In 2009 debuteerde de Britse singer-songwriter Jon Allen met het uitstekende album Dead Mans Suit. Met de prachtige single In Your Light gaf hij in Nederland meteen het perfecte visitekaartje af. Wereldwijd zorgde vooral het nummer Going Home, dat onder een Landrover-reclame zat, voor zijn toenemende populariteit.  Zijn rauwe, doorleefde stemgeluid doet regelmatig denken aan Rod Stewart en zijn songs, vaak pure oprechte (luister)liedjes, roepen herinneringen op aan het werk van Bob Dylan, Eric Clapton en Van Morrison.

Op dit tweede album Sweet Defeat zet Jon Allen de op Dead Mans Suit ingezette koers redelijk overtuigend voort. Het is wederom een echte singer-songwriter-plaat geworden die, net als Dead Mans Suit, zo in de jaren ’70 opgenomen had kunnen zijn. Het album opent met het speelse Joanna, de nieuwe single, die naar het schijnt binnenkort met Carice van Houten opnieuw wordt opgenomen. Stealing Away is een breekbaar en gevoelig nummer. Het daaropvolgende mooie, meeslepende Time To Cry behoort tot de betere nummers op dit album.

Het is voornamelijk Allen’s oprechte en ontspannen voordracht die imponeert. Met name in de heerlijke, met blazers, koortjes en piano doorspekte titelsong en de overduidelijk door Dylan geïnspireerde nummers Lucky I Guess en No One Gets Out Alive, het absolute hoogtepunt van dit album, komt het talent van Jon Allen het meest duidelijk naar voren.

De vele aardige ballads, waaronder Love’s Made A Fool Out Of Me, Here Tonight en slotsong Last Orders voeren de boventoon op Sweet Defeat en zorgen voor een relaxte luistertrip. Het wederom door Tristan Longwirth geproduceerde album haalt als geheel het niveau van zijn voorganger echter niet. Dat is uiteraard geen schande want er staan genoeg poëtische prachtsongs op die blijven smaken naar meer.

Kijk hieronder naar een live-versie van de single Joanna: