Met het 19 (!!) tracks tellende Black Classical Music heeft de Britse drummer Yussef Dayes dan na vele samenwerkingen eindelijk zijn eerste album onder alleen zijn eigen naam uitgebracht. Een muzikaal zeer rijke plaat die alle facetten van zijn muzikale leven tot nu toe in kaart brengt. Een plaat ook die de glans van die zo creatieve multiculturele Britse jazzscene in volle glorie terugbrengt. Natuurlijk wilden wij van Dayes persoonlijk horen hoe zijn solodebuut tot stand is gekomen. We spreken hem tijdens een autorit van Noord naar Zuid-Londen.

‘Right time, right moment’, zo drukt Dayes het uitbrengen van Black Classical Music uit als we het over zijn nieuwe muzikale stappen hebben. ‘Ik vond het tijd worden om nu op eigen kracht en onder mijn eigen naam maar eens aan de slag te gaan. En als ik dat al niet had gevonden waren het de mensen om mij heen wel (lacht). Ik denk dat ik het bewust uitgesteld heb. Het uitbrengen van het album Black Focus samen met Kamaal (Williams) in 2016 en het gigantische wereldwijde succes dat het album kreeg (het album werd naast de glansrijke verzamelaar We Out Here gezien als de start van een ware Britse invasie aan jonge zeer talentvolle jazzmuzikanten) bracht nog al wat druk met zich mee.’

‘Ik was nog maar 23 toen het album uitkwam en we speelden, door het succes, gelijk in de grootste en belangrijkste zalen. Geen wonder dat Yussef Kamaal als band maar een kort leven beschoren was, het succes overviel ons volledig. Uiteindelijk zijn we los van elkaar, met onze eigen bands, de tracks van Black Focus voor een paar jaar blijven spelen onder de project/bandnaam Black Focus. Het was een geweldige tijd. Ook omdat er steeds weer een geweldige publieksparticipatie was. Die publieksomarming zag ik ook weer toen ik met Alfa Mist (toetsen), Mansur Brown (gitaar) en Rocco Palladino (bas) de track Love Is the Message, met beeld en geluid, opnam in Abbey Road en deze ongelooflijk veel werd gecheckt op You Tube.’

‘De samenwerking met Tom Misch, een oude muziekvriend waarmee ik al heel vele jaren speelde, kwam daarna al net zo spontaan op gang. We hadden zelfs al een grote deal te pakken voordat de plaat die we zouden maken af was. De Britse tak van het Amerikaanse Blue Note was vol in de Britse jazz gedoken en we kregen alle vrijheid om What Kinda Music te maken. En met hun promotionele hulp werd ook die plaat heel erg goed opgepakt. Met Tom zal ik altijd tijd maken om samen te werken.’

‘Op die plaat was trouwens ook mijn eigen band al verschillende tracks te horen. Zoals mijn grote vriend Rocco (Palladino) met wie een echte groove spelen het allerbeste lukt. Onze chemie samen, juist ook omdat we allebei altijd met timing stoeien, brengt het allerbeste bij ons samen boven. Ook met Charlie (Stacey), onze toetsenman heb ik die chemie. Ook zijn onvoorspelbare timing en prachtige sfeersetting brengt het beste in de composities boven. Maar de hulde aan Rocco en Charlie mag zeker ook naar Malik (Venna,(sax) en Alex(ander Bourt, percussie) gaan. Echt superblij met de muzikanten om me heen.’

‘Onze chemie samen betekent eigenlijk dat we ook iedereen binnen de composities evenveel aanbrengt’, zo gaat Dayes verder. ‘Wie er ook met een idee voor een nieuw stuk muziek komt het wordt altijd weer een compositie die samengesteld wordt door de muzikanten die haar spelen. Daarom staat onder vrijwel elke compositie ook ieders naam. We delen onze muziek. Door alles wat ik tot nu toe heb gedaan staat mijn naam dan wel op de hoes maar ik kan echt niet zonder de muzikanten om me heen. En zoals ik ook met Black Classical Music duidelijk wil maken geldt door voor mijn familie.’

‘Ik ben opgegroeid in de muziek. Mijn vader was een cellist (en speelde bas, red.) die heel veel klassieke muziek thuis draaide, mijn moeder is altijd een fanatiek vinylverzamelaar geweest die ons juist weer de soul, jazz en rock introk. Als kinderen waren wij ook altijd bezig met nieuwe muziek ontdekken en we konden geen genoeg krijgen van de collectie van mijn moeder voordat we zelf platen gingen kopen. Ik was zo’n ritmisch joch dat, nog maar 4 jaar oud, al van mijn ouders mijn eerste drumstel kreeg. En hoewel mijn ouders vonden dat ik dan ook maar zoveel mogelijk moest oefenen als ik kon, en dat meestal verkeerd uitpakt bij kinderen (lacht), bleek dat bij mij dus niet zo.’

‘Vanaf het allereerste moment zat het zoeken naar vernieuwende ritmes en het vinden van een groove in mijn hoofd. Met mijn drie broers (Ahmad, Jamal en Kareem) was het altijd fijn muziek maken en we stonden ook in onze jonge jaren al op het podium, Daar was het ook dat ik mijn grote held Billy Cobham (de legendarische drummer) ontmoette, ik was nog maar iets van 10, en hij me vertelde dat hij mij heel goed vond, een belofte voor de toekomst.’

‘Toen ben ik nog veel harder gaan oefenen. Ik wilde en wil zo goed worden als hij. In mijn tienerjaren had ik dan weer met twee van mijn broers en vriend Wayne Francis II de band United Vibrations waarmee we jazz, rock en afrobeat probeerden samen te laten smelten. Dat was mijn eerste echte stap de muziek in. We brachten zelfs een single uit.’

‘Maar ik was nog erg jong natuurlijk. Naarmate je ouder wordt, word je ook serieuzer in muziek ontdekken, ontdek je welke muzikanten er voor je werken en welke wat minder. En vooral ook welke muzikanten met elkaar chemie hebben en hoever in muzikaal avontuur ze elkaar kunnen stuwen. Muziek ontdekken biedt mij de inspiratie om zelf muziek te maken. De laatste jaren zijn daarin zeer bepalend geweest. Elke keer als ik met iemand de studio induik komt er iets uit en soms zelfs heel veel. Voor mijn eerste eigen album wilde ik eigenlijk alleen vers materiaal hebben. Geen herhaling van muzikale zetten,  hoewel er genoeg mensen zijn die ook Love Is the Message op het album hadden willen zien.’

‘De enige track met overlap is Raisins Under the Sun die ook te vinden was op de Live at the Joshua Tree EP, een EP die ik in 2023 voor Soulstice, het wereldwijde muziekplatform, maakte na een coole sessie in het Joshua Tree Park in California waarbij ook nog eens ons optreden gefilmd werd. Een heerlijke sessie werd het waarbij de film er haast onwerkelijk uitziet. Zo mooi was het daar. Ik noemde de band voor die sessies The Yussef Dayes Experience omdat die sessies echt heel bijzonder waren. Ondanks die naam is het trouwens wel mijn vertrouwde band die daar speelt. Alleen Charlie was verhinderd en werd vervangen door de geweldige Elijah Fox.’

We krijgen het over de nieuwe plaat en natuurlijk ook de titel. ‘Black Classical Music betekent voor mij de collectieve betiteling voor alles wat ik op dit moment in mijn leven heb en heb meegekregen’, zo vertelt Dayes. ‘ Ik heb alles in het leven te danken aan mijn familie, mijn ouders en broers in het bijzonder, en ik wilde mijn eerste plaat onder mijn eigen naam aan hen opdragen. Tegelijk wilde ik een album maken waarop heel veel invloeden van mijn muzikale opvoeding te horen zijn. Mijn vader is van Jamaicaanse komaf en ook reggae heeft altijd een prominente rol in mijn leven gespeeld. Ik ben een enorme Sly & Robbie fan, gesproken over geweldige ritmesecties! Al hoor je die invloed niet echt heel erg terug op Black Classical Music, maar zeker wel in de manier waarop ik ritmes speel. Ik ben dol op de dub die reggae vaak zo kenmerkt.’

‘Tegelijk zijn het ook hiphop (major influence!!), drum ’n bass en grime die me sterk beïnvloed hebben. De energie die van die muziek afkomt is fantastisch en zeer inspiratievol. De titel van het album is dus niet alleen een ode aan de mensen om mij heen maar ook aan de muziek van mijn opvoeding. De muziek die ik als zwarte klassieke muziek omschrijf duikt van revolutionaire geesten binnen de jazz als Davis en Coltrane, en zovele anderen (Cobham!), net zo hard naar zeer begeesterde muzikanten als Fela Kuti en Sade. Ik vind het heel bijzonder hoe de muziek van je jeugd je op latere leeftijd, ik ben nu bijna dertig, zich ineens heel anders laat beluisteren. Sommige muziek wordt soms simpelweg als ‘lekker’ weggezet terwijl er, ik noem bijvoorbeeld Sade, ontzettend veel vakmanschap achter zit. Dat wordt heel gemakkelijk vergeten.’

‘Ik ontdek juist dat met sommige muziek om de zoveel jaar opnieuw ontdekken er zoveel meer muzikaliteit onder zit die ik bij vorige luisterbeurten nog niet had gehoord. Het zou te gek zijn als dat met Black Clasical Music ook zal gaan gebeuren. Dat is zeker iets wat ik mijn kinderen wil meegeven, al is dat nu nog bij één gebleven trouwens (lacht). Voor veel mensen was de pandemie een regelrecht drama maar begin 2020 werd mijn dochter geboren. Ik kon niet op tour en was dus heel veel thuis om de eerste jaren van mijn dochter optimaal mee te maken. Wat een blijdschap bracht dat. Natuurlijk heb ik dingen van haar opgenomen en meegenomen op de plaat, zij is de liefde van mijn leven. Ook mijn moeder en vader zijn te horen trouwens. Zoals ik al meldde: Black Classical Music is een ode aan mijn familie.’