Jazz Maastricht presenteert interessante concerten onder de naam Pop-up Jazzclub. Pop-up slaat op het feit dat voor de gelegenheden gebruik wordt gemaakt van het multidisciplinaire theater in Kumulus, aan de westelijke rand van het centrum van de Limburgse provinciehoofdstad. Het is vrijdagavond 20 oktober als de Deense formatie Girls in Airports haar opwachting maakt in het kleine en intieme theater. Een prachtige plek voor dit concert. De kersverse nieuwe directeur Sandra Gevaert van Jazz Maastricht introduceert de Denen door aan te geven dat wie in de zaal ‘girls’ verwacht, teleurgesteld wordt, want de groep bestaat uit de mannen Martin Stender (tenor- en altsax, keys), Mathias Holm (keys), Victor Dybbroe (percussion) en Laurits Hyllested (drums). Hyllested vervangt Anders Vestergard.

Girls in Airports is opgericht in 2009 en heeft inmiddels acht albums op haar naam staan, waaronder het dit jaar uitgebrachte How It Is Now, dat in zeer goede aarde viel. Het eerste album dateert uit 2010, met de gelijknamige naam Girls in Airports. Het titelnummer Girls in Airports gaf aanleiding voor de naam van de band en de titel zelf ontstond in vrije associatie. Er is geen andere uitleg voor de naam van de band dan deze, zo legt Victor Dybbroe ons uit na afloop van het optreden.

Dit jaar treedt Girls in Airports voor het eerst op als quartet, nadat saxofonist en fluitist Lars Greve de band verlaten heeft. Geopend wordt met het nummer Lin van het in 2020 uitgebrachte album Dive, met een ingetogen intro, toetsenwerk dat langzaam aanzwelt in volume en verfijnde percussie. Gelijk worden we meegezogen in een lyrische atmosfeer waarin je verschillende muzikale invloeden hoort. Zo typerend voor de Scandinavische jazz, waarvan de adepten zich regelmatig laten inspireren door hun eigen traditionele volksmuziek. Het stuk gaat zonder pauze moeiteloos over in Sachette, van het nieuwe album How It Is Now, met zich herhalende subtiele motieven in het toetsenwerk van Holm en het gevoelige spel van Stender, met een volle klankkleur. Met het volgende nummer The Grass By The Roses worden we getrakteerd op een heerlijk opzwepend ritme, waarbij opvalt hoe goed Dybbroe en Hyllested samen spelen, met syncopische én synchrone ritmiek, terwijl Hyllested invalt voor de vaste drummer en dus niet gebruik kan maken van zijn routine.

Stender vertelt hoe het nieuwe album How It Is Now tot stand gekomen is, in een tijd van bezinning, kort na de corona-crisis, maar in een periode waar in de ene crisis gevolgd wordt door weer een andere, nieuwe crisis, zoals de overname van Afghanistan door de Taliban en wat er nu gebeurt in Oekraïne en Israel en Palestina. Het nummer Kabul is opgedragen aan die crisis in Afghanistan, die de herinneringen oproepen van de beelden van duizenden mensen die via het vliegveld van Kabul proberen te vluchten. Het nummer begint eigenlijk heel blijmoedig, met een fijn ritme en een levendig motief. Maar naar aan het einde keert de stemming om in mineur en vertoeven we in een donkere klankwereld, die appelleert aan de zoveelste tragedie die het land doormaakt. Dovetail is ook zo’n gevoelig nummer dat vanavond gespeeld wordt en dat afkomstig is van het album Leap dat in 2021 geproduceerd werd samen met het Aarhus Jazz Orchestra. Er wordt een spanningsboog in opgebouwd en we horen wonderlijke klanken in elektronisch gefabriceerde soundscapes, die in combinatie met het akoestische ritme werk van Hyllested en Dybbroe en het knappe werk van Stender op sax, resulteren in wonderlijke klankbeelden.

Dybbroe en Hyllested tonen hun niet mis te verstane improvisatietalent in een energiek en expressief duet met drums en percussie. Dybbroe is een meester en heeft duidelijk de lead als het gaat om het ritmische werk van de band, maar daarbij mogen we niet vergeten dat Hyllested vanavond invalt voor de vaste drummer. Als Holm daarna met donkere klanken invalt gaat de ritmische improvisatie over in het nummer 18 van het nieuwe album. Stender gebruikt bij dit stuk zijn tenorsax en brengt hoge snerpende tonen voort, die doen denken aan het werk van Jan Garbarek. De hoge tonen worden gelardeerd op een bed van krachtige en snelle slagen met de handen op de grote trommels in de percussie set van Dybbroe, waardoor er een enorme akoestische energie wordt geproduceerd, waarin je meegezogen lijkt te worden. Dit wordt gevolgd door het wat meer ingetogen en tedere Yield, dat ook afkomstig is van het recente album. Zo en ook bij de volgende nummers Kaikoura, Ember en Fables, worden we meegenomen in een prachtige caleidoscoop van verschillende muzische sferen.

Het publiek reageert terecht zeer enthousiast met een lang applaus en besluit niet eerder te vertrekken dan nadat de heren terug zijn gekomen vanuit de coulissen om met de toegift Stonehouse van het album Dive uit 2020 het concert af te sluiten. Girls in Airports maakt hun, toch al goede, reputatie live meer dan waar. Een band om de komende jaren goed in de gaten te houden!