Met het prachtige It Leads To This nog maar net een paar weken oud stond The Pineapple Thief op 24 februari in een uitverkochte Melkweg in Amsterdam. Slechts één concert in Nederland, dus de fans wilden er zeker wel bij zijn.

Randy McStine, Amerikaanse zanger en gitarist mocht vanaf 19:30 de zaal opwarmen en deed dat gedreven en virtuoos. De laatste keer dat Randy in Amsterdam speelde, was dat als tourlid van Porcupine Tree en ondanks dat hij die geschiedenis al achter zich heeft, speelde McStine voor alles dat hij waard was en genoot hij ook zichtbaar ervan om hier te spelen als voorprogramma van The Pineapple Thief, voor wie hij ook in 2019 in de Verenigde Staten opende. Een fijne en gedreven set.

Ook The Pineapple Thief begon vroeg, rond 20:20 uur, aan hun set. De band opende even zeer relaxed als strak met The Frost: gewoon een fijne binnenkomer waar Beren Matthews, de tourgitarist zich heel enthousiast en springerig toonde. Dat enthousiasme was al meteen bij de hele band zichtbaar en hoorbaar: het was ongekend strak.

Complimenten voor de geluidsmensen bovendien: het geluid van de band was goed en prettig afgestemd! Een enkel moment slechts kwam de behoefte aan oordopjes zich nadrukkelijk melden, voor het overgrote deel van het concert leek dat minder noodzakelijk (dit was geen wetenschappelijke of medisch onderbouwde afweging) en was het fijn om het geluid zo direct te ervaren.

Met het van Versions Of The Truth afkomstige Demons werd heerlijk het contrast uitgespeeld tussen akoestische en elektrische gitaar. Bruce akoestisch en verfijnd, Beren de riffs en Steve Kitch prachtig toetsenspel er aan toevoegend.

Het nieuwe album stond centraal bij het concert. Alle nummers ervan werden gespeeld. En hoe zeer de band de nummers al erg goed in de studio had vastgelegd, ze knallen werkelijk in een live setting. Bij Put It Right zat Jon Sykes helemaal in het ritme en speelde Bruce een slepende mooi trage solo, tot in het brandpunt ervan doorgevoerd. De samenzang daarna was om door een ringetje te halen. En de fraaie accenten van het toetsenspel van Steve maakten het af met natuurlijk steeds het drumwerk van de onovertroffen Gavin.

Our Mire werd daardoor al helemaal een feestje. Ook door het gedreven spel van Beren en Bruce op gitaar. Jon liet zich niet onbetuigd. Daarna het titelnummer van het vorige album: erg gaaf gebracht! Toen daarna Every Trace Of Us van It Leads To This klonk, leek het alsof er opeens een aantal Marshall versterkers meer open stonden. De band zette het heel stevig neer. Dead In The Water werd gespeeld in de versie van Give It Back en liet ook weer eens horen welke bijdrage Gavin levert aan het geluid van de band. Zeer, zeer gaaf! 

De band ging terug naar het actuele album: hoe geweldig klonken de nummers, gewoonweg fenomenaal in een live setting! En het album was al zo goed! De details sloten steeds als puzzelstukjes aan. De zaal was enthousiast, tegelijkertijd ging er een golf van herkenning door het publiek toen de band Fend For Yourself van het album Your Wilderness speelde. Er zouden nog twee nummers van datzelfde album volgen.

The Pineapple Thief live meemaken, is vooral ook ervaren hoe divers hun muziek is. In plaats van de muziek van de band te categoriseren, is het juist ook die diversiteit die het geluid van de band kenschetst. Sfeervol, compacte nummers, veel ruimte voor beleving, emotie en zeker ook puntigheid en puur en onversneden rocken: dat kan allemaal bij The Pineapple Thief. Rubicon van het jongste album gaf op het album én ook live een heel andere beleving dan het van dat zelfde album afkomstige To Forget: meesterlijk gedrumd en überhaupt gemusiceerd beide, maar qua sfeer een heel groot contrast. Heerlijk, heerlijk hoe beide live klonken. En mooi ook om te zien dat Beren Matthews alle ruimte kreeg om ook solospots te vullen.

De band maakte contact met het publiek en deed dat steeds nadrukkelijk, dat werkte inspirerend en zorgde er ook voor dat de handen letterlijk op elkaar gingen. Bij het erg strak gespeelde Give It Back bereikte het concert ook wel een kookpunt, mooi om te ervaren dat de rockkant van de band ook zo nadrukkelijk naar voren kwam. Met The Final Thing On My Mind eindigde de reguliere setlist waarna de band voor nog twee toegiften terugkwam.

The Pineapple Thief live was een ongekend bijzondere ervaring waarbij het zowel genieten was van de pareltjes van beleving in de compacte nummers waarin er zo ontzettend veel te ontdekken viel in de nuances, juist ook in de live setting, als van de meer heavy tracks die de band ook zeer enthousiast en strak bracht. Ja, met al net zoveel afwisseling! De dynamiek van de band was erg groot en werkte heel stimulerend met veel aandacht voor de samenzang en veel aandacht voor de ritmes van Jon en Gavin. Die puzzelstukjes werden meer dan zorgvuldig verder aangevuld door de toetsen van Steve en het gitaarspel van Beren en Bruce. Wat een klasse optreden van de band op een ieder geval een creatieve top! Benieuwd waar dit verder naar kan leiden.