Wie doet er nu altijd nog stof opwaaien in metal land en dan puur op basis van muziek? Juist ja, Patrick Mameli, godfather van Pestilence. En daar, lieve mensen, mogen we eigenlijk wel verdomd trots op zijn. Patrick kwam in 2008 bikkelhard terug met Pestilence. Resurrection Macabre was een uitstekende comeback en vooral een heel goed geproduceerde. Toch leverde deze comeback wisselende kritieken op onder de fans. Nu komt hij met de opvolger van die plaat uit en wederom met een nieuwe opstelling. Jeroen Paul Thesseling (bas) en Yuma van Eekelen (drums) hebben Tony Choi en Peter Wildoer vervangen. Maar niet alleen de mensen zijn anders, ook de instrumenten. De band is overgestapt naar 8 snarige gitaren en die geven een laag waarvan het dun door je broek loopt.

De andere samenstelling en de aparte gitaren hebben een enorme invloed op het geluid gekregen van de band. Patrick heeft de lat hoog gelegd en wederom heeft hij het aangedurfd de platgetreden paden te vermijden en nieuwe wegen in te slaan. Feitelijk heeft hij alle elementen van Pestilence over de jaren heen verzameld, het beste eruit genomen en dat weer voorzien van nieuwe impulsen.

Na een klassiek intro (een in het Latijns orerende priester), wat me zo even aan Bulldozer doet denken, barst het geweld los. Amgod is opgebouwd uit bruut lage riffs en onnavolgbaar drumwerk . De break is een stukje technisch vernuft en samen met de nieuwe manier van zingen van Patrick (hoger dan normaal en vooral maniakaal) doet het me wat aan VoiVod denken en dan met name de War and Pain plaat.

Salvation valt op door de bizar hakkende riff waarover de vervreemde gitaarsolo zit. En dan heb ik het nog niet eens over het geweldige baswerk dat dwars door de riffs heen klettert.

Dissolve is slepend, loodzwaar en wordt gekenmerkt door een vreemd ritme en in Absolution komen de jazz / fusion invloeden weer boven in het slotstuk. De vertrouwde death metal riffs komen voorbij in afsluiter Confusion en in het wat traditionelere Malignant.

Het is Pestilence gelukt weer een nieuwe standaard te zetten. Atonale akkoorden, vreemde solo’s, bizarre ritmestructuren en toch pakkende song weten te maken. Hulde voor het out of the box denken van Patrick en consorten.