Een avond met gitarist Jakob Bro staat immer garant voor avontuur en onvoorspelbaarheid. Dat maakt hem al jaren één van de interessantste muzikanten binnen de jazz. Iedereen die de geweldige film Music for Black Pigeons zag weet dat de samenwerking met de Japanse vibrafoniste/percussioniste Midoro Takada een wel heel bijzondere is. Een korte Europese tour met haar was een enorme verwachtingsvolle aankondiging.

Met de liveplaat Strands, samen met de Deense trompettist Palle Mikkelborg en percussionist Marilyn Mazur, net in de winkels besloot Bro dat hij ook deze plaat live wilde gaan brengen op de aangekondigde tour. Een dubbelprogramma dus. En een bijzonder mooi programma ook nog eens.

Toen Mikkelborg echter vanwege gezondheidsproblemen onverwacht moest afhaken en ook celliste Anja Lechner zich ziek afmeldde, vroeg Bro trompettist Arve Hendrikse met wie hij (samen met drummer Jorge Rossy) drie jaar geleden het geweldige Uma Elmo uitbracht. Ook vroeg hij saxofonist en landgenoot Jesper Zeuthen mee op de korte tour.

In deze geheel andere setting besloot Bro het hele programma om te gooien en we kregen in het (natuurlijk) compleet uitverkochte Amsterdamse Bimhuis een concert in drie delen. Een eerste deel, met naast Bro, Takada en Zeuthen, een tweede deel met Henriksen en Mazur en een derde deel met iedereen. Steeds weer mooi lang uitgetrokken geïmproviseerde nieuwe stukken met veel vrije ruimte en een bizarre lading sfeer en spanning.

Dat de alweer 70-jarige Takada een fenomeen is, mag al langer duidelijk zijn. Ook vanavond speelde zij met een fascinerende souplesse en vakvrouwschap afwisselend op vibrafoon en percussie. Daarnaast bleek Zeuthen een revelatie op sax. Zijn erg fraaie melodische lijnen sloten perfect aan op het klankspel van Takada en Bro, die zichzelf als bandleider zeer bescheiden in het geluid opstelde.

Bro is immer de ideale sfeertrekker die met twee koffers vol pedalen en effecten steeds weer een indrukwekkend geluid creëert dat even ruimtelijk als rustgevend zijn wegen binnen het bandgeluid vindt. Soms dat even wat dikker en gruiziger aantikt om de spanning te verhogen om daarna weer breeduit in de sound te hangen. Het eerste gedeelte van de set bouwt fraai spanningen in ingetogen sferen op waarbij intensiteit en emoties overheersen. Een machtig begin.

Met Henriksen en Mazur erbij verandert de sfeer gelijk in het tweede gedeelte van het concert. Henriksen, de trompettist met dat mistige geluid, houdt van publiek-participatie en laat het publiek dan ook perfect in de muziek meegaan. Niet alleen vanwege zijn prachtige spel maar zeker ook met zijn imposante en opvallende woordloze zang. Als hij het publiek laat meezingen met zijn fraaie tonen creëert het publiek een fraaie extra laag die eveneens het erg mooie spel van Bro en Mazur complementeert.

Mazur is met haar percussie-rariteitenkabinet sowieso een traktatie. De sounds die zij al lopend van de ene naar de ander kant, uit de percussiestukken rondom haar heen verzamelt, (een opvallend groots bouwwerk) haalt en in het stuk gebruikt zijn even opvallend als verrassend en gepast binnen het stuk dat imposant wordt opgebouwd.  Een nog machtiger stuk muziek dan het eerste al aankondigde.

Het derde gedeelte en slotstuk van het concert brengt de gehele band op het podium. Bro laat zich iets nadrukkelijker horen, al geeft hij Takada, Mazur, Zeuthen en Hendriksen vooral alle ruimte. En die pakken die ruimtes weergaloos mooi op met indrukwekkend spel. Mooi hoe de muzikanten steeds weer een sfeer weten te scheppen waarin avontuur, uitdaging, tijdloosheid en vrije jazz tot een intrigerend geheel samenballen.

Het publiek is al snel volledig in de ban van de muzikanten die maar weer eens bewijzen wat improvisatie aan genot en emotionele ladingen kan opleveren. En al helemaal als dat door muzikanten gespeeld wordt die zo goed zijn als we ze vanavond op het podium hebben. Een toegift kan natuurlijk niet uitblijven. Een prachtversie van MorningSong, met ditmaal Bro in prominente frontrol, vervolmaakt een weergaloos concert.

Foto’s: Rogier Boogaard