Het was eigenlijk al te verwachten dat de tweede avond van de ‘opnamen vierdaagse’ van Jakob Bro in het Brusselse Flagey een volledig andere dan de eerste zou worden. Dat er met Brian Blade, nu bijgeslapen, er ook een andere triodynamiek zou gaan ontstaan. En dat gebeurde. Bro, bassist Anders Christensen en drummer Blade imponeerden wederom met magische nieuwe klanken.

Het uitproberen van nieuw materiaal klinkt bij Bro, Christensen en Blade nooit als ‘oefenen’ maar als een volwaardig optreden. Als je niet weet dat Blade pas donderdagochtend ingevlogen is en ze nog nooit met z’n drieën samen hebben gespeeld zou je dat ook echt niet kunnen horen. Vanavond (vrijdag) al helemaal niet meer. De chemie tussen de drie muzikanten is volledig daar.

Een nieuwe avond bracht wederom veel nieuwe muziek. Ingebed tussen wat je nu al zekere nieuwe album kandidaten mag gaan noemen omdat ze gewoonweg veel te mooi zijn. Vanavond werd wederom geopend met de compositie die Bro pas op donderdagochtend schreef en gelijk op de eerste avond maar als opener opvoerde. Een compositie die gelijk de toon zet met ingehouden atmosferisch gitaarspel en langzaamaan wordt opgebouwd. Het klonk anders dan op de openingsavond, er zat meer vertrouwen in de opbouw en Blade liet zich gelijk gelden met inventieve en prachtige percussie.

Opvallend genoeg liet Bro na die eerste compositie zijn apparaten lopen waardoor het leek alsof de compositie nog niet af was. Het trio kreeg daardoor de mogelijkheid om door te pakken met twee nieuwe composities zonder applaus tussendoor. Eigenlijk iets wat heel erg bij concerten Bro past. Je wilt gewoon in die sferen die hij creëert, die het trio creëert, blijven hangen zonder interruptie van applaus of andere uitbundigheid te hebben.

De eerste 15 tot 20 minuten waren daarom magisch. Er werd veel nieuwe muziek uitgeprobeerd, machtige nieuwe muziek. Dat Bro in Christensen een echt andere bassist heeft die graag indringende baslijnen speelt is daarin een prachtig gegeven. Christensen speelt gedreven en ziet vanavond Blade daar in topvorm bij aansluiten. Wat een mooie ritmetandem zo en je voelt dat de samenwerking de komende avonden nog veel indringender zal gaan worden.

Bro is met zijn spel de klankkleurder pur sang. Zijn spel is zo rijk en veelzijdig en zijn composities laten zoveel ruimte om te improviseren dat je als luisteraar alleen maar ademloos kan kijken en luisteren. Bro is onnavolgbaar in opbouwen. Hoe hij het flikt weet ik niet maar dat laag over laag opbouwen bij hem, bouwt wel degelijk op naar climaxen maar die climaxen zijn nooit voorspelbaar excellerend in dik gitaarwerk. Hij trekt zijn spel steeds breed door, speelt over loops heen waardoor het nog indrukwekkender klinkt zonder op volume door te duwen. Ongrijpbaar prachtig.

Zoals eerder gezegd worden voorzichtig de contouren van het nieuwe album zichtbaar. De openingscompositie (nog geen titel), Paul Motion’s Untitled #2 en Song #2 zullen ongetwijfeld tot de serieuze kandidaten gaan behoren. Ze zijn dan ook prachtige nieuwe composities die we graag op plaat willen horen. Maar ook vanavond komt er weer veel nieuw werk voorbij dat we graag vaker zouden willen horen. Van korte miniaturen tot aan lang gerekte, wat dikker klinkende, nieuwe imponerende stukken.

De hoop dat Christensen en Blade op deze tweede avond wat meer ritme zouden opzoeken wordt bevestigd. Waar de muziek van Bro zich juist vaak leent voor introspectieve percussie pakt Blade nu door met elastische ritmes die perfect aansluiten op de pulserende baslijnen die Christensen neerlegt. Het geeft Bro’s nieuwe composities nieuwe indringendheid en urgentie.

Het trio speelt wederom een lekker lange set nieuwe muziek die met een ijzersterke encore wordt afgesloten. Donderdag speelde het trio al een nieuwe wat heftiger compositie waarbij Blade zich nog wat inhield. Vanavond niet meer. Wat een machtige lang gerekte compositie is dat. Startend als een aan Dans Dans verwante compositie (ik kan het niet laten de vergelijking te maken) duikt Bro met zijn spel daarna wederom de breedte, de atmosfeer in, en trekt zijn spel met loops en andere elektronica, naar magische hoogten waar Christensen onverstoorbaar zijn machtige baslijnen doortrekt en Blade ronduit explosief drumwerk aflevert. Een machtige compositie.

Menig trio zou met de opnamen die over de eerste twee avonden gemaakt zijn al reuze tevreden zijn maar zo voelt het voor dit trio vast nog niet. Je voelt aan alles dat ze weten dat er nog veel meer in zit, dat ze nog dieper kunnen gaan, nog uitdagender.

Dit proces vier dagen mogen meemaken is zeer bijzonder en tevens een ontzettend interessante ervaring. Om verslag te doen van deze bijzondere opnamen en Bro, Christensen en Blade aan het werk te zien een geweldig nieuw album bij elkaar te spelen is als journalist de meest dankbare taak.

Foto’s: Olivier Lestoquoit