In het interview dat we met WiM eerder afnamen met Scott Ian, kan je al het een en ander lezen over deze superband. En ditmaal voldoet de omschrijving volledig. The Damned Things is een superband in alle facetten. Niet alleen door de all star line up, ook vanwege de kwaliteit van de songs. De insteek van de band was een album maken met een ‘classic rock sfeer’, een plaat die je op zet op feestjes, of vlak voor dat je gaat stappen. Kortom, adrenaline verhogende muziek. De verschillende invloeden van de bandleden zijn wonderbaarlijk goed gemixt. De classic rock sfeer is inderdaad aanwezig. Het album klinkt vertrouwd, maar de band is ook in staat geweest dit in een nieuw jasje te gieten, waardoor het zeer fris overkomt. Vleugjes oldschool metal, pop en hardrock maken van dit rock album een ongenadig spetterende cd.

Handbook For The Recently Deceased laat frontman Keith Buckly gelijk van zijn melodieuze kant horen, iets dat menig fan van Everytime I Die gelijk zal verbazen. Gebaseerd op een lekkere ouderwetse metalriff en met een refrein dat onmiddellijk blijft hangen. Ook Bad Blood en Friday Night zijn uitstekende recht vooruit rock songs met een pakkend refrein en goeie solo’s. De eerste single van het album is naar mijn idee een zeer terechte keuze.

We’ve Got A Situation Here is de overtreffende trap. Zowel het super refrein als de beukende brug waar Keith Buckly zich van zijn meest agressieve kant laat horen. A Great Reckoning is klassieke hardrock. In dit nummer showt de band haar grote liefde voor Thin Lizzy. Ook de gitaarsolo’s hadden zo op een album van die band gepast. The Damned Things beschikt over drie gitaristen (Scott Ian, Joe Trohman en Rob Caggiano) wat een muur oplevert als ze van die heerlijke riffs neer leggen en voor heel veel melodieuze afwisseling zorgt bij de solo’s. Grote verrassing is hier Joe Trohman omdat hij hier natuurlijk veel meer van zich kan laten zien als dat hij in Fall Out Boy kan. Hij is ook samen met Rob Caggiano en Keith Buckly de belangrijkste schrijver van dit album.

Ironiclast is een geweldige ‘ouderwetse’ rockplaat geworden. De duur van 40 minuten laat je hongerig achter. Tien sterke songs met een paar echte uitschieters. Een album met een enorm positieve vibe, de spirit van de jaren ’80 en dat verpakt in een jasje van nu. Mijn favoriete cd van dit jaar.