Animal Kingdom

In het voorprogramma van Maxïmo Park speelt de driekoppige band Animal Kingdom, bij FIFA 13 spelers bekend van Get Away With It. De eveneens Britste band maakt indie, maar geen springerige indie zoals Maxïmo Park. Het blijkt meer achtergrond- dan ‘kijkmuziek’, want velen in het publiek hebben meer oog en oor voor hun concertmaten dan voor Animal Kingdom. Eenmaal geconcentreerd op de band ontdek ik Band Of Horses en Thirteen Senses, maar dan met meer ‘edge’. Na een half uur is de tijd alweer om en lijkt bijna niemand het trio echt te hebben opgemerkt.

Maxïmo Park

Na een lange wissel is het tijd voor Maxïmo Park. Het zal hun enige concert in Nederland zijn deze tour en de zaal is dan ook – terecht – aardig gevuld. Niet uitverkocht, maar in ieder geval geen gatenkaas.

Als zanger Paul Smith de eerste noten van albumopener When I Was Wild aanslaat, valt meteen op dat het geluid niet lekker staat afgesteld. Smith is op z’n zachtst gezegd slecht te verstaan en hij probeert dat tijdens het concert af en toe te compenseren door sommige stukken wat gradaties harder te zingen. Pas tegen het einde van het concert lijkt het geluid beter te worden, maar misschien is dat ook gewenning.

Dat over het geluid. Kijkend naar de setlist valt op dat er gekozen is voor een bijna vast patroon van nieuw (The National Health) – oud – nieuw. Daardoor blijft de soms bijna euforische stemming in de zaal, vooral veroorzaakt door hits van A Certain Trigger en Our Earthly Pleasures, nooit langer dan een paar minuten hangen. De nieuwste songs zitten er nog niet helemaal in bij de fans en meezingen doen er ook niet veel – wat mede te maken heeft met de zang die verdrinkt in het geluid van de band.

Het enthousiasme van Smith wordt er niet minder van. “Reluctant Love is ma favurit song from the new album tu sing” spreekt hij met zijn Birmingham accent. Hij zwiept met zijn armen, springt met gemak een meter de lucht in en zijn gezichtsexpressies zijn als altijd melodramatisch en zijn grote ogen doordringend. Wanneer het publiek bezield applaudisseert veranderd zijn soms bijna sippe gezicht in een stralend dankbaar gezicht. Smith’s passie en energie lijken oneindig en werken aanstekelijk op enkele vrouwelijke fans voorin die zijn grootse danspassen bijna exact spiegelen. De rest van de band verbleekt bij Smith’s charisma.

Hoogtepunt van de avond is laatste nummer van de set Apply Some Pressure, duidelijk publiekslieveling van ‘The Park’. Wanneer de band na een kort intermezzo terugkeert op het podium en B-kant Pride Before A Fall inzet, is een enorm contrast te zien met een paar minuten ervoor. Daar zowat niemand het nummer (her)kent, had de band er beter aan gedaan nog een lied van debuut A Certain Trigger te spelen. Gelukkig maakt de band het goed met I Want You To Stay en afsluiter Our Velocity en keert een redelijk tevreden publiek huiswaarts.

Gezien: 25 oktober 2012, Tivoli Oudegracht, Utrecht