Rond 18.30 staan wij al in de Ronda, terwijl elders in Utrecht de Noorse noise-artiest Lasse Marhaug niet veel later zijn set zou beginnen. Keuzes keuzes en dit is wederom een lastige, maar bij Written In music kiezen we uiteindelijk toch voor de tegendraadse vrolijkheid van Deerhoof. Later kijken we onder andere nog bij de psychedelische krautrock van Moon Duo en de lompe dub en grime van The Bug.

Deerhoof

Op tijd zijn voor math-popband Deerhoof is wel een must om een goede plek te bemachtigen, want al snel is het met name voor in de zaal bomvol. Deze avond spelen ze onder begeleiding van percussietrio Tigue hun 2007 album Friend Opportunity. Dat is één van hun meest toegankelijke albums, met betrekkelijk gestructureerde liedjes en catchy refreinen. Een lied als The Perfect Me vliegt muzikaal dan wel finaal uit de bocht met abrupt ritmische wendingen en stadionrock achtige gitaren, maar de melodie tovert al snel een lach op je gezicht. Nog aanstekelijker is + 81, diens refrein “Choo choo choo choo beep beep. Choo choo choo choo choo choo choo choo choo chooChoo choo choo choo beep beep“ zing je nog dagenlang mee onder de douche. De toevoeging van Tigue zorgt voor nog meer structuur en swing. Het is ook mooi om te zien hoe het trio constant van percussie-element wisselt.

Nog iemand die steeds wat anders doet is Deerhoof drummer Greg Saunier: zingen, gitaarspelen en keyboards. Maar dus NIET de drums…nou ja, gelukkig neemt hij nog een tweetal keer op zijn vertrouwde plek plaats. Dit is misschien ook wel één van de redenen waarom Deerhoof vandaag zo gestructureerd klinkt, zijn chaotische ritmes ontbreken grotendeels. Dat en het feit dat zangeres Satomi Matsuzaki zich als dirigent gedraagt: ze hoeft een bandlid maar aan te kijken voor een korte, non-verbale aanwijzing en stuurt zo de muziek de richting op die zij graag wil.

Het doorgaans zo chaotische Deerhoof is vanavond ritmisch, vrolijk, catchy, gestructureerd en toch ook een beetje gek. Bovendien vergeten ze een aantal gevoelige ballads niet, deze zijn toch spaarzaam in hun omvangrijke oeuvre. Aan dat gestructureerde komt abrupt een eind als Tigue aan de kant gaan staan en Deerhoof progrock-epos Look Away start. In deze albumafsluiter zit van alles: gevoelige ballad, vrolijke onzin zanglijnen, noisy gitaaruitbarstingen, slepende postrock en gelukkig de chaotische ritmes van Greg Saunier, die heel het nummer lang al over het podium loopt om een andere instrument te bespelen. Alle bandleden, op gitarist Ed Rodriguez na, doen telkens wat anders in dit knotsgekke nummer. Het publiek raakt in de war van alle veranderingen in sfeer en dynamiek: is het lied nou al afgelopen, moeten we klappen of niet? Ook dat is Deerhoof, ongrijpbaar en experimenteel.

Moon Duo

De visuele setting van psychedelisch krautrocktrio Moon Duo is haast een optische illusie: hoeveel schermen staan er nu eigenlijk op het podium en waar is de band? Zitten ze achter het scherm, ernaast of staan ze er stiekem toch gewoon voor? Wij zien enkel zwarte schaduwen op de schermen afgebeeld. De visualisaties zijn zeer ruimtelijk en erg trippy. Abstracte vormen zoals cirkels en lijnen worden afgewisseld met stukjes videoclip en worden zo één geheel. Een niet aflatende beeldenstorm afgevuurd op de toeschouwer. Sensory overload en een epilepsiewaarschuwing is wellicht ook op zijn plaats. De nieuwe release genaamd Stars Are the Light laat een meer zomers geluid horen en stevige flirts met disco en funk. Een leuke stap in een nieuwe richting voor de band wiens psychedelische gitaren, slaperige samenzang en krautrock-achtig drum- en -toetsenwerk toch een beetje voorspelbaar dreigde te worden. Die invloeden horen (en te zien op de schermen wanneer er bijvoorbeeld een projectie van een discobal verschijnt) we gelukkig vanavond ook terug. Echter zitten ze zodanig ingekapseld in hun gebruikelijke, gruizige livegeluid dat het contrast veel minder sterk is. Jammer en een beetje een gemiste kans. Zo dreigt het toch weer saai te worden. Vooral omdat ze nergens het gaspedaal indrukken en eens lekker overstuurd uit de hoek durven te komen. Het resultaat is visueel indrukwekkend en muzikaal een degelijke mix van psychedelica en krautrock. Daar had misschien meer in gezeten, al zal het uitzinnige publiek het daar vast niet mee eens zijn.

Fis

Een stukje meepakken van Nieuw-Zeelandse producer Fis in de HERTZ dan maar. Die is doorgaans van meerdere markten thuis en flirt dikwijls met techno, noise en zelfs tribale ritmes. Vanavond besluit hij een gruizige ambient-set te spelen, ondersteund door beelden van water en allerlei donkere, meer abstracte vormen. Zijn geluid zit tegen drone aan, maar is daar niet hypnotiserend genoeg voor. Het dreigt met noise-injecties maar durft daar qua intensiteit en volume niet heen. Wat overblijft zijn soms mooie ambient-klanken, maar het is ook erg veilig en nietszeggend. Welke sfeer wil hij nou eigenlijk oproepen? Wat voor emoties? Het probeert veel, maar doet niets. Dat er af en toe hard pratende toeschouwers de zaal in komen stormen om even een gat in hun programma op te vullen doet natuurlijk alleen maar afbreuk aan het geheel.

The Bug met Flowdan en Manga Saint Hilare

Kevin Martin drukt als curator stevig zijn stempel op het festival. Zo programmeert hij onder andere cultacts als Godflesh, Caspar Brötzmann Massaker en Earth, maar ook lekker verrassende- en onbekendere acts. Daarnaast staat hij zelf nog in meerdere samenstellingen op het podium. Written in Music zag gisteren al King Midas Sound, zijn project met vocalist en dichter Roger Robinson op het snijvlak tussen donkere electronic en poëzie. Nu treedt hij aan als The Bug, onder begeleiding van UK grime rappers Flowdan (die al een vaak geziene gast is op Martins releases) en Manga Saint Hilare. Behalve rood licht, is het pikdonker als hij zijn lompe (sub)bassen, dancehall ritmes en industrial klanken de zaal in slingert. Hard, fysiek voelbaar: de zaal, je lichaam, je oren – het trilt. Twee grote versterkers, een laptop en een draaitafel is zijn set-up. De wisselwerking tussen analoog en digitaal is leuk, maar doordat hij letterlijk na elke track een nieuwe plaat op de draaitafel legt ontstaat er wat vertraging in de flow van de setlist.

Die vertraging wordt gelukkig al snel geminimaliseerd als rapper Flowdan de stiltes opvult. In sneltreinvaart knallen zijn raps over de muziek heen. Nog dynamischer wordt het als Manga Saint Hilare naast hem komt staan, zijn raps klinken hoger en nog een fractie sneller. Zo is opeens Flowdan de diep klinkende, langzamere rapper en Hilare degene die als een komeet tekeer gaat. Het optreden is wel erg stijlvast: grime raps, dancehall en knalharde (sub)bassen – dat is wat je voor je kiezen krijgt. Op die manier is er veel minder ruimte voor industrial en noise-injecties die de muziek van The Bug in de studio doorgaans wat meer gelaagd en gevarieerd maakt. De goed gevulde Ronda deert het niet en viert een lekker dub/dancehall feestje.

Later deze nacht zou reggae/dub legende Jah Shaka (een grote invloed op Kevin Martin) zijn soundsystem meenemen om de zaal om te toveren tot een nog groter dansfeest, maar helaas moeten wij de trein halen. Gelukkig kunnen we terugkijken op een gevarieerde en prachtige avond.

Fotografie Moon Duo: Erik Luyten
Fotografie Tivoli/Vredenburg: Tess Janssen