Overdonderende Elfde Symfonie van Shostakovich
Drie avonden achter elkaar wordt het Concertgebouworkest gedirigeerd door Semyon Bychkov. Na de pauze spelen ze de elfde symfonie van Shostakovich en ervoor samen met Joshua Bell het eerste vioolconcert van Max Bruch. Ik bracht een bezoekje op de middelste van de drie avonden, donderdag 6 januari.
Het eerste vioolconcert van Max Bruch is een van de meest populaire romantische vioolconcerten. Dat is ook meteen mijn bezwaar; ik heb het niet zo op romantiek. Dat neemt echter niet weg dat dit werk prachtig werd uitgevoerd. De violist Joshua Bell speelde zeer emotioneel en leek de noten de zaal in te willen slingeren. Het samenspel tussen orkest en solist was prima en Joshua Bell kreeg voldoende kansen om te schitteren en deed dat ook. De waardering van het publiek werd geuit met een staande ovatie, wat eerder standaard is dan uitzondering.
De elfde symfonie van Shostakovich is een donker en overdonderend werk. Zo veel bombastisch geweld kan neigen tot banaliteit, maar gelukkig is het Concertgebouworkest voldoende professioneel om zoiets te vermijden en zorgde voor een prachtig geluid. Semyon Bychkov haalde het beste uit het orkest naar boven. Prachtige Russische melodieën werden afgewisseld met duistere dreigende klanken en overdonderende inferno’s van symfonisch geweld. En alles zo puur in balans, zodat de symfonie geen brei werd. De dirigent plaatste prachtige accenten en wist de spanningsboog feilloos vast te houden. Het publiek luisterde haast ademloos en volgens mij was de staande ovatie hier volledig op zijn plaats. Het was een passend einde van een prachtig concert in ons eigen Concertgebouw.