Na The Lady And Mr. Johnson (2006) en Blues Walkin’ Like A Man (2008) komt Rory Block nu met een derde ‘tribute album’. Dat eerste was er één ter ere van Robert Johnson, het tweede ter ere van Son House, dit nieuwste is een hommage aan Mississippi Fred McDowell. In de vorm van dit drieluik heeft ze nu haar eerbetoon aan haar belangrijkste akoestische blueshelden voltooid.

Niet dat Rory Block deze trilogie nodig had om te bewijzen dat ze zelf bij de absolute top van de bluesvrouwen hoort, dat is voor de kenners van het genre al jaren en jaren een gegeven. Voor wie daarmee nog onbekend is, iets meer duiding: iemand met wie ze veel vergeleken wordt is Bonnie Raitt. Allebei vrouwen die blues maken en allebei zijn ze fenomenaal als slidegitarist. Toch zijn er ook wel grote verschillen: de muziek van Raitt gaat veel meer de pop/rock kant op en is veel vaker elektrisch. Rory Block speelt akoestische blues en dan vooral in de lijn van de traditionele Deltablues muzikanten.

Mississippi Fred McDowell (12 januari 1904 – 3 juli 1972) is er daar één van. En sjonge, als je het dan hebt over geniaal spel op slidegitaar, jemig wat kon deze man overweg met een bottleneck! Onderaan de pagina is een mooi voorbeeld te beluisteren, het origineel van Block’s titeltrack. Eén van McDowell’s bekendste nummers is You Gotta Move, dat hij samen met dominee Gary Davis schreef. Een nummer dat nog bekender werd door de versie van The Rolling Stones op hun topalbum Sticky Fingers (1971).

Dit nummer staat overigens niet op Shake ‘Em On Down, maar zo erg is dat niet. De twaalf nummers die je wel hoort, zijn mooi genoeg om helemaal niet een gevoel te krijgen dat je iets mist. Wat je hoort zijn naast covers ook eigen nummers (over McDowell), zoals Steady Freddy, Mississippi Man (over Block’s ontmoeting met hem toen ze vijftien was) en The Breadline, een nummer dat haar een hersenschudding opleverde (voor uitleg van de anekdote zie de tekst in het cd-hoesje).

Het album kent ook een goede cover van een Sonny Boy Williamson nummer (Good Morning Little School Girl) dat McDowell ook speelde. En verder zijn het allemaal nummers van McDowell zelf. Om maar even drie mooie tracks te noemen: zijn bekende Kokomo Blues, Worried Mind en een machtig mooi gespeelde titeltrack Shake ‘Em On Down.

Om van dit album te houden, moet je van blues houden. Van traditionele blues. Als dat het geval is, dan zul je ook zeker van dit album houden. Omdat je overduidelijk Block’s liefde voor het genre hoort en ook haar bewondering voor Fred McDowell. En niet te vergeten, je hoort haar kwaliteiten.

Ach, de inmiddels 61 jarige Rory Block zit dan natuurlijk ook al wel ruim 50 jaren ‘in het vak’ (jazeker, al vanaf haar 10e maakt ze muziek), waarvan ze al ruim 35 jaren soloalbums maakt. Wat dat betreft zou je denken, hoog tijd voor een ‘tribute to Rory Block’. Ze verdient het zeker!

Shake ‘Em On Down, gespeeld door de meester zelf: