Je zou Brian Webb een muzikale laatbloeier kunnen noemen. Niet dat hij een oude, grijze man is, het gaat er om dat hij opgroeide in het muzikaal weinig inspirerende Atlanta en ook van huis uit amper muziek meekreeg. De liefde voor muziek en de drive om zelf muzikant te worden ontstond pas op latere leeftijd, tijdens een optreden van Billy Pilgrim, die optrad als voorprogramma bij The Indigo Girls.

In 2001 verhuisde Webb naar Boston. De eerste tijd daar speelde hij voornamelijk in een metrostation, z’n hond aan zijn zij. Die plek is hij inmiddels al lang ontstegen: zijn doorbraak had Webb in 2003, met het goed ontvangen album Broken Folk. Het leverde hem de jaren erop zelfs vergelijkingen op met namen als Counting Crows, Patty Griffin en Ray Lamontagne.

Nu is dus Strange Way To Grieve uit. De muziek valt te omschrijven als americana, met regelmatig de aanvulling ‘noir’. Die betekenis wordt meteen bij het begin van het album duidelijk met Changed: onheilspellend door de mineuren en de (op het album veel aanwezige) banjo, maar daardoor juist wel extra pakkend. Het nummer begint erg ingetogen en werkt toe naar een prachtig hoogtepunt. Enigszins vergelijkbaar (op de tekst na natuurlijk) is The Awful Grace Of God. Ook dat is een prachtig nummer, het kent een goede tekst op een bluesy banjoloopje en ook dit nummer valt op door de goede opbouw.

In het verleden coverde Webb (zoals velen) al Leonard Cohen’s kraker Hallelujah, op dit album staat opnieuw een cover van de Canadees. Nu is het Bird On A Wire. Altijd gevaarlijk om zulke nummers te spelen en dat blijkt wel: het begint ok, maar gaandeweg lijkt de samenzang met Rose Polenzani toch regelmatig niet gelukkig uit te pakken. Het gevoel dat dit nummer te weinig voorbereiding heeft gehad, krijg ik later bevestigd als ik de site van de zangeres bezoek, waar ze schrijft “it was spontaneous, lovely, and live.” Jammer maar ja, bijna ieder album heeft wel een ‘minste nummer’. En gelukkig blijft er genoeg te genieten over.

Het volgende nummer, California Part 2 bijvoorbeeld. Het opent stevig rockend, om vervolgens naar een ingetogen couplet over te gaan. Het zoveelste voorbeeld van een bijzondere opbouw om te mogen concluderen, dat Webb in een nummer erg knap weet te veranderen van energie. Heel natuurlijk kan hij van ingetogen spel losgaan om even later weer terug te vallen… Of andersom.

Erg mooie ballad is That’s Where I’ll Be. Vooral door dit nummer kan nog een andere belangrijke conclusie getrokken worden: hoe ontzettend goed Webb is als zanger. De vergelijking met Adam Duritz, zanger van eerdergenoemde Counting Crows blijkt bij het beluisteren van dit nummer helemaal niet zo’n gekke.

Op 23 april mag Brian Webb op americana-festival Blue Highways in Utrecht invallen voor Charlie Parr. Deze laatste moet verstek laten gaan. Jammer dat we Parr moeten missen, maar met Webb als vervanger mag iedere americana-fan blij zijn. Zoals die dat ook mag zijn met Strange Way To Grieve.