With Skin Attached is het bewijs dat Beans & Fatback meer is dan een lekker zijproject van Onno Smit (Lefties Soul Connection). Dit tweede album, de live plaat At De Kleine Komedie niet meegerekend, klinkt heerlijk ruw en authentiek en heeft – meer nog dan het vorige werk – een bluesy karakter. De vuige single Use Me is illustratief; alsof Jack White met zes handen drums, gitaar en koebel bespeelt. En veel rudimentairder dan Devil’s Son Blues zul je het dit jaar niet gauw horen.

Het spelplezier spat er weer vanaf en gezien de hoeveelheid muzikanten binnen Beans & Fatback kan deze band nog jarenlang alle kanten op. Het collectief laat leuke (sixties) vintage pop horen op Come And Get It en opener Beggin, dat wat weg heeft van The Seed, de Roots-hit van weleer. Wat hierdoor ook duidelijk wordt, is dat Onno Smit en consorten ook zeker soul in hun muziek hebben zitten. Een track als What’s A Man To Do zou je best wel eens uit de keel van Marvin Gay hebben willen horen.

Het moge duidelijk zijn: tussen de rhythm and blues door verschuift Beans & Fatback soms richting andere stijlen: Hooks In Me laat wat voorzichtige (surf)pop horen en kent een  melodieuze en ska-achtige wending. Same Old Thing is een dik aangezette stijloefening in country met in kruitdampen gehulde teksten. De donkere soul van Deep Shadows, een cover van Little Ann, overtuigt meer. Het is de opmaat naar de finale van de plaat, waar Beans & Fatback met overtuiging teruggaat naar de ruwe blues en roots.

Ruim een half uur ouderwets lekkere muziek, in mono. Niets mis mee en veel leuker dan menige hype-band waar we de afgelopen maanden mee zijn lastiggevallen.