De populaire Zweedse rockband Royal Republic bracht eind vorig jaar album numero twee uit, getiteld Save The Nation. Een toepasselijke titel, want dat is de levensmissie van de vier vriendelijke jongemannen. Ongeveer, want de wereld een klein beetje beter maken door mensen blij te maken met hun aanstekelijke en zeer dansbare rock à la The Hives en Danko Jones is ook al goed genoeg. Ze werken dan ook keihard (na de release van het eerste album We Are The Royal deden de heren om en de nabij driehonderd shows, in krap anderhalf jaar), maar vinden live optreden dan ook leuker dan wat dan ook op de wereld, blijkt wanneer we zanger/gitarist en frontman Adam Grahn en gitarist Hannes Irengård spreken bij hun eerste show van 2013 in een kleedkamer van poppodium Metropool in Hengelo.

WiM: Zijn jullie blij met de respons op de nieuwe nummers tot nu toe?
Adam: Het eerste album was heel traditioneel opgenomen, allemaal apart en met een heel strakke, cleane productie. Het tweede namen we live op, in één ruimte. Uiteindelijk is het een album geworden dat eigenlijk gewoon ‘oké’ is, niet perfect zoals het eerste, maar goed genoeg. Toen we begonnen met de nieuwe tour, werden de nummers langzamerhand steeds beter. Live komen we tot ons recht. Misschien moeten we stoppen met albums uitbrengen en alleen liveshows doen.
Hannes: Of live-albums opnemen!
Adam: Laatst stonden er twee volledig blinde meisjes vooraan bij een show in Duitsland. Ze gingen zwaar uit hun dak. Ze zien niks, maar genieten toch volop. Blijkbaar voelen ze de energie van onze liveshow op dat moment, zuigen ze het in zich op. Dat is echt geweldig om mee te maken.

WiM: Ik hoor regelmatig van bezoekers van jullie concerten dat ze jullie nooit thuis opzetten, maar dolgraag naar jullie liveshows komen.
Adam: Weet je dat we dat helemaal prima vinden? We willen niet één hitje schrijven, daar dik geld mee verdienen en dan klaar. De manier hoe wij het doen, zo voelt het als een echte ‘baan’. Soms wil ik graag naar huis, vrienden en familie zien. Maar langer dan twee weken hou ik het daar niet uit, dan wil ik weer touren.
Hannes: We hebben liever dat mensen niet onze cd’s luisteren en ons live komen bezoeken dan andersom. Ook ben ik blij dat we op het podium, dus live, beter zijn dan op plaat.

WiM: Hoeveel shows staan er deze tour in totaal gepland?
Adam: Ik denk ongeveer 150, samen met de plusminus driehonderd shows die we gehad hebben komen we uit op zo’n 450. Ik dacht trouwens altijd dat dat veel was, totdat ik verrassend genoeg hoorde dat Beyoncé er ook zo’n 120 doet. Beyoncé is trouwens cool. She works her ass off. Als je haar kleren en make-up weglaat, is ze nog steeds een echte artiest. Ik zag laatst op een groot tv-scherm een top-zoveel met als thema duetten. Jay-Z, een dude die daar staat met z’n pet en verder eigenlijk niks uitvoert, had met haar een clip. Supervet zeg ik je. Daarna kwam Britney Spears met Wil.I.Am. Dat is echt helemaal niks, stelt geen flikker voor.

WiM: Hoe was het om te touren met de Duitse rockers van Die Toten Hosen?
Adam: Geweldig, het voelde als een vakantie. Ze behandelden ons ook niet als voorprogramma, maar als gelijkwaardige mensen. Ze zeiden ons ook telkens dat we het moesten laten weten als we wat nodig hadden, echt top.

WiM: Dus dat gaat niet altijd zo als jullie voorprogramma zijn?
Adam: Nee, zeker niet. Zo hebben we bij Blink-182 en The Offspring in het voorprogramma gestaan maar daar ging het een stuk strikter en strakker. Je mocht niet op hun ‘terrein’ komen, ze bewaakten echt hun eigen backstageterrein. Je hoefde niet te wagen ze aan te kijken bij wijze van spreken.

WiM: Hadden jullie verwacht dat het eerste album zo’n grote hit zou worden?
Adam: … I knew. Toen ik Hannes zag zitten op de bank, het is een beest… Nee, weet je wat het is? Ik heb altijd gedacht: we gaan een geweldig album maken. We halen het beste uit onszelf en gaan het gewoon doen. Ik had heel sterk dat gevoel. Het is niet zo dat we ‘Lady Gaga’ succesvol zijn. We leven dit leven niet om beroemd te worden, niet voor glamour of voor geld. Natuurlijk is het niet erg dat we hier geld mee verdienen, maar ik zeg je: ik heb tijden gehad dat ik weinig geld had of wat meer en echt: het maakt niet uit, het maakt echt geen verschil. Wij spelen en we kunnen ervan leven. Ik ben puur trots op dat feit.
Hannes: Er zijn vrachtladingen goede bands die niet dat bereiken wat wij hebben mogen bereiken.
Adam: Wij hebben dat kleine beetje geluk mogen ontvangen, waren op het juiste moment op de juiste plek. En als je een kans krijgt, mag je die niet verkloten. Weet je, het nog steeds zo vaak gepredikte populaire ‘Sex, drugs & rock & roll’ dingetje, daar doen wij niet aan mee. Ik haat katers. Onze manager legde ons eens een niet-drinkenregel op, in elk geval sterke drank. We overtraden die regel vaak, maar dachten er in ieder geval wel twee keer over na voordat we dat deden.

WiM: Maar jullie manager vond jullie er in het begin saai uitzien, dan vind ik zo’n regel wel wat tegenstrijdig.
Adam: Dat was niet onze manager, maar onze platenmaatschappij. En we zagen er niet saai uit, we wáren saai. De media willen altijd sappige verhalen horen van ons: “Vertel ons over je bizarste tourervaring”, zodat ze die in koeienletters boven hun verhaal kunnen zetten. Ze willen horen over dronken gevechten, schandalen. Maar we hebben nooit een verhaal.
Hannes: Als we ooit een gek verhaal hebben, organiseren we een grootse persconferentie om de boel toe te lichten.
Adam: Precies! We hebben soms trouwens wel bijna een verhaal: zo hadden we eens bijna een botsing met de tourbus en is mijn ondergoed eens gestolen.

WiM: Dan heb je toch een verhaal, jullie hebben immers een song die zo heet (Underwear, red.).
Adam: Ah, geweldig, dankjewel, je maakt de verhalen voor ons.

WiM: Was het moeilijk om het tweede album te maken, omdat de eerste cd zo volmaakt was?
Adam: Nou, we hadden in eerste instantie steeds maar geen tijd en gelegenheid om nieuwe liedjes te schrijven, omdat ze ons steeds maar op tour hielden. We hadden tijd nodig om bij te komen, familie en vrienden te zien. Eenmaal in de studio gaven we met gemengde gevoelens de productie uithanden en wel aan Michael Ilbert (Zweedse producer die onder andere werkte met Travis en The Cardigans, red.). Dat was enerzijds fijn, anderzijds eng en dat veroorzaakte in eerste instantie lichte paniek.

WiM: Vielen alle demo’s even goed?
Adam: Haha, nee, zeker niet.
Hannes: We hadden eens een demo. Ilbert belde onze manager en zei dat hij echt niet kon en ging werken met de songs die we hadden. Weet je nog, Adam?
Adam: Ja, klopt. Maar we probeerden alles uit. Eerder kapten we vaak songideeën al af voordat we er iets mee probeerden. Nu namen we gewoon alles op.

WiM: Om het af te ronden: wat was jullie meest memorabele show tot nu toe?
Hannes: Die was twee maanden geleden in Keulen, overduidelijk.
Adam (inmiddels onrustig staand op de rugleuning van de bank naar buiten turend): Ja, onze grootste headlineshow tot nu toe: 2200 mensen in een uitverkochte zaal (E-Werk, red.). Al onze bekenden en crewmembers waren mee, zo’n vette ervaring. Keulen is een mooi voorbeeld van de stijgende lijn in de hoeveelheid fans. We speelden in april 2010 voor het eerst in Keulen als voorprogramma van Donots (Duitse punkrockband, red.), een uitverkochte zaal (Gloria, red.) van vierhonderd man. In 2011 speelden we voor een uitverkochte Essigfabrik voor 1300 fans en nu waren het er 2200. Het blijft maar omhoog gaan.

De (live)smaak van deze Zweden proeven? Royal Republic treedt in de nabije toekomst sowieso nog een aantal keer in de buurt op:

• Zondag 3 februari: Vooruit, Gent (België)
• Dinsdag 5 februari: Rotown, Rotterdam
• Dinsdag 22 februari: Effenaar, Eindhoven
• Vrijdag 1 maart: Melkweg, Amsterdam