Ad Vanderveen en Iain Matthews zijn twee oude rotten in het vak. Nederlanders die zich serieus muziekliefhebber noemen en de heren niet kennen, mogen even richting spiegel lopen om te zien of de terechte schaamte zichtbaar wordt. Terug van de spiegel kunnen ze nu in een notendop lezen dat Vanderveen al jarenlang mag worden gezien als één van ’s lands beste singer-songwriters in het americana genre. De geboren Hilversummer woonde een groot deel van zijn leven in Canada.

Iain Matthews maakte naam met de wereldhit Woodstock (van Joni Mitchell). Naast solo speelde hij ook in meerdere (folk)bands, waaronder Fairport Convention. De bijna 64 jarige Brit woont inmiddels alweer een aantal jaren in Nederland, niet zo vreemd dus dat hij en Vanderveen elkaar kennen. En nu samen spelen. Dat doen ze overigens niet voor het eerst. In 2002 maakten ze de cd Witness, samen met zangeres Eliza Gilkyson, onder de bandnaam More Than A Song.

Deze nieuwe samenwerking levert niet alleen een nieuwe en grappige naam op (The Iain Ad-Venture), maar ook een prachtig album. De heren laten horen dat 1+1 hier 3 wordt, door alle kunde, ervaring en liefde voor muziek. De cd telt veertien nummers, niet alleen eigen werk, maar ook covers. Om er een paar te noemen: Warren Zevon’s Mohammed’s Radio, Neil Young’s Mr. Soul en Heart Of Saturday Night van Tom Waits. Of het nou gaat om de covers of om de eigen nummers, zonder uitzondering zijn ze allemaal prachtig gespeeld. Zowel instrumentaal als qua (samen)zang zijn de heren in topvorm. Zonder dat ze overdrijven, de kracht zit ‘m voor het belangrijkste deel juist in het ingetogen, pure spel.

In het bijgeleverde cd-boekje is een voorwoord te lezen, geschreven door Joe Boyd, de legendarische producer van onder meer Nick Drake en Fairport Convention. Mocht je net naar de spiegel zijn gelopen, troost je dan met de gedachte dat Boyd schrijft dat hij Vanderveen voor dit album niet kende. Aan de andere kant, Boyd is dan ook geen Nederlander, de eerdere schaamte blijft dus terecht. Wat Boyd verder schrijft valt eigenlijk te typeren als ‘de recensent voorzeggen wat hij kan schrijven’:

“This record is sweet to the ear: the two voices are similar but clearly different, one track flows into the next, each one a subtle treat that improves with repetition. […] This record is warm and clear, relaxed and stimulating, satisfying and yes, surprising.” Dank je wel Joe Boyd, dat je het mij zo makkelijk hebt gemaakt met deze oh zo rake en terechte omschrijving.