Als je liefhebber bent van de stem van Bruce Soord, dan zijn dit mooie jaren voor je. Vorig jaar was er het jongste solo album van Bruce, Luminescence, nu is er een heerlijke nieuwe plaat van The Pineapple Thief.

The Pineapple Thief is met hun verfijnde, sfeervolle en zeer ritmische muziek meer en meer uitgegroeid tot een vaste waarde in het landschap van de hedendaagse progressieve rock. Het nieuwe album It Leads To This bevestigt dat opnieuw.

De schoonheid van de muziek van The Pineapple Thief kan je laten verwonderen. De composities zijn atypisch voor progressieve rock waar het om de lengte gaat: ze blijven altijd compact. Zanger-gitarist Bruce Soord, meesterdrummer Gavin Harrison, bassist Jon Sykes en toetsenist Steve Kitch hoeven zich niet over te geven aan epische tracks van ongebreidelde lengte om indruk te maken met hun muziek. In de bondigheid weet het viertal buitengewoon veel sfeer te vangen, ongeacht of een nummer zich nu laat duiden als subtiel of nadrukkelijk stevig rockend van aard is.

Dat is de verdienste van de hele band: de ideeën van Bruce kwamen helemaal tot bloei in het samen werken aan de nummers. Als je je bedenkt dat een aantal ideeën uit 2020 stammen, dan heeft de band veel werk gemaakt van hun jongste album.

Beschouwend over het leven, de wereld, de geschiedenis, het herhalen van patronen uit de geschiedenis, zeker ook in relatie tot hoe leiders zich door de eeuwen hebben gemanifesteerd. Hoe ziet de wereld er uit die we op enig moment overdragen aan volgende generaties? Een wereld die gepolariseerd is, gepolariseerd blijft? Reflecterend daarop ziet Soord vooral dat die polarisatie niet ieders geest vult. Hij ziet dus juist ook hoop voor de wereld. Misschien wel goed om je te realiseren dat je, juist daarom, de titel van het album ook met een vraagteken kunt lezen.

8 nummers, de inmiddels gekende sound van The Pineapple Thief, de steeds heerlijke ritmes van Gavin, die ook op dit album juist in die ritmiek uitblinkt en, opnieuw, zeer wel past in de nummers van The Pineapple Thief. Zijn aanwezigheid hier voelt heel natuurlijk en ongedwongen, niet zozeer moeilijke drumpatronen omwille daarvan.

Bruce, als altijd met een natuurlijke kalmte in de verschillende tracks weet evenzeer te overtuigen in subtiele tracks als opener Put It Right als in een beduidend steviger nummer als Rubicon. The Pineapple Thief bouwt hun nummers zorgvuldig op, smaakvol, gedreven, met aandacht, ó zo verfijnd voor alle instrumenten. Dat betekent niet dat we alleen maar stemmige lagen aan toetsen horen, nee, ook als de gitaren spreken, dan is er een zorgvuldigheid in de manier waarop ze in het klankbeeld naar voren komen. Niet saai, niet te voorspelbaar, nee, het is vooral met aandacht gebracht.

De fijne toetsen van Steve, de stuwende bas van Jon, de echt geweldige partijen van Gavin, de gitaar en stem van Bruce, ja, het hele album vloeit zo heerlijk in elkaar over en elke luisterbeurt doet je iets anders ontdekken. Luister naar het titelnummer, laat je er door overdonderen, voel de wijdsheid en stevigheid van The Frost en geniet het alsof je de band nog nooit eerder hoorde.

Het is inderdaad de opbouw van de nummers, het is de flow van het album, het is de afwisseling tussen al die compacte nummers die de band ronduit fantastisch weet te vangen. Melancholie, kalmte, heerlijke riffs en ritmiek. Dat is wel heel sterk wat de band hier neer zet. Met It Leads To This overtreft de band zichzelf. Ze voegt een bijzonder sterk album toe aan een oeuvre dat vanaf Your Wilderness vorm kreeg met de ritmische grootmeester Gavin Harrison aan boord. Van Dissolution via Versions Of The Truth, live album Nothing But The Truth, via het meer dan fraaie verzameldocunent Give It Back naar het hier en nu. Wat een geweldige evolutie voor de band, wat een klasse! 24 februari doet de band De Melkweg aan. Gaat dat zien!