De Zwitserse pianist Michael Arbenz maakte niet alleen naam door zijn samenwerkingen met onder meer Andy Sheppard, Greg Osby, Glenn Ferris en Dave Liebman maar vooral ook door zijn werk met het VEIN trio, dat hij samen met zijn tweelingbroer Florian (drums) en Thomas Lähns (bas) vormt. Trio VEIN ademt klassieke (kamer)muziek, maar de jazz is nooit ver weg. Zijn liefde voor Duke Ellington leidde in 2023 zelfs tot de solorelease Reflections of D. Nu is het alweer tijd voor zijn tweede solo-onderneming: Classicism – A Point of View.

Zoals de titel aangeeft gaat het hier om een persoonlijk werkstuk, een album waarbij klassieke stukken door Arbenz muzikaal worden hertaald. Zijn uitgebreide ervaring met, en grondige kennis van, de klassieke componisten zorgt ervoor dat hij dit zeker aankan; Arbenz kan hun verhalen, hun werken van nieuwe, moderne interpretaties voorzien, interpretaties die ertoe doen. Arbenz geeft de muziek op gepaste momenten zelfs geluidseffecten mee, zonder dat dit gemakzuchtig of goedkoop overkomt. Een fris aspect dat deze plaat zeker onderscheidend maakt.

Brilliant Moon is geïnspireerd door Debussy’s Claire de Lune. Aanvankelijk houdt Arbenz het stuk, de melodie herkenbaar maar gaandeweg voegt hij meer twintigste-eeuwse stijlelementen toe aan de muziek, die dateert van 1890 maar pas in 1905 publiekelijk werd. Ritmische ondersteuning met de linkerhand en filter-achtige effecten maken van Arbenz’ versie een bijzondere. Where It Springs into Being is een referentie naar Bachs Prelude in C-Major. In zeven minuten laat Arbenz indrukwekkende improvisatie en interessante dynamiek horen; zwaardere, vervormde tonen, stemmige, dreigende akkoorden versus dartele, rollende noten. Nicolayevich verwijst naar Alexander Scriabin, wiens Prelude Op. 11#5 een elegante, gedistingeerde interpretatie meekrijgt.

Arbenz gaat weer wat losser te werk op Mundus Novus, inderdaad gebaseerd op Dvoraks New World Symphony. Het is wel een flinke stap naar een solopiano-versie. Stekeliger, jazzier, geeft dit stuk wel mooi blijk van Arbenz’ andere muzikale gezicht. Vooral The Roadside Tavern laat moderne elementen horen: de piano krijgt hier een schaduw mee van elektronische klavieren en Arbenz gooit er eveneens een dosis swing in. De basis van het stuk ligt overigens bij Brahms Hungarian Dance #5, iets wat ondanks Arbenz twists toch snel duidelijk wordt overigens. Hij daagt uit maar blijft eveneens toegankelijk en op koers.

Brahms komt terug op Lullaby, dat in Arbenz’ handen dromerig en klein blijft. De elektronica is aanwezig, maar slechts als een nauwelijkse waarneembare, sporadisch opduikende bries. Fraai. Op het afsluitende Riding for a Fall komt Paul Hindemiths klarinet-concerto aan bod, destijds geschreven voor Benny Goodman. Het is een rijkgevulde finale waarbij Arbenz nog even op expressieve wijze binnenstebuiten gaat en zware inslagen tegenover dartel en frivool spel zet.

Classicism – A Point of View laat horen dat er meer mogelijk is als het gaat om het uitvoeren van gevierde klassieke componisten. Het element van vrijheid en spontaniteit was overigens bij henzelf ook regelmatig aanwezig, iets wat Arbenz, door improvisatie, elektronica en jazz toe te laten, op eigen wijze mooi voor het voetlicht brengt.