Het is alweer ruim tien jaar geleden dat Paul Weller een flinke tik uitdeelde met het album Wake Up The Nation. Nadat hij met vooral Wild Wood (1993) en Stanley Road (1995) na een aantal magere jaren weer flink had gescoord, bleek Weller ook in de nieuwe eeuw een factor van betekenis. De albums Heliocentric (2000), Illumination (2003), As Is Now (2005) en 22 Dreams (2008) waren allen de moeite waard. Hoewel ieder album lekker uiteenlopende songs bevatte, van rockend tot jazzy en van soulvol tot psychedelisch, bleef Weller toch behoorlijk trouw aan zijn muzikale palet en sound.

Wake Up The Nation markeerde in 2010 een stap richting een ander geluid. De songs liepen als vanouds qua genre weer lekker uiteen maar om dit sociaal geëngageerde album extra urgentie mee te geven, kozen Weller en producer Simon Dine voor een ruwer geluid. Een geluid dat soms schuurde, dan weer relatief schel was, metalig klonk, dan weer droog, rafelig of gekarteld viel te noemen. Wake Up The Nation, waar ex-bandgenoot uit The Jam, Bruce Foxton, en Kevin Shields (My Bloody Valentine) op te horen waren, was een geagiteerde neo-postpunkplaat met een doorgaans snel kloppend hart en ruimte voor experiment. Het album was qua songs geen topper in Wellers carrière maar boeide en prikkelde genoeg om als geslaagd te bestempelen. Dat vonden er in Engeland wel meer; de plaat werd genomineerd voor een Mercury Prize. Die prijs ging naar The XX maar Paul Weller had eenieder die hem te veel ‘dad rock’ had verweten in ieder geval laten weten dat hij nog op scherp stond. Ook zijn volgende plaat, Sonik Kicks (2012), was spannend en uitdagend, in lijn met zijn voorganger.

De confronterende sound van Wake Up The Nation sloot goed aan bij de songs over het snelle stadsleven, de overdaad aan (sociale) media en prikkels en Wellers persoonlijke beslommeringen en herinneringen (zo was Trees een eerbetoon aan zijn vader die hem vele jaren als manager bijstond en in 2009 was overleden). Ook de funk-, sixtiespop- en continental-uitstapjes als Aim High, No Tears To Cry en In Amsterdam klonken wat minder geproduceerd dan voorheen, zodat deze ook nog aardig binnen de sfeer van het album vielen.

Ter gelegenheid van de tiende verjaardag van Wake Up The Nation is het album in 2020 opnieuw gemixt door Weller and Jan ‘Stan’ Kybert. Weller was namelijk nooit helemaal tevreden over het geluid van de plaat: ‘I was never happy with the mix on Wake Up the Nation, so when someone pointed out that it had been 10 years since it’s been out I thought it was a good opportunity to try a re-mix on it’, aldus Weller. ‘I liked the chaos and intensity of the original but I could hear how much you couldn’t hear in it. I think the new mix reveals lots more parts that you didn’t hear in the original while still keeping the energy.’

Missie geslaagd, kun je concluderen bij beluistering van de nieuwe versie van Wake Up The Nation. De songs klinken inderdaad net even helderder, voller en sprankelender. Er komen, zonder dat de plaat qua sfeer en intensiteit geweld is aangedaan, nieuwe details en klankkleuren aan het licht. In andere woorden: het album is nog steeds een eigenzinnige plaat in Wellers oeuvre maar de songs komen ‘dichterbij’ doordat ze door de remix net even beter tot hun recht komen. En tracks als Fast Car / Slow Traffic, 7 & 3 Is The Striker’s Name, Grasp & Still Connect, She Speaks, Whatever Next en Pieces Of A Dream zijn nog steeds gedurfd en opvallend te noemen.

Deze nieuwe editie van Wake Up The Nation maakt het originele album zeker niet overbodig. Maar het is lekker om te kunnen afwisselen en zo nu en dan het album te kunnen horen dat Paul Weller zelf in zijn hoofd had. Die versie is misschien minder speciaal maar kent, eerlijk is eerlijk, inderdaad wel een betere mix.