Tutu wordt over het algemeen gezien als een van de meer relevante platen van Miles Davis uit de jaren tachtig. Het album liet moderne jazz horen, geproduceerd naar de toen geldende maatstaven, inclusief drumcomputers en synthesizers. Tutu bood een nieuwe weg, een nieuw geluid en kreeg goede kritieken. In Nederland stond het album najaar 1986 enige tijd in de LP Top 50, iets dat voorheen nauwelijks was weggelegd voor Davis’ platen.

Een van de drijvende krachten achter Tutu was de toen nog jonge Marcus Miller. De 26-jarige multi-instrumentalist – maar vooral bassist – kreeg van meester Miles flink de ruimte bij het maken van de plaat. Tutu was strikt genomen wellicht net zozeer een Marcus Miller-plaat als een Miles Davis-plaat, zoals in het verleden Sketches Of Spain en Miles Ahead eigenlijk voor een groot deel Gil Evans-werkstukken waren.

Jonkies

Het is leuk om te constateren dat Miller – inmiddels 50 – in het kader van Tutu Revisited nu zelf ruim baan geeft aan jonge muzikanten. In Paradiso blijkt dat de inbreng van de jonkies deze avond cruciaal is. Christian Scott, die al eerder samenwerkte met onder meer Mos Def en Jill Scott, neemt de rol van Miles Davis op zich en doet dat met verve. Alex Han, saxofoon, laat het publiek genieten van een breed palet aan loepzuivere klanken en drummer Ronald Bruner Jr. – bekend van Kenny Garrett – mag regelmatig de show stelen met een uitbundige stijl die van Tutu 2009 een krachtiger en organischer werk maakt dan het origineel. ‘Tutu, and a little extra’, weet Miller met gevoel voor understatement te melden.

Het eighties-geluid komt in het volle Paradiso natuurlijk voornamelijk van toetsenist Federico Gonzalez Peña. Dit biedt een mooi houvast, want veel bezoekers zullen toch ook zeker met nostalgische gevoelens naar de Weteringschans zijn afgereisd. Miller en consorten openen met een vrij getrouwe versie van Tomaas en ook de passages uit Human Nature en When Doves Cry doen oude tijden herleven. Verrassend is de korte vervlechting van Dawn Penns No, No, No en Don’t Lose Your Mind en de stevige, met meer swing gespeelde, interpretatie van Tutu.

De bandleden weten het publiek en vooral elkaar twee uur lang moeiteloos te boeien. Het spelplezier en het wederzijdse respect druipen van het podium. Lijkt de avond aanvankelijk voornamelijk te draaien om Millers slap-technieken, gaandeweg wordt het concert rijker aan sfeer en treden Scott, Han en Bruner meer en meer voor het voetlicht. Tutu Revisited zorgt dan ook voor een mooie mix van herkenning en nostalgie en nieuwe muzikale sensaties. En dat op een doodgewone maandagavond. De werkweek is wel eens slechter opgestart!