Afgelopen weekend vond de eerste editie van het Global Music Festival plaats in World Forum in Den Haag. “Een festival dat culturen wil verbinden,” zo verwoordt organisator Henk Schepers van Live in Europe de doelstelling. Elke avond was er aandacht voor een andere cultuur, maar dan wel met topnamen. Vrijdag trad Raï-ster Cheb Mami op,zaterdag de al 40 jaar bestaande zoukformatie Kassav uit Martinique en Guadeloupe en zondag de Turkse zangeres Sertab Erener.

Vrijdag wordt het overwegend Marokkaanse publiek opgewarmd door DJ Tek, de Marokkaanse rapper Appa en de folkloristische groep Dakka Innara. Zij spelen Dakka al Marrakchia, een muziekstijl uit het zuiden van Marokko. Die ontstond daar lang geleden doordat marktkooplui na de afloop van de markt op trommels gingen spelen en nieuwe ritmes bedachten. Dakka Innara begon op het podium en gingen vervolgens de zaal in, het publiek uitnodigend op hun ritmes mee te dansen. Zo was ik getuige van een Marokkaans feestje. Dat ging uiteraard door tijdens het concert van Cheb Mami, de Algerijnse acteur en Raï-ster, minder bekend dan Cheb Khaled maar niet minder. Wellicht wat gepolijster en minder traditioneel. Op het podium ziet hij er uit als een  goed geklede zomerse zakenman die met een innemende houding het publiek bespeelt. Meteen al bij Azwaw, het eerste nummer, is het feest. Een bezoeker toont al dansend de vlag van Tunesië op een aanstekelijke mix van rai en reggae. Let me cry is een romantisch nummer dat wordt meegezongen. Andere songs hebben namen als Lazrag, Mamazare, Meli Meli en Koum Tara. Ik hoor ze voor het eerst, maar het is heerlijke dansmuziek. Af en toe klinkt er op de gitaar een rockriff doorheen, of een gevoelige melodie op de viool. De percussionist geeft op darbuka, djembé en taâridja, een kleine Marokkaanse trommel, fraaie accenten. Cheb Mami spreekt het publiek vooral in het Arabisch toe waardoor het voor de weinige Nederlanders die er zijn niet te volgen is wat hij zegt. Bij de muziek maakt dat niet want daarin klinkt de emotie door in de zang. In de Raï-muziek van Cheb Mami klinken ook invloeden uit de popmuziek en de Franse chanson door.

Het Franse element is zeker ook aanwezig bij Kassav, afkomstig van de Frans Antilliaanse eilanden Martinique en Guadeloupe. De groep bestaat al meer dan dertig jaar. Kassav maakte de zouk wereldwijd bekend. Zouk ontstond op de Franse Antillen en betekent feest in het Kweyol ( Frans Creools). Het wordt gezongen in het Kweyol en is voortgekomen uit muziekstijlen als soca en cadence. Kassav ontwikkelde zouk door carnavalsmuziek van de Franse Antillen te mixen met rock en zo ontstond zouk.

Boegbeeld is nog steeds zangeres Jocelyne Béroard. Vanaf begin jaren tachtig werd de groep ook steeds bekender buiten het Caribisch gebied. In 1999 werd met een verzamelalbum het 20-jarig jubileum gevierd. Het optreden op het Global Music Festival werd zoals te verwachten viel een waar feestje. Met behalve Jocelyne Jacob Desvarieux (gitaar), Jean Claude Naimro (toetsen), Jean-Philippe Marthély (zang), Georges Décimus (bas)- en nog twee background zangeressen, drummer, percussionist, een blazerssectie en een extra toetsenist.

Twee uur lang raasde de zouktrein door het World Forum en maakte Kassav Den Haag voor even een Zoukstad. Iedereen verliet de stoelen om te dansen. Omdat de groep zoveel hits heeft gehad brachten ze regelmatig een medley van die hits. Een mooi rustpunt waren de ballades. De show was gelikt, misschien wel iets te gelikt. Muzikaal vond ik het tweede deel het beste, kwam er meer nuance in de muziek en gingen de bandleden zelf ook meer uit hun dak, lieten ze de routine los. Mooi waren Oh Madiana en het gevoelige Sonjé, van het gelijknamige laatste album. De grote hit Zouk La Sé Sel Médikaman was de climax van een concert dat in het verder koude Den Haag voor vele warme uurtjes zorgde.

De Turkse zangeres Sertab Erener sloot zondagavond het Global Music Festival af met een optreden waarin zij haar eigen vorm van Turkse pop ten gehore bracht voor een overwegend Turks publiek. Dit optreden was er een van puur luistergenot. Sertab begont ooit als achtergrondzangeres van Sezen Aksu en won in 2003 het Eurovisie Songfestival in Riga met de song Everyway That I Can. Dat ze een opera opleiding heeft gedaan, is in sommige nummers goed te horen. Ze is een sopraan en al tijdens het begin van het concert wordt duidelijk dat ze een heel hoog bereik heeft. Maar ze heeft haar stem vooral ten dienste gesteld van Turkse popmuziek en in Turkije is ze dan ook een beroemdheid. Door de saxofoon klinken sommige nummers een beetje jazzy.

Ook al zijn de Turkse teksten voor een Nederlander niet te verstaan, de kwaliteit van de muziek en de emotie die Sertab in haar stem legt maakten het concert tot een hele mooie mix van Turkse popsongs en prachtige ballades die voor menig kippenvelmoment zorgden zoals in Yanarim. Sertab is daarnaast een uitstekend performer. Ze hoefde bij wijze van spreken maar met haar wenkbrauwen te knipperen of het publiek zong massaal mee. En heel af en toe klonk ze als een Turkse soulzangeres. Fraaie songs als het lyrische Renga Renk en het intrigerende Kumsalda kwamen voorbij. Pas tegen het eind van het concert werd er gedanst toen ze Everyway That I Can inzette.

Organisatoren Henk Schepers  Mahindra Goercharan hebben er goed aan gedaan deze Turkse ster naar Nederland te halen zoals hij ook met Cheb Mami en Kassav deed. Allen grote namen in hun eigen cultuur. Zij hebben de verbinding gelegd, het zou alleen mooi zijn als er op de volgende editie meer Nederlands publiek af zou komen. Want dat is dit festival waard!