Het verhaal achter de albumtitel laat zich raden natuurlijk; Paul Weller wordt één dag na de release zijn zeventiende soloalbum – en zijn achtentwintigste in totaal – 66 jaar. Dat zijn klinkende cijfers natuurlijk, die The Modfather kan overleggen. En waarom dan niet ook de befaamde Engelse Pop Art kunstenaar Sir Peter Blake vragen dit op de hoes mooi vorm te geven? De inmiddels 91-jarige Blake was eerder al verantwoordelijk voor het artwork op Wellers Stanley Road.

Natuurlijk is er ruimte voor reflectie op de plaat en is de blik dan ook gericht op het echte leven, op herinneringen, maar ook op de doorlopend veranderende omstandigheden en de verknipte realiteit van het huidige tijdsgewricht. Toch levert dit geen bijzonder vurig of doorwrocht album op. Wist Weller met bijvoorbeeld het ongepolijste Wake Up the Nation (2010) of het ingetogen True Meanings (2018) te verrassen, 66 schaart zich in de lange rij van mooie, vakkundig gemaakte, weelderige en kleurrijke albums van de hand van Weller en zijn medemuzikanten. Ook nu weer weet Weller zich omringd door een mooie groep creatievelingen, waaronder Christophe Vaillant van het bevriende, Franse Le SuperHomard en Richard Hawley.

Geen Fat Pop deel twee dus na het lekker gevarieerde Fat Pop (Volume 1) uit 2021 maar eerder een hoofdknik naar bijvoorbeeld het onderschatte On Sunset (2020) of het meer orkestrale, weelderige werk van The Style Council. ‘Een crooner album’, zei Weller zelf al. Hoewel die term niet helemaal gepast is, valt deze typering wel te begrijpen. Het tempo op 66 is relatief laag en de muziek is doorgaans verre van ruw. Weller zingt bovendien beter dan ooit, lijk wel.

Ship of Fools, een samenwerking met Suggs van Madness, is kalm, akoestisch en wordt gelardeerd met fluit. Landelijke, vredelievende sferen, deels gebracht door wederom fluit zetten de toon op het opvallende Sleepy Hollow, een song die wederom laat horen dat Weller het gangbare rock-idioom met gemak achterwege kan laten. Hij voegt zelfs vibrafoon toe om deze song nog wat extra cachet te geven. Nothing is vooral zwoele, licht drogerende seventies pop met lekker uiteenlopend drumwerk, fijne trompet en smakelijke keyboards. Liefde was de ware kern: ‘Us and we / We had nothing / We came together by / Having nothing else’. Op het orkestrale I Woke Up zingt Weller eerlijk: ‘I am trying to find my role in it all’. Het valt niet mee om altijd connectie te houden met de rusteloze wereld om je heen.

Een enkele maal wens je 66 wat meer tempo of bite toe maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de plaat. Bovendien tapt Weller geregeld uit een ander vaatje, zodat de oren gespitst blijven: Flying Fish ontpopt zich na een aanloop van een halve minuut als een lekkere volvette, melodieuze dansvloersong, inclusief sequences. Jumble Queen, dat mede van Noel Gallagher kwam, is het type song waar Weller op bijna ieder album wel een plek voor inruimt: een lekker brutale R&B-track, deze keer met knorrende sax. Het venijn is er ook op Soul Wandering, waar Bobby Gillespie deels de hand in had en dat een van de smaakmakers op de plaat is: een scherpe drive en dynamiek, een shot soul, vuige gitaar, maar ook de nodige atmosferische, sonische expansie.

Wellicht dat de documentaire over The Style Council en de bijbehorende compilatie uit 2020 Wellers jaren tachtig weer even naar boven haalde. Sommige songs op dit deels al tijdens de pandemie gevormde album brengen die tijd bij vlagen in herinnering, zoals het romantische, walsende My Best Friend’s Coat en de prachtsingle Rise Up Singing, dat met harp, een soulvol koortje en fijne gitaarlijnen tijdloze zomersferen binnenbrengt: ‘Rise up singing to the sky / Feel free rising up and high / So loud its gonna make you cry / So glad I opened my eyes’. De fade out naar het einde is wel wat abrupt, zeker na zulke weldadige minuten die eraan voorafgingen. Hierna mag het (iets te) slepende Burn Out het licht uitdoen. De spacey steelgitaar, flarden sax en effectvolle vocalen lijken bijna een subtiel eerbetoon aan de Pink Floyd van 1972, 1973.

De optredens van Weller in Nederland vorig jaar, na jaren vertraging door corona, behoorden tot zijn allerbeste gigs – en de lat lag al aardig hoog natuurlijk. Op plaat is Weller daarbij ook nog steeds in staat te overtuigen door zijn caleidoscopische muzikale bagage en ervaring en natuurlijk zijn medemuzikanten en -producers, waarmee hij de songs steevast weer die onweerstaanbare Weller handtekening meegeeft. Dus is 66 gewoon weer de zoveelste viersterrenplaat van Paul Weller. Een voorspelbare maar tevens erg prettige conclusie natuurlijk.