Paul Weller beschikt over een eigen studio, dus toen bleek dat er ook in 2021 niet of nauwelijks getoerd zou gaan worden, kon hij zich vlot op een nieuw album storten. Een half jaar nietsdoen was toch een schrikbeeld voor de immer productieve Weller.

Na het kleurrijke, mooi geproduceerde maar door de vakantievreugde-in-coronatijd toch wat onderbelichte On Sunset besloten Weller en zijn medemuzikanten het voor de nieuwe plaat bondiger te houden. In theorie kon iedere track een single zijn, aldus Weller. En de titel Fat Pop is het passende thema voor deze ‘celebration of music’. Goede popmuziek opent je geest en vormt je, aldus Weller. De titel ‘Fat pop’ is daar de speelse erkenning van.

Op de eerste helft van Fat Pop verrast Weller het meest maar op de tweede helft maakt hij wellicht toch net even meer indruk. Cosmic Fringes is aardige punky electropop die op platen als Wake Up The Nation en Sonik Kicks niet had misstaan. De titeltrack zit vol lekkere subtiele muzikale specerijen, alsof Weller een ladenkast aan ideeën en sferen opentrekt. De wat karige zangmelodie wordt zo toch van genoeg tegenwicht voorzien. Shades Of Blue is een fijne, vertrouwde song die weelderige sferen bouwt rond een stuiterende pianobasis. De track kreeg ook hier de nodige airplay, dankzij een notering in de op de radio teruggekeerde Verrukkelijke Vijftien. Met het rijk gevulde Glad Times (‘Thought you didn’t love me anymore’) laat Weller horen dat je nooit te oud of ervaren bent voor een nederig liefdeslied. De diverse akoestische gitaren op Cobweb / Connections en de afwisseling van branie en rock met warmere (soms bekend aandoende) sferen op True (gastvocaliste Lia Metcalfe) trekken de eerste helft van Fat Pop nog breder.

De tweede helft van de plaat komt hierna coherenter over, zonder dat je nu van eenvormigheid kunt spreken. Testify heeft een lekkere groove en brutaal koortje. Door de inzet van fluit en sax waaien de jaren zeventig lekker door deze song heen. Het funky en warme That Pleasure had zo op voorganger On Sunset gekund; het is het soort track dat Weller regelmatig uitbroedt en waarvan je eigenlijk nooit genoeg krijgt. Failed is dan weer een vlottere, lekkere doorhobbelende song met een mooie donkere ondertoon en scherper gitaarwerk. Weller brengt op Moving Canvas rootsrocksferen maar voegt daar (natuurlijk) wel wat aan toe: diepe bas, blazers, orgel en handpercussie. Ook hier werkt hij met een breed, kleurrijk palet.

Fat Pop eindigt met romantische sferen (In Better Times) en de empathie van Still Glides The Stream, een betrokken portret/observatie, verfraaid door strijkers die uiteenlopen van kamerbreed tot trillend en schril. ‘Look for greatness in the small…’.

Achteraf valt het dus met het ‘popgehalte’ van dit nieuwe album best mee: Paul Weller heeft zoveel muzikale bagage en is zo breed georiënteerd dat hij binnen drie, vier minuten toch vaak weer behoorlijk rijke muzikale landschappen optrekt waarin je je lekker kunt onderdompelen. De vlottere, puntigere songs Cosmic Fringes en Failed doen aan de andere kant wél uitzien naar een album met snellere en rechtlijnigere songs. Want dat Weller ook dáármee een stijlvolle viersterrenplaat kan afleveren, is wel duidelijk. Voorlopig kan hij volgend jaar in ieder geval met twee lekkere albums de boer op. Dat belooft wat.