Met het nieuwe album the sound of listening is drummer/componist Mark Guiliana terug op jazzkracht. Met een geweldig kwartet, met Shai Maestro op piano, Chris Morrissey op bas en Jason Rigby op tenorsax. Een kwartet waar hij dit najaar ook volop mee op tour door Europa zal gaan. Ondertussen bracht hij eerder dit jaar ook nog een nieuw electronic album uit met Music for Doing en had hij een prominente rol op het laatste Brad Mehldau album Jacob’s Ladder, wat ook dit voorjaar verscheen. Ook zit hij prominent in de bandsound van het nieuwe Donny McCaslin album dat begin volgend jaar zal gaan verschijnen en waar al enkele veelbelovende singles van verschenen. Meer dan genoeg stof om over te praten dus weer. We spreken Guiliana begin september als hij op tour is als drummer in de band van zangeres/gitariste/componiste St. Vincent die, als voorprogramma van de 50 jaar reünietour van Roxy Music, door Noord-Amerika reist. Washington DC is de plek voor het concert vanavond. Wij spreken hem via Zoom.

We krijgen het eigenlijk gelijk over de tour die hij nu aan het doen is. ‘Ik heb een bijzondere muzikale klik met St. Vincent en hoewel ik niet op haar laatste plaat meespeel wilde ze me graag in haar band opnemen voor deze tour. Haar muziek stuitert door de verschillende genres heen en dat is heel fijn om te spelen. Ze een heel groot muzikaal talent dat altijd verrast. Het is een tour die alleen maar langs grote arena’s trekt en dat is een overweldigende ervaring. Het lijkt nu toch echt onoverkomelijk dat Roxy Music hierna ooit nog zal gaan toeren dus iedereen pakt zijn kans ze nog éénmaal te zien. Over een paar dagen spelen we in Madison Square Garden in New York en dat zal één van de meest bijzondere ervaring worden, weet ik nu al. Niet alleen omdat New York zo’n grote plek in mijn hart heeft en ik in het aangrenzende Jersey ongeveer mijn hele leven heb gewoond, maar vooral ook omdat ik dit voorjaar nog een week lang met het kwartet in de Village Vanguard speelde. Daar passen 300 mensen in terwijl ik straks, nog geen half jaar later, in Madison Square Garden speel waar een kleine 20.000 in kunnen. En het is hemelsbreed maar twintig blokken van elkaar daarvandaan.’

We vragen hem of het toeval is dat er dit jaar twee albums uitbrengt. ‘Dat is het inderdaad’, zo vertelt hij. ‘Music for Doing was al even klaar. Een electronic gedreven album dat in een aantal sessies gemaakt en opgenomen werd in Lucy’s Meat Market studio’s in Eagle Rock in Californië. Ontstaan vanuit het idee van het kleine platenlabel Colorfield waarbij ze muzikanten de kans geven vanuit scratch een track op te bouwen. Vanuit  improvisatie zo te werken dat je die track aan het einde van de dag ook echt afhebt. Het was een fantastische ervaring en ik ben zeer blij met wat er uitrolde. Het is echt improvisatie gevoed door inspiratie op dat moment en de vrijheid van het alles mogen en kunnen doen. Ik kon er echt ontzettend veel van mijn muzikale geest in kwijt. Ik ben voor de pandemie vanuit Jersey, New York naar Los Angeles verhuisd, de plek waar mijn vrouw Gretchen (Parlato, jazz zangeres red.) oorspronkelijk vandaan komt en ik ben daar in een volledig nieuwe muziekscene beland. Natuurlijk wel met minder jazzclubs als New York, er zijn er nergens meer als in die stad, maar de muzikale vibes in Los Angeles voelen ook weer heel goed aan. Music for Doing werd tijdens de pandemie gemaakt.’

‘Het was een periode waarin ik merendeels thuis zat en in alle rust bezig was om nieuwe muziek te schrijven voor mijn kwartet. De composities goed in arrangementen te vatten ook. Deze keer kwam ik dus met echt uitgewerkte composities naar de band toe. Natuurlijk konden ze daar nog wel hun eigen stempel, met hun eigen spel, op drukken maar de contouren waren meer dan voorheen echt duidelijk. Ik schrijf altijd muziek die ik bij deze muzikanten vind passen, waarbij ik hun talent al bij het schrijven van de muziek hoor. We hadden een uitzonderlijke situatie deze keer omdat ik de mogelijkheid kreeg om dit voorjaar een week lang in de Village Vanguard in downtown New York te spelen. Dat is een residentieplek waar je dan zes avonden lang twee keer per avond een optreden voor een ander publiek verzorgt. Het leek mij een heel goed idee om dat met Jason, Chris en Shai te doen en dan alleen de nieuwe muziek te spelen die ik geschreven had. We hadden dus twaalf keer de kans om de composities er goed in te krijgen. Alles binnen die composities ook echt goed uit te proberen’.

‘Gelijk een dag na dat laatste Village Vanguard concert zijn we de studio in gegaan en hebben we het album opgenomen. Het voelde als een perfecte afsluiting van de residentie. Ook voor volgend jaar heb ik weer een week residentie van de mensen van de Village Vanguard aangeboden gekregen en ik ben nu al aan het bedenken wat ik dan weer ga doen (lacht). Naast die opnamen met de band had ik al diverse korte elektronische stukken thuis opgenomen en deze heb ik dan weer gebruikt om de tegenstelling in mijn muzikale geest vast te leggen. Die stukken heb ik in mijn eigen thuisstudio voor het grootste gedeelte met computers opgenomen, laag over laag partijen en melodieën vastgelegd. Op sommige van de stukken hoor je ook Shai, Jason of Chris spelen maar dat zijn korte uitgeschreven stukken die ik in het reeds opgenomen werk heb opgenomen. Ik vond dat het tijd werd dat ik die verschillende richtingen in mijn muziek, die elektronische én die akoestische kant, meer moest gaan samen laten vloeien en the sound of listening is daar mijn eerste echte aanzet toe.’

We krijgen het over spelen met Brad Mehldau, Avishai Cohen en Donny McCaslin. ‘Met Avishai ben ik mijn muzikale carrière eigenlijk echt begonnen en het trio met Shai erbij is nog steeds één van mijn meest favoriete jazztrio’s. De chemie tussen ons was er vanaf het allereerste moment en, ondanks het feit dat we alweer lang geleden als trio gestopt zijn, proberen we elkaar steeds weer bij onze afzonderlijke projecten te betrekken. Met Brad is natuurlijk anders. Toen we onze eerste samenwerking als Mehliana begonnen voelde ik dat mijn Beat Music (de projectnaam van zijn revolutionaire electronic uitingen) de reden was waarom Brad me vroeg en in dat project dook hij van de jazz regelrecht de elektronica in. Ik kreeg alle ruimte om juist die kant van mezelf te laten zien en hij pakte daar graag op door. Vanaf dat moment hebben Brad en ik een zeer waardevolle samenwerking die vooral geldt voor de projecten die hij niet binnen de jazz met trio of kwartet doet. Juist op zijn meer jazz afwijkende albums als Finding Gabriel en zijn dit jaar uitgebrachte progrock ode Jacob’s Ladder past onze manier van samenwerken uitstekend’.

‘Donny heeft vele jaren geleden al besloten om zijn albums heel dynamisch en door elektronica gedreven, zowel in geluiden/sounds als in ritmes, te maken. Binnen zijn band kreeg ik dan ook volop de ruimte om met een aan elektronica verwante drumstijl zijn composities op te stuwen. Het heeft zijn albums een enorme drive en gelaagdheid te geven. Het was dus niet vreemd dat Bowie verzot was op die gedreven sound en ons vroeg voor Blackstar. Ook op Donny’s nieuwe album, dat volgend jaar uit zal komen en waarop de Blackstar band weer éénmaal volledig bij elkaar is, heb ik meegespeeld. Een album zo vol van leven en energie dat ik ook graag de concertreeks die gaat volgen had willen meespelen maar ik ben bang dat dit niet gaat lukken. Ik heb dan zelf met mijn eigen kwartet alweer heel veel data in de agenda staan. Dat is natuurlijk wel een probleem: met elkaar meespelen op albums is te gek maar dan vervolgens tours plannen en allemaal beschikbaar zijn is vrijwel onmogelijk. Zo speelt Nate Wood, té gekke drummer trouwens, vrijwel continue bij Donny in de band terwijl ik op het album meespeel’.

‘Met de tour die ik nu met mijn eigen band gepland heb zullen Shai en Chris in Europa op sommige data vervangen worden door Jason Lindner, één van mijn beste vrienden waarmee ik ook alweer heel lang samen speel, en door Jasper Høiby, met wie ik sinds het meespelen op Alive van zijn band Phronesis, ook een fijne vriendschapsrelatie heb. Fantastische muzikanten ook. Prachtige vervangingen dus. Via Jasper en het ooit op het allerlaatste moment meespelen op dat Phronesis live album ben ik ook in contact gekomen met Dave Stapleton van Edition Records. Mijn vorige albums (het Mark Guiliana Quartet album Jersey (2017) en het electronic album Beat Music! Beat Music! Beat Music! (2019) kwamen uit op het snel opkomende jazzlabel New Yorkse Motema, maar dat label lijkt ineens van de aardbodem verdwenen, vreemd genoeg. Dave wilde dolgraag mijn nieuwe kwartetalbum uitbrengen dus een deal was snel voor elkaar.’

We krijgen het nog even over het nieuwe album en de muzikanten die hem beïnvloed hebben. ‘Natuurlijk zijn de muzikanten waar je mee in de band hebt gezeten, zoals Brad, Donny en Avishai, enorme belangrijke inspiratiebronnen voor me. De manier waarop zij muzikale lijnen uitzetten en de muzikanten in hun band aansturen is super belangrijk voor je eigen muzikale ontwikkeling. Tegelijk heel belangrijk voor als je zelf bandleider bent en de muzikanten om je heen afhankelijk zijn van jouw composities. Natuurlijk heb ik ook van de opnamen en de gedrevenheid van David Bowie ontzettend veel geleerd. Ongelooflijk hoe gefocust hij was op zijn songs en de structuren daarvan en je tegelijkertijd het idee gaf dat alles mogelijk was. Alles in dienst van de song en om er het beste uit te halen’.

‘Of ik ooit zo goed als componist zal worden als Brad, Donny en Avishai (Bowie noem ik niet eens…) weet ik niet maar die volledig eigen stijl en gelaagdheid die hun werk kent motiveert me elke keer weer om nog dieper mijn eigen composities in te duiken. Dat ik nu op the sound of listening twee delen van mijn muzikale persoonlijkheid samenbreng is voor mij een heel belangrijke stap.  Hoe we dat live gaan doen straks, daar heb ik nu nog geen flauw idee van eigenlijk. Of we met het kwartet sowieso iets gaan doen met die electronic stukken. Maar dat is voor later. Eerst deze grote en spannende arenatour met St. Vincent afmaken, natuurlijk ook Roxy Music een paar keer uitgebreid gaan bekijken, en optimaal van dit moment genieten.’