De naam Michael Weston King zal niet bij iedereen direct belletjes doen rinkelen, anders is dat als het gaat om het thema van zijn nieuwe album: protestsongs. Allemaal kennen we er wel een paar. Welnu, met de situatie in de wereld vond Weston King het hoog tijd om er een cd mee vol te maken, onder de titel I Didn’t Raise My Boy To Be A Soldier. Zoals in het hoesje te lezen is, één van de eerste werktitels was Written Yesterday, met de gedachte om een collectie oude protestsongs te maken, die nu nog even relevant zijn als toen ze geschreven werden. En dat is zeker gelukt!

Voor de volledigheid toch even wat info over Michael Weston King. Het gaat hier om een Britse troubadour die in de jaren negentig speelde in de The Good Sons. Dit trio werd wel gezien als het Britse antwoord op de Amerikaanse alt-countrymuziek.

De titel van deze nieuwe cd is een Amerikaans anti-oorlognummer uit de vredesbeweging die al bestond vóór de VS aan de Eerste Wereldoorlog meedeed. Tekstschrijver Alfred Bryan schreef het origineel, samen met componist Al Piantadosi. De versie van Weston King is prachtig, de tekst blijft krachtig:
There’d be no war today,
If mothers all would say,
I didn’t raise my boy to be a soldier.

Die kracht geldt eigenlijk voor elk van de twaalf nummers dat het album telt. Of het nou gaat om de covers of om de nieuwe, eigen liedjes, Weston King weet ze op een erg goede manier te vertolken. Oude nummers krijgen nieuw leven ingeblazen, geven nieuwe betekenis aan een oud fenomeen dat oorlog heet. En dat is knap, je loopt natuurlijk snel kans gedateerd te klinken. Wat hier dus zeker niet het geval is. Dat komt mede door de prachtige, indringende zangstem.

Verder heeft ieder nummer wel iets wat er in zeer positieve zin uitspringt: de gierende pedal steel in In Time, de venijnige mandoline op Life Is Fine, de prachtige zang in Hey Ma, I’m Coming Home of de terugkerende, meeslepende riff in Parish of rope.

De line up is een hele prettige, de nummers passen allemaal bij Weston King en zijn stem. Misschien is om die reden wel die ene klassieker, Eve Of Destruction, weggelaten. Geen probleem, want wat wel aan covers op de schijf staat, is meer dan de moeite waard. Hoogtepunt is toch wel de afsluiter, het tranentrekkend mooie Simple Song Of Freedom (ooit beroemd gemaakt door Tim Hardin).

Mocht je nou zo iemand zijn die altijd roept “ik ben van de muziek, niet van de teksten”, weet dan dat je met dit album toch een absolute parel in huis haalt. Mocht je wel van de teksten zijn, dan is The Little Red Box Of Protest (Proper Records) met in totaal tachtig protestsongs wellicht een extra aanbeveling. Uiteraard naast dit prachtige album!