×

Concert

19 januari 2018

Brussels Jazz Festival 2018

Uitstekend Sinister Sister, intrigerende Uri Caine

Geschreven door: Dick Hovenga

Met nog drie avonden te gaan op het 10 avonden durende Brussels Jazz blijft de spanning in de programmering strak en onvoorspelbaar. Exact dus zoals een echt goed jazzfestival behoort te zijn. De tweede donderdag van de 2018 editie mag zelfs de boeken in als één van de allersterkste.

De aftrap werd gegeven in studio 1 met Sinister Sister, de Belgische jazz (super)band opgezet rond vibrafonist Pieter Claes, die de muziek van Béla Bartók een frisse schop gaven. De revolutionair vernieuwende Roemeense componist (1881 – 1945) mag dan niet echt oud geworden zijn, zijn muziek is tijdloos gebleken. Claes bewerkte zijn muziek voor de band waarin tenorsaxofonist Maayan Smith, gitarist Jan Ghesquière, bassist Michel Hatzigeorgiou en de onnavolgbare drummer Lander Gyselinck zijn ideale metgezellen zijn.

Wat een verrassende tegelijk overrompelende set speelde deze band en wat werd er fantastisch gespeeld. Het werk van Bartók was door Claes indrukwekkend vertaald naar een rijk bandgeluid waarin voor elke muzikant ook evenveel ruimte beschikbaar was om hun persoonlijke kwaliteiten vorm te geven. Zowel meer ingetogen stukken als uitbundige. Door het geweldige basspel van Hatzigeorgiou en het immer overweldigende drumwerk van Gyselinck gedreven stukken waren prachtig in een klinkende bijna anderhalf uur durende set verwerkt. Zonder enige twijfel zeer dicht in de buurt om het beste concert van deze editie van Brussels Jazz genoemd te worden.

Pianist Uri Caine was uitgenodigd om een speciale bijdrage aan het festival te leveren. Een compleet nieuw werkstuk onder de titel Agent Orange, in opdracht van Flagey en het Gentse Bijloke geschreven, bracht hij binnen om met het vermaarde Brussels Philharmonic te komen spelen. En hij bracht zomaar de legendarische saxofonist Dave Liebmann, de geweldige bassist John Hebert (onder meer Fred Hersch Trio) en ook nog DJ Olive (Gregor Asch), voor de soundscapes, mee.

Voordat hij de nieuwe compositie zou komen laten horen verscheen hij trouwens eerst nog om een eigenzinnige versie van Beethovens Diabelli-variaties te laten horen. Het stuk geschreven tussen 1819 en 1823 en gebaseerd op een wals van Diabelli, behoord tot het beste dat Ludwig van Beethoven maakte. De versie die Caine liet horen was doorspekt van rhythm & blues, jazz en hilarische interacties. Vrolijk, dwars en ongrijpbaar. Het orkest, onder leiding van Alexander Hanson, had er al net zoveel schik in als de meester achter de grote vleugel.

Na een korte pauze was het daarna tijd voor de première van Agent Orange. Het stuk geschreven door Caine over de huidige politieke situatie in Amerika en getiteld naar een geuzennaam voor Donald Trump, is één van de eerste belangwekkende, grote muziekstukken die over het huidige Amerikaanse politieke klimaat gaat en alleen al daarom van grote urgentie.

Agent Orange bleek al snel een alles overrompelend muziekstuk waarbij er zoveel gebeurde dat het bijna in één keer niet te behappen viel. Ingenieus in structuur, waarbij de ene helft van het orkest soms iets volledig anders dan de andere helft leek te spelen, en verbluffend naar een climax gebracht. Een stuk ook waarbij de beelden als vanzelf boven komen en waarbij alleen bij het kranten doorscheurmoment (iets dat trouwens ook bij Matthew Herbert Brexit Big Band plaats vindt…) en een paar keer duidelijk uitgesproken NO! een directe connectie duidelijk werd. Intrigerend is het juiste woord voor Agent Orange. Alles overrompelend ook!