Het verhaal van de twintigjarige  Ed Sheeran klinkt als een echte jongensdroom. Op zestienjarige leeftijd houdt hij school voor gezien en vertrekt hij naar Londen om daar zo veel en zo vaak mogelijk op te treden op open podia en in kroegen, zichzelf begeleidend op gitaar en een loop-pedaal. Toen hij op een gegeven moment na een optreden in een kleine club in Noord-Londen, waar vaak promoters komen, zijn live-set op Myspace zette, hapte iedereen razendsnel toe. Een paar dagen later kon hij meer dan honderd nieuwe optredens aan zijn agenda toevoegen.

Al vanaf zijn eerste optredens verkocht Ed zijn eigen cd’s (EP’s) na de shows, vanuit zijn rugtas, om met het verdiende geld weer op reis te gaan naar een volgende gig. Commercieel en slim als hij was, voegde Ed meteen een webwinkel aan zijn site toe, waar men T-shirts, rugtassen en zelfs handgemaakte kettingen/juwelen kan kopen.

In februari 2010 neemt Ed een live-versie op van You Need Me, I Don’t Need You voor het YouTube-kanaal SBTV, een prachtige tekstueel antwoord op de vraag van zijn management om zich zo aan te passen dat hij echt succesvol kan worden.  Binnen twee dagen werd de clip meer dan 100.000 keer bekeken. Een aantal dagen later schreef hij het prachtige The A Team, dat zou uitgroeien tot zijn meest overtuigende visitekaartje.  Na het uitbrengen van zijn vijfde EP Collaborations, samenwerkingsverbanden met Engelse hip-hophelden Devlin, Wretch 32, Dot Rotten, P Money, JME en Wiley, stoomde deze in no time door naar de tweede plek in de I-tunes-hitlijst, met alleen Rihanna nog voor zich.

Van de vele geïnteresseerde labels koos Ed Sheeran vervolgens voor Asylum, een tak van Atlantic Recordings, dat dit debuutalbum + nu uitbrengt. Het album opent meteen met aandachtstrekker EN kaskraker The A Team. Wat volgt is een meer dan redelijke verzameling lichtvoetige luisterliedjes met een vleugje hip-hop. Veel nummer zijn al jaren geleden geschreven en inmiddels is ook de manier van tekstschijven veranderd bij Ed, wat zich duidelijk openbaart in de nieuwere songs Kiss Me en vooral het uitstekend opgebouwde slotstuk Give Me Love, dat samen met The A Team toch echt met kop en schouders boven de tussenliggende songs uitsteekt. Wat niet wil zeggen dat er niet genoeg te genieten valt op +, integendeel, de teksten van de roodharige singer-songwriter zijn regelmatig erg grappig en de nummers zitten ook muzikaal prima in elkaar. Het zijn de meer up-tempo songs als Drunk, Grade 8 en You Need Me, I Don’t Need You die blijven hangen. Ook U.N.I. heeft ondanks zijn zoetsappige refrein toch iets pakkends, mede door de vloeiende manier van rappen/zingen, zoals ook Jason Mraz groot geworden is. Het middenstuk met Wake Me Up, Small Bump, This, The City en Lego House, is aardig maar niet meer dan dat. Maar wanneer je na het aan Damien Rice refererende Give Me Love het prachtige a cappela gezongen titelloze bonusnummer (en nachtwens) hoort, weet je dat de kwaliteiten bij Ed Sheeran volop aanwezig zijn.

Laten we hem dan ook de tijd geven om nog meer te rijpen, hij is tenslotte pas twintig! Met + en vooral The A Team heeft Ed Sheeran zich op de muziekkaart gezet, laten we hopen dat hij zonder druk zijn eigen creatieve route mag en kan bepalen, dan kan hij een toonaangevende singer-songwriter worden, hij heeft het in zich!

Tracklist:

1. The A Team
2. Drunk
3. U.N.I.
4. Grade 8
5. Wake Me Up
6. Small Bump
7. This
8. The City
9. Lego House
10. You Need Me, I Don’t Need You
11. Kiss Me
12. Give Me Love