Südtirol Jazz wederom een lust voor oor en oog (3)
Dat Südtirol Jazz een van de meest opwindende jazzfestivals in Europa is mag na ons verslag van vorig jaar wel duidelijk zijn. Waar zoveel festivals voor groot en meer pop gaan zoekt het festival vanuit Bolzano juist voor een kleinere opzet en meer uitdaging in jazzprogrammering.
Na en avond aan het meer wegdromen met heerlijke gospeljazz en dan dromerig wakker worden, uitgebreid ontbijten en dan je overleveren aan donkere jazz is niet mijn idee van een normale zaterdagochtend. Maar met het verbazingwekkend goede jazztrio Flower gebeurt dat dus wel. De mannen zoeken steeds de mineurtonen op hun instrumenten en creëren daarbij de ideale soundtrack van het regenachtige en donkere weer dat in de ochtend over Bolzano trekt. De benedenruimte van het Museon is de perfecte plek voor hun bijna apocalyptische muziek die met hevig overstuurde soms flink stevig raggende gitaar, drums en elektrische toetsen intrigerend klinkt.
De bus vanaf Museon vertrekt daarna vol de bergen in. Wij vertrekken een half uur later in de auto van festivaldirecteur Klaus voor een adembenemende rit (hij rijdt als een volleerde Formule 1- chauffeur loeistrak de berg op en af). De rit is juist zo bijzonder omdat we berg op rijden en door, of beter boven de wolken komen waar de zon in volle hevigheid schijnt en de bergen verwarmt. Boven in de bergen (een uurtje van Bolzano) bevindt zich dan weer een hut (lees: restaurant) waar het stevig rockende jazzkwartet van trompettist Giovanni Falzone zich bevindt. Zijn voor de gelegenheid tot Giovanni Falzone Mosche Elettriche gedoopte gezelschap van zonder twijfel de oudste jazzmuzikanten van het festival weet met een flink luide set het publiek te winnen. Vooral omdat Falzone met zijn dynamische spel, schakelend van strak en puur naar elektronisch overstuurd de boel flink weet op te jutten.
Weer terug in de stad blijkt het weer ook daar opgeknapt. Snel spullen bij elkaar grijpen dus want de bus vertrekt alweer naar de andere kant van de bergen waar we in het Planetarium verwacht worden. Het trio Guerri/Hautzinger/Niggli speelt daar onder de naam Jazztronomy een speciale set. De stoelen staan op luie stand zodat een prachtig zicht op een steeds weer veranderen sterrenhemel zichtbaar wordt. Het trio dat net als ons in het vrijwel donker zit speelt de soundtrack bij de steeds veranderende beelden en brengt ons even van de planeet. Fraai gevonden nieuw initiatief van het steeds weer originele festival. Prima muzikanten die met de korte voorbereidingstijd die ze hadden een prima concert geven. Zeker voor herhaling vatbaar. De reis terug door de bergen in de schemer is de indrukwekkende afsluiting van de dag.
Foto’s door Tim Dickeson