Een oude man gaat dood en engelen komen hem halen. Met muziek weet de oude man zijn verblijf op aarde enigszins te verlengen, maar uiteindelijk moet hij toch de wolkenladder op richting het hiernamaals. Het lijkt een raar gegeven voor een muziekvoorstelling voor kinderen, maar het is het onderwerp van een productie van Oorkaan. Oorkaan is de naam van de organisatie die in september 2009 is ontstaan door de fusie van Productiehuis Jeugdconcerten en Werkplaats Oorproeven. Vrijdag 13 april woonde de klas van mijn zoon Lukas een voorstelling in de kleine zaal van het Concertgebouw bij en de juf vroeg of ik meeging ter begeleiding. Zo’n kans laat ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan.

Op het podium vinden we Judith Steenbrink (viool), Tineke Steenbrink (klavecimbel en orgel), Diederik Rijpstra (trompet), Christoph Sommer (theorbe), Israel Castillo (viola da gamba) en Carel Alphenaar (spel). De voorstelling heet de Wolkenladder en is door Annechien Koerselman geschreven voor kinderen van zes jaar en ouder. De vraag die gesteld wordt is: hoe klinkt hemels? Uit het programmaboekje: de oude muzikant speelt al heel lang niet meer. Maar zijn geheugen werkt nog best. Hij voelt zich in de zevende hemel als hij terugdenkt aan vroeger. Toen hij zoveel mooie muziek maakte. Hij fantaseert dat hij langs een lange ladder omhoog klimt. Hoe hoger hij klimt, hoe meer muziek er klinkt. De barokke muziek die gespeeld wordt is voornamelijk van Buxtehude, maar bevat ook werk van Händel, Bach, Marin Marais en Johann Hieronymus Kapsberger.

Bij een kindervoorstelling kun je niet verwachten dat het publiek stil is en rustig blijft zitten. Toch gedroegen deze kinderen zich voorbeeldig. De meesten leken geboeid te kijken en het verhaal gemakkelijk te kunnen volgen. Het omkleden op het podium zorgde voor verbouwereerde reacties vanuit de zaal. De muziek wordt prima uitgevoerd en de klanken pakken gedeeltelijk de aandacht. De emoties liggen bij kinderen van deze leeftijd vlak aan de oppervlakte en komen er ongefilterd uit; van medelijden tot vrolijkheid, van plezier tot verdriet. De voorstelling duurde net iets te lang en het einde werd net iets te lang uitgesteld, waardoor de aandacht van de kinderen iets te veel op de proef gesteld werd. Toen de ballonnen losgelaten werd explodeerde de zaal en veranderden de kinderen in een horde wilde wolven. Ieder kind had maar één doel voor ogen: het bemachtigen van een ballon. Als er geen stoelenrijen waren om de kinderen tegen te houden, waren er slachtoffertjes gevallen. Zo’n einde doet afbreuk aan de voorstelling en schiet daarmee zijn doel voorbij. De Wolkenladder is een onderhoudende voorstelling en een leuke manier voor ouders om hun kind kennis te laten maken met klassieke muziek. Wellicht kan het ook fungeren om binnen het gezin een dialoog aan te gaan over de dood, hoewel ieder dat natuurlijk voor zich kan bepalen.