Chantal Acda heeft de afgelopen maand opvallend veel goede internationale respons gekregen op dit album met The Atlantic Drifters. Nu staat het werk van de in België woonachtige Acda al jaren hoog aangeschreven en is ze vooral in België, Duitsland en Italië een graag geziene gast op de podia. Toch lijkt Acda met Silently Held haar bekendheid een stuk te vergroten. Ook binnen Nederland, waar ze te lang door een te kleine groep werd onderkend.

Een goede hand in het aangaan van samenwerkingen, dat is wat Acda mede typeert. In het verleden werkte ze al samen met onder meer Adam Wiltzie in Sleepingdog, Chris Eckman in Distance, Light & Sky, Peter Broderick en Nils Frahm. Ook deelde ze podium en studio met gitarist Bill Frisell, waarmee ze een warme band opbouwde. Frisell is samen met bassist Thomas Morgan een van de muzikanten waarmee Chantal Acda eind 2022, in New York, op spontane, welhaast organische wijze de eerste opnamen maakte voor wat later Silently Held zou worden.

Uiteindelijk horen we inclusief Chantal Acda tien muzikanten aan het werk op Silently Held. Daaronder bevinden zich nog meer jazzmuzikanten van faam, alsmede een aantal namen uit de vaste (studio)entourage van Acda. Het instrumentarium omvat naast gitaren en drums ook klarinet, euphonium, saxofoon en piano. Het is wonderbaarlijk mooi om te horen hoe subtiel, verfijnd en met beheersing deze muzikanten de songs mede vormgeven. De hoofdrol is voor de immer emotionerende zang van Acda, de instrumenten geven hierbij respect- en gevoelvol kleur, kracht, verruiming en verdieping.

Silently Held is duidelijk een Chantal Acda-plaat: een persoonlijke, onthaastende stijl met vleugen jazz, ambient, folk en dreampop. Het zijn maar een paar losse aanknopingspunten. Zonder er nu echt op te lijken roept Acda’s muziek soms ook herinneringen aan het werk van Talk Talk en David Sylvian, toen zij na verloop van tijd hun veren uitsloegen om het new wave idioom grotendeels achter zich te laten.

Vergeleken met haar eerdere soloalbums, waaronder het recentere Saturday Moon, is Silently Held nog wat ingetogener, verstilder en (wellicht) ook wat serieuzer. Zoals Acda al vertelde: ‘Deze plaat gaat over het omarmen van mijn eigen rauwe emoties en wezen … Niet alleen het leuke en gemakkelijke deel … Het licht én het donker.’ Het album werd gemixt door niemand minder dan producer/engineer Phill Brown (o.a. Talk Talk), een bekende van Acda. De eerste songs van de plaat worden spaarzaam maar fraai en smaakvol begeleid en je voelt aan dat er zich per luisterbeurt meer sensaties gaan openbaren. I Can’t Make You Love Me is een bewerking van de Bonnie Rait song, een bijzonder aangename verrassing.

Above is een melodieuze prachtsong die sneller, maar nog steeds met zachte hand, binnendringt. Op Hear It Out mag een lange, heilzame instrumentale passage de song uitgeleide doen. The Friends Parade is een nummer over de gezamenlijke weg naar vrede, door het licht maar ook door het donker. Met vergeving, waardigheid en gratie. Hier stelt Chantal Acda zich nog kwetsbaarder op. De muzikanten om haar heen slaan echter wederom de juiste toon aan. Samen werken ze de song fraai uit.

De titelsong is muzikaal zo mogelijk nog kleiner, het is vooral de piano die de soms schrille Acda begeleidt. Less is more. Ook de later opduikende drum toont zich een meester in de beperking. Taking Part geeft hierna ruimte aan mooie contrabas, cymbalen, Frisells kenmerkende gitaarpatronen en klarinet. Een mooie, klimmende saxofoon brengt verdere verlichting. Ook op Seafoam een mooie rol voor de saxofoon: trillend, dan weer schetterend boven de gitaarlijnen. Op de momenten dat Acda zelf voor twee stemmen zorgt, bereikt het lied zijn definitieve bestemming.

Ook op dit album houdt Chantal Acda het bij minder dan tien songs –  overdaad is haar vreemd – en de plaat komt vervolgens met The Barn ten einde. Een song die ongetwijfeld (indirect) verwijst naar de meerdere paarden in haar leven. Een song over werken op het land en tussen de dieren zijn en daar poëzie en een gevoel van thuiskomen in terugvinden. Het is een korte milde song, die de zoveelste bewonderenswaardig fraaie plaat van Chantal Acda gepast afsluit.