonend in het Britse Manchester maakten haar tot een allround folkzangeres. Niet voor niets riep de BBC haar uit tot ‘folksinger of the year’. Alles wat ze zingt is diep en vol emotie. Subtiel, technisch buitengewoon overtuigend, wisselend tussen fragiel en meer krachtig en immer warm.

De set in Rotterdam bestond uit veel songs van het laatst verschenen album Land of my Other en bood ook hier een greep uit de songs van hun eerdere twee albums. Typisch zo’n concert waar alles wat ze tot nu toe hebben gemaakt langs mocht komen. Het was zo ontzettend mooi en tegelijkertijd was het na vijf kwartier spelen eigenlijk ook perfect en mooi rond.

Mooi om het duo vervolgens zelf achter de stand hun platen te zien verkopen: vrijwel niemand liep zonder iets weg. Heel, heel snel terugkomen dus, is daarmee onze oproep aan de band. En wat mooi is, de band en wij hebben het samen ervaren, niet alleen Written, maar heel Nederland houdt van The Breath. We zagen heel fijne concerten en genoten van elk moment: The Breath was vier dagen lang groots in intimiteit. Een heel fijne ervaring en een grote aanrader voor als je heerlijk in de muziek wilt duiken met een toegewijd en aandachtig publiek.

Foto’s: Bart Vanoutrive (Vlaamse tour)