Toen ondergetekende een jaar of drie geleden voor het eerst de bandnaam voorbij hoorde komen, dacht ze dat het om een stel zwarte gospelzangeressen zou gaan. Ze trok dan ook haar wenkbrauwen op toen ze hoorde dat de groep vorig jaar ging toeren met Di-rect. Niet bepaald zwarte soul wat die band maakt. Soul Sister Dance Revolution bleek een rockband. Om de heren uit Den Haag revolutionair te noemen, gaat misschien wat ver, maar de keuze van de bandnaam is waarschijnlijk bewust een misleidende, aangezien een dergelijke naam wel opvalt en aandacht aanwakkert. Eens zien of dat terecht is.

De plaat opent met Baby Gaselle. En dat is een goede opener. Fijne drumbeat, lekker uptempo en een bijna roepende zanger/gitarist Thomas van der Want. Als je nog niet wakker was, ben je het na deze openingstrack wel.

Dan volgt de titeltrack. De gitaren, drums en het ooh-ooh koortje doen denken aan bands als Arctic Monkeys en Franz Ferdinand. Het klinkt allemaal prima, maar het trekt niet genoeg de aandacht naar zich toe. Hetzelfde geldt voor het rustige Hearts, waar muzikaal ook niets op af te dingen is, maar waar spanning – die wel voelbaar is op ‘Baby Gaselle’ – nog wat weinig aanwezig is.

Hoopvol wachten we op wat nog komen gaat. Gelukkig stemt Start A War hoopvol. Een tamelijk eentonig nummer dat halverwege wordt ingevuld met lekkere gitaareffectjes, distortion en een bijna zanikende Van der Want. De spanning wordt opgezocht en dat is goed.

Hold The Line is een prima song die wellicht al bekend is onder 3FM luisteraars, aangezien het dankzij de benoeming als Serious Talent veel werd gedraaid. Het lied doet stiekem wel een beetje denken aan Kasabian, een prima inspiratiebron als je wilt scoren op de radio.

Maar dan toch: de beste liedjes vinden we na de eerste helft. Eye Of The Storm zou zo van een nieuw Interpol album kunnen komen en wijkt stilistisch en qua zang totaal af van de rest van het album. Puik drumwerk van Jelger Durieux aan het einde ook. In The Ripper zijn eveneens Kasabian trekjes te horen, maar het is een goed nummer dat langer had mogen duren.

Beste track (of in ieder geval de meest experimentele) van de plaat is Psilo. Een heerlijke gitaarintro en een schreeuwende Van der Want introduceren een energieke rechttoe rechtaan track met dikke drums, kleine gitaardetails en swingende orgelpartijen. Het lied klokt boven de vijf minuten, maar zeven minuten of langer was zeker geen ramp geweest.

Afsluiter I Hate Rock & Roll is verrassend. Denkend dat Van der Want alles al met zijn stem heeft gedaan laat ‘ie z’n stembanden à la Ramones of The Clash trillen.

Conclusie: Playground Kids blijkt een speeltuin voor de bandleden te zijn. Er wordt met diverse stijlen geëxperimenteerd en de band is duidelijk geïnspireerd door vooral Britse muziek, variërend van punkrock, garage, indie en postpunk. Het is allemaal niet even origineel, maar het is wel een album waarop Soul Sister Dance Revolution laat horen dat het nergens anders thuishoort dan in de muziek.

Eerder verschenen op MusicFromNL