Eigenlijk is het een enorm gruwelijk verhaal. Cio-Cio San is een vijftienjarig Japans meisje. De losbol B.F. Pinkerton, een luitenant in de Amerikaanse marine, trouwt met haar. Sharpless, de Amerikaanse consul te Nagasaki, waarschuwt hem dat het meisje dit huwelijk serieus neemt en verliefd op hem is, maar de luitenant ziet het Japanse huwelijk als een grap. Hij verlaat haar en zij blijft vol hoop op zijn terugkomst achter. Wanneer Pinkerton na drie jaar met zijn Amerikaanse vrouw in Nagasaki aankomt neemt hij de zoon van Cio-Cio San mee en laat haar achter om zelfmoord te plegen. Wie maakt daar nou een opera van?

De Italiaanse componist Giacomo Puccini voltooide zijn eerste versie van Madama Butterfly in 1904. Hij was echter niet tevreden en herschreef dit werk vier keer tot hij in 1907 de finale versie op papier had staan. Dit is de standaard versie, hoewel de eerste versie uit 1904 ook nog wel eens opgevoerd wordt. De opera was van meet af aan een groot succes. Nu is Puccini toch een van de meest beroemde opera-componisten. Vier van zijn opera’s staan in de top vijftien met drie daarvan in de top tien. Madama Butterfly staat op nummer acht.

De Koreaanse sopraan Soojin Moon vertolkte de rol van Cio-Cio San op een zeer overtuigende manier. Zij speelde een onschuldig wereldvreemd Japans meisje en deed dat met hart en ziel. Haar onschuldigheid hield ze zelfs vol tot in de tweede en de derde akte, wat een interessante interpretatie is. De geboorte van een zoon heeft haar dus enkel gesterkt in haar liefde en in haar geloof in de terugkeer van Pinkerton. Haar acteerwerk was dik in orde en dat geldt ook voor haar zangkunsten; met veel souplesse ging ze haar uitdagende zangpartijen te lijf.

De rol van Pinkerton werd gezongen en gespeeld door Adriano Graziani. Deze Italiaanse tenor heeft een prachtige flexibele stem, hoewel hij wat aan kracht mist. De zanger weet veel emotie in zijn spel te leggen. In de eerste akte speelt hij de losbol en in de laatste akte lijkt Pinkerton oprecht ontdaan door het verdriet dat hij Cio-Cio San aangedaan heeft. Karin Strobos was een bewogen Suzuki. Met haar warme expressieve stem weet ze deze rol goede invulling te geven. Suzuki is overduidelijk erg betrokken bij het lot van Cio-Cio San en cijfert zichzelf geheel weg. De bariton Marcel van Dieren speelde een sterke Sharpless. Deze rol neemt een centrale plek in in het verhaal en lijmt als het ware de karakters en de handelingen aan elkaar. Hoewel hij in het begin wat onstabiel overkwam werd zijn zang en spel in het verloop van de opera steeds sterker. Waar de IJslandse tenor Elmar Gilbertsson een komische trend zette met de interpretatie van de rol van Goro, was Martijn Sanders als Bonzo een duidelijk serieuzere kant van het verhaal.

Het decor van Paul Gallis was van een indrukwekkende Japanse soberheid. Het centrum werd ingenomen door een verhoogd vierkant en de trappen aan de zijkanten zorgden voor uitdagingen voor de in lange kledij gehulde zangers en zangeressen. De finale zelfmoord was een overdonderende climax! Het Brabants Orkest onder leiding van Frank Zielhorst speelde de muziek van Puccini prachtig. Zo werd dinsdagavond 22 mei in de Stadsschouwburg van Almere dit gruwelijke verhaal van liefde en bedrog toch verheven tot hoge operakunst. Opera Zuid verzorgde een avondje opera op hoog nivo met een spetterende finale. De speeldata voor de rest van mei en juni staan online bij Opera Zuid.