Walter Trout (62) speelde onder andere met John Lee Hooker en Canned Heat in de jaren zestig, was bandlid van de legendarische John Mayall’s Bluesbreakers en treedt momenteel nog steeds zo’n 200 keer per jaar op met zijn band Walter Trout And The Radicals. In juni verschijnt zijn allereerste cover album, een tribute aan zijn overleden vriend en bluesgitarist Luther Allison. Written in Music sprak met hem daarover na afloop van het Ribs & Blues festival in Raalte.

Inmiddels heb je zestien albums achter de rug waarvan diverse zeer succesvol zijn geweest wereldwijd. Waarom komt er na zestien albums ineens een cover album?

“Als ik met mijn band aan het toeren ben, schrijf ik mijn teksten altijd achterin de bandbus. Ik kan wel bladzijdes vol schrijven. Meestal zijn dat dan ook poëtische teksten. En als ik dan weer thuis kom, maak ik daar meteen muziek van. Ik heb bijvoorbeeld maar twee weken gezeten voor mijn laatste album Blues For The Modern Daze. Het gaat mij dus heel gemakkelijk af om teksten te schrijven. Ik stond er niet bij stil om na Blues For The Modern Daze een cover album te maken. De bedoeling was meer dat ik een ode wilde brengen aan mijn overleden vriend Luther Allison en geweldig artiest. Normaal gesproken zou ik dan een cover album maken met tracks van verschillende artiesten die ik respecteer. Maar met Luther’s Blues – A Tribute To Luther Allison wilde ik simpelweg mijn vriend eren door middel van een album.”

Eric Corne heeft Blues For The Modern Daze (2012) en Luther’s Blues (2013) geproduceerd. Waarom wilde je wederom met Corne samenwerken en niet iemand anders?

“Corne en ik hebben inmiddels een hele fijne werkrelatie opgebouwd. De eerste keer dat ik met Corne samen werkte was overigens op album Full Circle (2006). Wat de reden is dat ik met hem wil samenwerken is dat het een jonge gast is die verstand heeft van moderne (opname)apparatuur. Als hij achter de mengtafel zit, kan hij een track binnen enkele seconden bijvoorbeeld super modern en groots maken. Daarnaast houdt hij ook veel van rootsmuziek. Ik wist dat ik de juiste man ben tegengekomen tijdens de opnames van Full Circle. Corne vertelde mij ooit eens dat toen hij jaren geleden nog op de middelbare school zat, lessen oversloeg om naar bluesconcerten van onder andere B.B. King te gaan. Hij mag dan wel een jonge producer zijn, maar hij houdt van blues- en rootsmuziek. Daarnaast begrijpen we elkaar even goed en heb daarom ook veel vertrouwen in hem.

“Ik heb met veel verschillende producers gewerkt. Jim Gaines heeft voor mij bijvoorbeeld zes albums geproduceerd. Ook heb ik twee albums laten produceren door de bekende John Porter. Maar Corne is een jonge producer die in de figuurlijke zin aan het groeien is. Ik ben zelfs momenteel alweer bezig om met hem een nieuwe plaat te maken. Zo zijn we al bezig geweest in de studio en hebben wat materiaal opgenomen. Ik heb daarvoor John Mayall gebeld om te jammen in de studio. Corne heeft toen de apparatuur aangezet en zo hebben we wat opgenomen. Ohja, de bassist van Little Feat was er ook..”

Wat voor inbreng heeft producer Eric Corne gehad op Luther’s Blues?

“Tijdens de opnames voor Luther’s Blues had hij wel wat inbreng in het arrangeren, maar op Blues For The Modern Daze was dat veel meer. Dat komt omdat we voor Luther’s Blues helemaal geen rehearsels hadden. De bandleden kwamen de studio binnen, ik zei dat we een track van Allison gaan spelen en de band volgende. De meeste tracks op het album zijn dan ook in één keer opgenomen. Ik geloof namelijk dat die spontaniteit van belang is voor deze tribute plaat. Want als we vantevoren gerepeteerd hadden, waren we later tijdens de opnames het gevoel kwijt. Dus de grootste inbreng van Corne was eigenlijk de mix en mastering van de plaat.”

Cherry Red Wine is je favoriete track van Luther Allison. Waarom?

“Ik kan je alleen vertellen dat je deze track moet horen. Als je tijdens het luisteren van Cherry Red Wine niet als een baby huilt, ben je een beter man dan ik. Dit nummer is één van de meest intens geschreven bluesnummers ooit. Luther heeft daarnaast deze track helemaal zelf geschreven, dus zonder enige hulp van producers.”

Welke gevoelens kreeg je tijdens het opnemen van de Luther Allison plaat?

“De opnames waren voor mij zeer emotioneel. Om het gehele album te maken, de juiste tracks uit te zoeken, weken lang YouTube videos te kijken van Luther Allison heeft mij weer aan het denken gezet wat voor imponerende persoon hij was. Alle bezigheden rondom Luther’s Blues waren zo intens gevoelig, ik wilde hem niet in de steek laten. Niemand heeft ooit eens een tribute gedaan voor hem. Ik ben de eerste en dat voelt ook goed.”

Wat is je laatste herinnering aan Luther Allison?

“In de albumhoes zit het allerlaatste gesprek dat we samen hadden. Als je die leest, kun je ook opmerken dat ik een soort van belofte doe aan hem.. Dit album is het resultaat geworden van de belofte die ik toen gedaan heb.”

Je hebt ooit eens in een interview aangegeven dat je dit album al jaren wilde doen. Waarom komt Luther’s Blues dan pas zo laat? Hij is in 1997 overleden.

“Omdat daarvoor de tijd rijp moet zijn. Muzikanten maken nu bijvoorbeeld ook nog tribute platen voor Albert King. Het is niet zo dat de muziek daar minder van wordt. Het is moeilijk om uit te leggen, maar ik zat met zoveel irritaties. Blues For The Modern Daze is bijvoorbeeld een groot statement geworden over politiek. Toen die plaat klaar was, voelde ik me ontzettend opgelucht. Wat nu, dacht ik weer. Ik mag dan wel makkelijk tracks kunnen schrijven, het is niet zo dat ik zomaar wat albums ga maken zonder reden. Ieder album heeft namelijk een achterliggende gedachte of statement. Verder is ook zo dat we niet veel meer van Luther Allison op de radio horen. Door het maken van dit album, kunnen we hem weer op een fijne en juiste manier herdenken. Ik wil niet dat hij vergeten wordt.”

Luther’s Blues is opgenomen in de Entourage Studios in North Hollywood, California. Wat voor soort atmosfeer heeft de studio?

“Een fijne sfeer. Wat ik aan deze studio prettig vind, is dat het een grote zaal heeft zonder hokken voor opnames. Hier stonden we samen in één ruimte bij elkaar, zonder scheidingswanden daartussen. Dat is ook wat ik prefereer. Dit soort muziek moet samen gespeeld worden in plaats van dat muzikanten apart in hokken hun partijen in gaan spelen. Ik wil niet dat er bijvoorbeeld eerst een drumpartij in wordt gespeeld en twee weken later een baspartij.”

In 1986 had je een lunch na het Montreux Festival met onder andere John Mayall, Buddy Guy, Robert Cray, Koko Tayler, Otis Rush en Junior Wells. Tijdens die middag had je een gesprek met Luther Allison. Je zei dat het een fijn gesprek was. Waar ging dat over?

“Dat was ook de dag dat ik hem voor het eerst ontmoette. Tijdens die lunch hadden we het over de blues. Hoe we deze muziekstijl in de toekomst graag willen zien en horen. Verder hadden we het over de zakelijke kant van artiest zijn en hoe het is om dat te combineren met familie, wat dat was niet altijd even gemakkelijk. Ook gingen gesprekken over ons verleden en wat we voelde tijdens het spelen van de blues. Allison vertelde mij overigens dat hij in 1957 zijn band ooit The Rolling Stones had genoemd, maar daar niet tevreden over was. Hij veranderde de bandnaam in The Four Jivers. Aan het eind van die dag zijn we meteen vrienden geworden.”

Sinds begin jaren zeventig speel je op een Fender Stratocaster. Waarom is de keuze daarop gevallen?

“De Fender Stratocaster die op bijna al mijn platen ziet, ligt momenteel thuis. Dat is ook de gitaar waar ik live het meest op gespeeld heb. De reden is dat als deze gitaar gestolen wordt, ik helemaal gek zou worden en zomaar van een berg zou afspringen. En dat wil ik dus niet hebben (haha). Ik heb deze gitaar nieuw gekocht. Heb er inmiddels zo vaak op gespeeld, dat er al mijn energie in zit. In de jaren zeventig was de gitaar nog spierwit, nu is de kleur donder bruin geworden door alle optredens die ik in 34 jaar heb gegeven.”