Met nog maar een week en acht concerten te gaan is het einde van de serie Robeco Summer Nights in zicht. De reeks concerten die het Concertgebouw vullen tijdens de zomervakantie is goed bezocht en ook twee van de komende concerten zijn uitverkocht. Maandagavond 25 augustus speelde het Koninklijk Concertgebouworkest ook al voor een uitverkochte zaal. Onder leiding van Mariss Jansons werd na de pauze twee werken van Richard Strauss utigevoerd, namelijk Tod Und Verklärung, op. 24 en Till Eulenspiegels Lustige Streiche, op. 28. Voor de pauze deed violist Leonidas Kavakos mee tijdens het Vioolconcert in D, op. 77 van Johannes Brahms.

Er wordt vaak gezegd dat een viool- of pianoconcert als onspeelbaar werd beschouwd in de tijd dat het gecomponeerd werd. Ik vind dat altijd zo raar. Als het onspeelbaar was, dan had de componist het toch ook niet kunnen componeren! In ieder geval werd het ook gezegd van het vioolconcert van Johan Brahms. En wat blijkt? Leonidas Kavakos kan het spelen! En nog erg mooi ook. Hij mag dan technisch begaafd zijn, hij weet zijn vioolgeluid ook voldoende emotie mee te geven. Mariss Jansons zorgt ervoor dat het Concertgebouworkest de violist voldoende ondersteuning kan bieden en het samenspel is prima uitgebalanceerd. Kavakos speelt als dank voor het gebiologeerd luisterend publiek nog een leuk klinkend riedeltje op zijn viool. Ik ben helaas niet bekend met de oorsprong van dit werkje, maar lezers van dit stuk die aanwezig waren bij het concert worden aangespoord om het aan mij te sturen via het contactformulier op onze website.

Na de pauze is het orkest enigszins van substantie veranderd, want Richard Strauss blijkt andere instrumenten nodig te hebben dan zijn landgenoot en voorganger. Tod Und Verklärung is een bewogen stuk; veel tutti afgewisseld met pianissimo. Het is ook een serieus stuk met serieuze klanken. De dood van een artiest is ook geen lichtvoetig onderwerp en het karakter van het stuk wordt prima weerspiegeld tijdens deze uitvoering. Gelukkig eindigt het concert met een wat humoristischer toonaard, namelijk met de kolderieke klanken van Till Eulenspiegels Lustige Streiche. Die Tijl bakte ze nogal bruin en dat kunnen we duidelijk horen. Het orkest snort, piept en kraakt dat het een lieve lust is. Net als in het voorgaande stuk wordt ook hier enthousiast gemusiceerd, wat zorgt voor een uitbundige uitvoering van dit humoristische werk. In ieder geval verlaat het publiek het Concertgebouw met een positiever humeur.