The Style Council
Long Hot Summers (The Story of The Style Council)
In het jaar dat Paul Weller alweer een sterk soloalbum uitbracht, On Sunset, staat ook The Style Council weer even in de etalage. Long Hot Summers – 37 songs sterk – is niet bepaald de eerste compilatie van die band, sterker nog, de teller is de tien alweer voorbij. Het is ook niet de meest uitgebreide, dat was The Complete Adventures Of (1998), die 90 tracks herbergde.
Wat wel helemaal nieuw is, is de documentaire Long Hot Summers, die dit jaar werd afgerond. Alleen de trailer daarvan geeft deze bijbehorende dubbelaar al extra cachet. Voeg daarbij dat het laatste verzamelalbum van The Style Council alweer een jaar of zeven geleden werd uitgebracht, en Long Hot Summers nodigt toch weer uit tot een duik in die enorm productieve en creatieve jaren van de band van Paul Weller en Mick Talbot.
Het viel velen zwaar toen Paul Weller in 1982 de stekker uit The Jam trok maar het was achteraf gezien niet zo’n gekke beslissing. De band had in vijf jaar tijd enorm veel bereikt in Groot-Brittannië – het buitenland volgde op afstand – en stopte op een hoogtepunt. Creatieve bloedarmoede en afnemende relevantie bleef The Jam op die manier bespaard. Wellers muzikale horizon was door de jaren heen alleen maar breder geworden en nadat hij zich in 1980 met het album Sound Affects door postpunk had laten inspireren, trok hij The Jam daarna meer richting soul en andere muzieksoorten. Het laatste album van The Jam, The Gift, was dan ook een bonte collage van soul, punkpop, Caribische muziek, funk en postpunk.
The Style Council was een bevrijding voor Weller want ondanks de bredere horizon was The Jam toch een keurslijf geworden. Samen met Mick Talbot, de vaardige toetsenist die meters had gemaakt met Merton Parkas en Dexys Midnight Runners, zangeres D.C. Lee (voorheen bij Central Line) en drummer Steve White leefde Weller zich helemaal uit tussen 1983 en 1990. Pop, funk, soul, jazz en rock; The Style Council liet het allemaal horen. De band bracht ladingen singles uit, een handvol albums, maakte opvallende clips, werkte met vele muzikanten en vocalisten, liep de deur plat bij Top Of The Pops en stond in 1985 ook op Live Aid.
Het kwartet koppelde een artistiek, sophisticated, optimistisch en (vooral in het begin) continentaal (Frans, Italiaans) imago aan een sterk links-georiënteerd politiek bewustzijn. Met dat laatste was de band in de Britse muziekwereld een van de meest vooraanstaande criticasters van de regeringen Thatcher. Dat nam overigens niet weg dat velen The Style Council afdeden als een groep poseurs die te veel met vorm bezig waren of met potsierlijke manifesten (toegegeven, de band had de vaste liner notes van ‘The Cappuccino Kid’ niet echt nodig). Een deel van het voormalige Jam-legioen stond al die jaren feitelijk nooit open voor de band.
Long Hot Summers laat wederom horen wat natuurlijk al meer dan 35 jaar duidelijk is: The Style Council gaf kleur aan de jaren tachtig met een respectabel aantal bijzonder sterke singles vol kleur en muzikale creativiteit, een paar sterke albums en een flink aantal smaakvolle, opvallende hoezen en clips. Paul Weller werkte mee aan de samenstelling van dit nieuwe overzicht (driedubbel-lp, dubbel-cd), dat naast singles, ook albumtracks, B-kantjes, alternatieve versies en enkele unreleased tracks bijeenbrengt. Het boekwerk is informatief en laat naast kenmerkende stijlvolle foto’s en video stills ook een collage zien van hoezen, posters en tijdschriften.
Eerst een greep uit de opvallendere songs, waarvan een aantal al te vinden was op de rariteitenverzamelaar uit de jaren negentig Here’s Some That Got Away: de orgel-instrumental Party Chambers (B-kant van Speak Like A Child), het a capella It Just Came To Pieces In My Hands (flexi, 1984), The Piccadilly Trail (B-kant van de maxi /12 inch van Shout To The Top!) en Spin Driftin’ (B-kant van Walls Come Tumbling Down!) zijn aardige tracks maar geen hoogvliegers. Ghosts Of Dachau, de indringende donkere, jazzy B-kant van de 7 inch versie van Shout To The Top! maakt wél indruk. Sweet Loving Ways, de B-kant van Life At A Top Peoples Health Farm (1988) is gedistingeerde jazzpop met persoonlijkheid en soul, iets waar The Style Council natuurlijk vaak garant voor stond. De twee tracks die nog niet eerder waren uitgebracht zijn een lange versie van Dropping Bombs On The Whitehouse en een demoversie (met viool) van My Ever Changing Moods. Niet essentieel, maar het zijn wel leuke extra’s die het verhaal kracht bijzetten.
Dat verhaal is natuurlijk vooral boeiend door de vele onvergetelijke singles die voorbijkomen: het zwoele Long Hot Summer (langer versie), de geagiteerde soul van Wall Come Tumbling Down!, het zwaar funkende Money-Go-Round (de korte versie), het poppy Wanted, het warme You’re The Best Thing, het rijke, zwierige Have You Ever Had It Blue (gearrangeerd door Gil Evans, de lange versie), het pakkende My Ever Changing Moods (lange versie) en de electro-R&B van It Didn’t Matter; het is maar een eerste greep. Essentiële albumtracks, zoals A Man Of Great Promise en All Gone Away, van de wellicht beste plaat Our Favourite Shop (1985) ontbreken gelukkig niet. En de songs van het destijds iets te gemakkelijk afgeserveerde Confessions Of A Pop Group (1988) blijken toch ook zeer genietbaar.
De klok gaat in dit vreemde muziekjaar regelmatig terug en de huidige tijd lijkt nostalgie aan te zwengelen. Hopelijk is dat volgend jaar niet meer nodig. Los daarvan is een dik overzicht van The Style Council natuurlijk nooit te versmaden, ook niet als het de zoveelste compilatie is. Daarvoor levert het oeuvre van de band gewoonweg te veel luisterplezier (en herinneringen) op.
https://www.youtube.com/watch?v=sL24XmTg-r0