We leven in een tijdsgewricht waarin zeker de artiesten die al flink wat jaren meegaan zich in een steeds lastiger spagaat moeten werken. Want de voornaamste doelgroep is ook een dagje ouder geworden en het voornaamste deel daarvan interesseert zich niet zozeer voor nieuwe muziek. Dit terwijl die artiesten zelf zich ook in de studio willen blijven ontplooien en nieuw werk willen blijven maken.

Ook Pet Shop Boys bevindt zich in die spagaat. Want het Britse synthpopduo staat in juni in een uitverkochte AFAS Live met hun Dreamworld Greatest Hits Tour, de tournee waarmee ze al sinds mei 2022 op pad zijn (deze deed eerder dezelfde locatie al eens aan) en die getuige de titel de voornaamste focus op de hits heeft. Dat willen de mensen waardoor de zalen nog altijd uitverkopen tenslotte horen.

Tegelijkertijd is er een gloednieuw album in de vorm van Nonetheless en het zou hen sieren als ze die toch ook live wat meer centraal zetten. Want het is gewoon een heel goed Pet Shop Boys-album waarop in feite hetzelfde gedaan wordt als tijdens die tournee. Deze zet de verwachtingen van de gemiddelde ‘greatest hits’ Pet Shop Boys-fan centraal.

Als je namelijk een willekeurige AI-tool zou vragen om het Pet Shop Boys-geluid te benaderen, dan zou er ongetwijfeld iets als Nonetheless uit de computer komen rollen. Dit omdat het na een aantal wat meer spannende albums onder productionele leiding van Stuart Price, nu onder productionele leiding van James Ford weer een geluid wordt neergezet dat naadloos aansluit op de populariteitspiek van Neil Tennant en Chris Lowe in de late jaren tachtig/vroege nineties (de run van Please tot en met Behaviour).

Inclusief melancholische mijmeringen over het leven als een jonge gay in Londen (New London Boy), duistere disco (magistrale opener Loneliness) en kale, verhalende synthpop (het door het leven van danser Rudolf Nureyev geïnspireerde Dancing Boy).

Goed, het is niet overal raak en soms vliegt Pet Shop Boys op Nonetheless gierend uit de bocht (het iets te olijke The Schlager Hit Parade, dat ook in de 80s al oubollig was geweest) maar daar staat dan weer direct een prachtige melancholieke tracks tegenover als het fraaie The Secret of Happiness met zijn nostalgische jaren zestig-arrangement en direct daarna het felle Bullet For Narcissus. Het zijn nummers als dit die Pet Shop Boys volgens het boekje zijn. Maar laten we eerlijk zijn, de Pet Shop Boys-boeken zijn magistraal.

Tennant en Lowe behoren zonder meer tot de grote Britse songwritersduo’s als Jagger-Richards, Lennon-McCartney, Page-Plant en John-Taupin en staan ergens bovenaan in dat rijtje. Dat betekent dat Nonetheless ondanks het warme bad van herkenbaarheid en die enkele uitglijder toch nergens in clichés vervalt en het herkenbare geluid stevig in het ‘nu’ plaatst. Nonetheless is gewoon wederom een heel sterk album in een toch al niet stuk te krijgen oeuvre, dat dit jaar het vierde decennium ingaat.