Zaterdag 21 april was de laatste uitvoering van Le Nozze Di Figaro door de Nationale Reisopera in het Lucent Danstheater in Den Haag. De volledige titel van deze komische opera van Wolfgang Amadeus Mozart is Le Nozze Di Figaro, Ossia La Folle Giornata; De Trouwerij Van Figaro Of Een Dag Vol Gekte. Het libretto is van Lorenzo Da Ponte en is gebaseerd op een toneelstuk van Pierre Beaumarchais. De opera bestaat uit vier aktes, is geschreven in 1786 en de première vond plaats op 1 mei van hetzelfde jaar in het Burgtheater in Wenen. De eerste paar uitvoeringen werden door Mozart zelf gedirigeerd.

De grootste ster van de avond was Karin Strobos. Haar vertolking van Cherubino was werkelijk sprankelend, vloeiend en zuiver. Haar stem is van fluweel; warm en schitterend. Ze zingt al haar stukken met gemak en acteert vol overtuiging. De aria Voi Che Sapete werd met een modern dansje begeleid en zo mooi gezongen! Het onbevangen, ongeremde en jongensachtige gedrag maakte Cherubino tot een heerlijke uitdagende losbol. Of met de woorden van Susanna: Maar ik ben zelf jaloers op die jongen! Hee, kleine slang, wil je het laten om zo knap te zijn!

De Britse sopraan Claire Ormshaw zong een overtuigende Susanna, de Ierse bariton John Molloy was een echte degelijke Hollandse Figaro. De Ier zong prima en acteerde prachtig, maar hij kwam iets te stug over. Vooral in de eerste akte schitterde de Amerikaanse bariton John Chest in zijn rol als Il Conte di Almaviva. Het waren niet alleen zijn felblauw gekleurde zwembroek en paarse badjas die indruk maakten, maar vooral zijn stem en degelijk acteerwerk. Gaandeweg raakte hij te vol van zichzelf en vooral in de eerste scene van de derde akte kregen we een erg rauw stukje overacteren voorgeschoteld. De Zuid-Afrikaanse sopraan Johanni van Oostrum volgde een omgekeerde ontwikkeling. Haar openingsaria als La Contessa di Almaviva in de eerste scene van de tweede akte klonk nog wat wiebelig, maar het duet met haar wettelijke echtgenoot aan het einde van die akte was een victorie voor haar. Christine Tocci was degene die nog het meest Italiaans overkwam. Tijdens haar vertolking van Marcellina zong ze zeer emotioneel en volgde ze een heel vrije interpretatie, die wonderwel werkte. Een snik hier, een overslaande stem daar, wat gekrijs en gejank, maar alles zeer functioneel en passend.

De opera was doorspekt met veel handtastelijkheden, maar deze sensualiteiten droegen bij aan de verwarrende en kolderieke atmosfeer van de opera. Gelukkig kregen deze amoureuze handelingen nooit de overhand en eindigden ze niet in vunzigheden. Het schandelijke karakter van Mozart’s Nozze werd duidelijk ten tonele gespreid en de Nationale Reisopera heeft een prachtige uitvoering verzorgd van een schitterende opera. Zo wil ik alle opera’s van Mozart wel zien!